IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

De ser unha afección rara, a alerxia ao pole pasou a ser unha enfermidade que trae de cabeza a arredor do 20 por cento da poboación no noso país. Mentres que fai vinte anos era pouco menos que estraño detectar este tipo de alerxia nos nenos, a incidencia entre os máis mozos é cada vez maior. De feito, aínda que pode aparecer a calquera idade, adoita comezar na infancia e a adolescencia e a maioría das veces co paso dos anos chega unha lenta remisión dos síntomas, especialmente a partir da quinta ou sexta década de vida.

Hipersensibilidade ao pole:

Unha soa planta pode producir miles de grans de pole, de tamaño moito máis pequeno que a punta dun alfinete, o que lles converte en imperceptibles. Cando o pole que se encontra no aire penetra no organismo a través dos ollos, o nariz ou a boca, provoca unha reacción inmunolóxica que afecta principalmente ao aparello respiratorio. É o que se coñece como rinite alérxica, un proceso caracterizado por síntomas como proído nasal, moco acuoso, espirros frecuentes, enroxecemento do nariz e conxestión nasal e ocular. Á rinite pódese sumar ademais unha conxuntivite, é dicir, choricada e proído ocular, así como dor de cabeza e malestar xeral. Porén, non todas as persoas sofren estes síntomas coa mesma intensidade e, por veces, pódense chegar a confundir cos dun simple arrefriado.

O clima ten un peso moi relevante na alerxia ao pole. Nos días de chuvia os síntomas son mínimos debido ao coñecido ‘varrido atmosférico’. Polo contrario, o tempo cálido e con vento crea o escenario perfecto para que os síntomas se desenvolvan no seu total esplendor. En xeral, ao longo do día as maiores concentracións de poles danse pola mañá, cando o pole abandona as plantas e escápase ao aire, e ao atardecer, xa que ao arrefriarse o aire o pole tende a baixar desde as capas máis altas da atmosfera cara ao nivel do solo.

En case todo o mundo o principal responsable dos procesos alérgxicos é o pole das gramíneas. En España, a sensibilización ás gramíneas domina o Centro e o Norte da Península mentres que no litoral mediterráneo destaca a alerxia ao pole da maleza Parietaria xudaica e no sur a alerxia ao pole da oliveira.

Agora que se achega a primavera os que temos alexia ao pole deberemos ter máis cuidado.

Este post foi elaborado por Uxía Martínez López no curso 09-10

A xeración espontánea antigamente era unha crenza profundamente arraigada descrita xa por Aristóteles. A observación superficial indicaba que xurdían vermes do lodo, moscas dá carne podrecida, organismos dous lugares húmidos,.. Así, a idea de que a vida se estaba orixinando continuamente a partir deses restos de materia orgánica estableceuse como lugar común na ciencia. Hoxe en día a comunidade científica considera que esta teoría está plenamente refutada.

O experimento de Redi

Francesco Redi, un médico italiano, realizou un experimento en 1668 non que colocou catro vasos nos que puxo respectivamente un pedazo de serpe, peixe, anguías e un anaco de carne de boi. Preparou logo outro catro vasos cos mesmos materiais e deixounos abertos, mentres que vos primeiros permanecían pechados hermeticamente. Ao pouco tempo algunhas moscas foron atraídas polos alimentos deixados nos vasos abertos e entraron a comer e a pór ovos; transcorrido un lapso de tempo, nesta serie de vasos comezaron a aparecer algunhas larvas. Isto non se verificou, en cambio, nos vasos pechados, nin sequera despois de varios meses. Por tal motivo, Redi chegou á conclusión que as larvas (vermes) orixinábanse dás moscas e non por xeración espontánea dá carne en descomposición.

Algúns obxectaron a Redi dicindo que nos vasos pechados faltara circulación do aire (ou principio activo ou principio vital) e iso impedira a xeración espontánea. Redi realizou un segundo experimento: esta vez vos vasos do experimento non foron pechados hermeticamente, senón só recubertos con gasa. Ou aire, por tanto, podía circular. Ou resultado foi idéntico ao do anterior experimento, por canto a gasa, evidentemente, impedía ou acceso de insectos aos vasos e a consecuente deposición dous ovos, e en consecuencia non dábase ou nacemento das larvas.

Con estas simples experiencias, Redi demostrou que as larvas da carne putrefacta desenvolvíanse de ovos de moscas e non por unha transformación da carne, como afirmaban vos partidarios dá abioxénese. Resultar de Redi fortaleceron a biogénesis, teoría que sostén que a orixe dun ser vivo soamente producir a partir doutro ser vivo.

O experimento de Lazzaro Spallanzani

Spallanzani demostrou que non existe a xeración espontánea da vida, abrindo camiño a Pasteur. En 1769, tras rexeitar a teoría dá xeración espontánea, Spallanzani deseñou experimentos para refutar realizar polo sacerdote católico inglés John Turberville Needham, que quentara e seguidamente selado caldo de carne en diversos recipientes; dado que se atoparon microorganismos non caldo tras abrir vos recipientes, Needham cría que isto demostraba que a vida xorde dá materia non vivente. No entanto, prolongando o período de quecemento e selando con máis coidado os recipientes, Spallanzani puido demostrar que devanditos caldos non xeraban microorganismos mentres vos recipientes estivesen selados e esterilizados.

A continuación presentovos un vídeo non que se relatan vos experimentos realizados por estes dous grandes científicos

Este post foi elaborado por Manuel González Troncoso no curso 09-10

O síndrome de Klippel Feil , é unha enfermidade rara, conxénita do grupo das chamadas malformacións da charnela cráneocervical (unión entre a parte superior da columna e do cráneo) que consiste na fusión conxénita de dúas ou máis vértebras cervicais.

Descoñécese a etioloxia de este síndrome pero asociáronse factores ambientais e xenéticos, que provocan un defecto no desenvolvemento embrionario entre as 3 e 8 semanas de xestación, que provoca a falta de segmentación das metámeras (segmento resultante da división primitiva do embrión) cervicais e como consecuencia, os corpos vertebrais da columna cervical non se separan permanecendo fusionados.

Foi descrito por primeira vez en 1912 por Maurice Klippel e André Feil.

Según o tipo de fusión das vértebras pode ser:

1. Síndrome de klippel feil tipo I: Fusión masiva das vértebras cervicais con afectación de vértebras torácicas.

2. Síndrome de klippel feil tipo II: fusión dun ou dous espacios vertebrais, asociado a outras anomalías vertebrais como hemivértebras.

3. Síndrome de klippel feil tipo III: fusión das vértebras cervicais e torácicas.

Clinicamente caracterízase por: pescozo curto e limitación da movilidade do pescozo por fusión das vértebras cervicais e implantación posterior baixa do cabelo. Como consecuencia disto a cabeza parece estar asentada directamente sobre o tórax, a cara parece distorsionada e as orellas son de implantación baixa.

A presencia de alteracións sistémicas e esqueléticas é frecuente, e asóciase con: escoliosis no 60% dos casos;anomalías renais no 35%; deformidade de Sprenxel (fusión da clavícula coas vértebras cervicais) no 30%; hipoacusia (disminución da capacidade auditiva) no 30% e anomalías cardíacas no 15%  dos pacientes.

O diagnóstico clínico confírmase mediante técnicas de estudio por imaxe, resonancia magnética nuclear e tomografía helicoidal (imaxe detallada das áreas internas do corpo). Son imaxes dreadas por un ordenador conectado a unha máquina de raios X.

O síndrome de Klippel Feil presenta unha gran variedade xenética, habéndose descrito casos con herencia autosómica dominante e outros recesiva, así como casos esporádicos debidos a unha mutación de novo.

En España coñécense 18.000 casos de afectados con hipoacusia.

Personalmente podo dicir que é unha enfermiade dolorosa, que che impide realizar moitas das cousas cotiás da vida e como é dexenerativa, tela para toda a vida.

As fontes que empreguei foron: documentos médicos que teño na casa e algún dato do instituto de saúde Carlos III.

Para máis información  http://www.imbiomed.com.mx/1/1/articulos.php?method=showDetail&id_articulo=33856&id_seccion=981&id_ejemplar=3489&id_revista=20

Este post foi elaborado por Cristina Bernárdez Pérez no curso 09-10

Esta enfermidade é unha doenza parasitaria aguda ou cronica causada por protozoos parasitos do xénero Plasmodium, transmitidos pola picada da femia do mosquito anófele. A malaria mata máis de 1 millón de persoas ao ano, unha taxa só é comparábel á da SIDA, e afecta a 350-500 millóns de persoas todos os anos. É a principal parasitose tropical, e unha das máis frecuentes causas de morte en nenos neses países. Segundo a OMS, a malaria mata un neno africano cada 30 segundos, e moitos que sobreviven a casos severos sofren danos cerebrais graves e teñen dificultades de aprendizaxe.

Os síntomas desta enfermidade empezan sendo dores de cabeza, fatiga, febre e náuseas. Estes síntomas poden durar varios días. Máis tarde aparecen accesos periódicos de calafríos e febre intensos que coinciden coa destrución masiva de hemacias e coa descarga de substancias inmunoxénicas tóxicas na corrente sanguínea ao fin de cada ciclo reprodutivo do parasito. Estas crises paroxísticas, máis frecuentes ao caer da tarde, inícianse con subida da temperatura ata 39-40 °C. Son seguidas de palidez da pel e tremores violentos durante preto de 15 minutos a unha hora. Despois cesan os tremores e seguen dúas a seis horas de febre con 41 °C, terminando con pel avermellada e suores abundantes. O doente séntese perfectamente ben despois e ata a crise seguinte, dous a tres días despois.

Os síntomas crónicos inclúen a anemia, cansazo, debilitación con redución da capacidade de traballo e da intelixencia funcional, hemorraxias e infartos de incidencia moi aumentada, como infarto do miocardio e AVCs

Aquí un video que explica moi ben esta enfermidade:

Para máis información podedes consultar a seguinte páxina: malaria

Este post foi elaborado por Pilar Rodríguez no curso 09-10

Un medicamento é unha substancia, que administrada en persoas ou animais, serve para previr, diagnosticar, tratar ou curar enfermidades, ou para modificar funcións fisiolóxicas. Un medicamento é un principio activo elaborado pola técnica farmaceutica para o seu uso medicinal. A única persoa que pode recetar un medicamento é o médico xa que é o único que pode previr e diagnosticar a enfermidade e intentar curala con estes fármacos. As persoas que acceden os medicamentos son os farmacéuticos, ademais de vendelo poden aconsellar a un paciente sobre ell (se produce efectos secundarios,etc…).

O uso racional dos medicamentos é aquela situación na que os pacientes reciben a medicación axeitada (doses precisas ,información do produto , tempo de utilización … ) para iso se debe :

*Elixir o medicamento axeitado á situación clínica do paciente. Isto significa que o doutor debe informar o paciente sobre os efectos secundarios do medicamento e informalo do mal hábito de automedicarse.

*O paciente debe recibir a información clara e precisa tras a prescrición. O doutor debe indicarlle o paciente cando debe terminar a súa medicación para asegurar resultados favorables.

*Débese receitar o medicamento máis barato entre diferentes posibilidades do mercado. Isto é para evitar a sobremedicación e o gasto farmacéutico.

Este vídeo é informativo pero ao mesmo tempo da varias opinións sobre este tema. Na miña opinión, gustoume por que aprendin cousas que descoñecía, por exemplo , que os medicamentos poden contaminar o medio se se tiran polas tuberías e chegan os desaugues. Paréceme moi irresponsable a automedicación, ademáis de non ser controlado por un médico, pode ser perigoso para a nosa saúde.

Recoméndovos que o miredes para darme a vosa opinión.

Este post foi elaborado por María Gomes Viana no curso 09-10

QUE SIGNIFICA SER DOADOR?

A única alternativa que teñen moitas persoas para seguiren vivindo é que outras doen unha parte do seu corpo. Así, os enfermos poderán salvar a súa vida e recuperar a saúde. Decidir ser doador significa realizar un acto de solidariedade.

QUE ÓRGANOS SE PODEN DOAR?

Os órganos que se poden doar son: os riles, o fígado, o páncreas, o corazón, os pulmóns e o intestino.

Tamén existe a opción da doazón total do corpo. A medicina necesita corpos para estudar a anatomía humana ou o desenvolvemento de determinadas enfermidades. Esta investigación é moi importante para salvar vidas.

PÓDESE DOAR ALGÚN ÓRGANO MENTRES SE ESTÁ VIVO?

Os doadores vivos son aqueles que doan un órgano dobre, como o ril, unha parte do fígado, páncreas ou pulmón. A maioría dos doadores son doadores de ril. No caso da doazón en vida, os transplantados son case sempre familiares directos dos doadores (pais, irmáns, fillos, etc.).

DE ONDE PROCEDEN OS ÓRGANOS QUE SE TRANSPLANTAN?

A maioría dos órganos que se transplantan en España e en Europa proceden de cadáveres humanos e unha mínima parte de doadores vivos.
Hoxe en día, non se obteñen órganos para transplante a humanos de órganos de animais.

POR QUE NON PODEN SER DOADORES DE ÓRGANOS A MAIORÍA DOS FALECIDOS?

Para poder ser doador de órganos hai que falecer nun hospital, habitualmente nunha unidade de coidados intensivos. É necesario que a morte sexa debida a lesións cerebrais irreversibles e que se cumpran os criterios legais de morte cerebral. Con estes requisitos só poden ser doadores de órganos entre o 1 e o 2% de todos os falecidos nun hospital.

Ademais, non se debe padecer ningunha enfermidade transmisible que lles puidese supor un risco aos posibles receptores dos seus órganos e tecidos.

Tamén se realiza a entrevista coas familias, para coñecer a opinión do falecido e solicitar formalmente a doazón.

E naqueles casos de falecemento por causas non naturais (accidente de tráfico, suicidios, agresións, etc.) é precisa unha autorización xudicial.

Nesta páxina podes obter máis información sobre a doazón de órganos.

www.sergas.es

Este post foi elaborado por Andrea Araujo Álvarez no curso 09-10

O Sol é o obxecto máis grande do noso Sistema Solar e contén aproximadamente o 98% da masa total do mesmo. Necesitaríanse cento nove Terras para completar o disco solar, e o seu interior podería conter máis de 1,3 millóns de Terras.

No século XIX foi posible xa deducir a temperatura da superficie do Sol a partir da súa brillantez e da distribución desta respecto da lonxitude de onda do espectro visible. A capa exterior visible do Sol chámase a fotosfera e ten unha temperatura de 6 000°C (11 000°F) e é por isto que o Sol é amarelo; si a súa superficie fose máis quente veríase máis azul e si fose máis fría veríase máis vermella. Esta capa ten unha aparencia manchada debido ás turbulentas erupcións de enerxía na superficie.

A enerxía solar créase no interior do Sol. É aquí onde a temperatura (15 000 000° C; 27 000 000° F) e a presión (340 millardos de veces a presión do aire na Terra ao nivel do mar) son tan intensas que levan a cabo as reaccións nucleares. Estas reaccións causan núcleos de catro protóns ó hidróxeno para fundirse xuntos e formar unha partícula alfa ó núcleo de helio. A partícula alfa ten preto de un 7 por cento menos de masa que os catro protóns. A diferenza na masa é expulsada como enerxía e é levada á superficie do Sol, a través dun proceso coñecido como convección, onde se liberan luz e calor. A enerxía xerada no centro do Sol tarda un millón de anos para alcanzar a superficie solar. Cada segundo convértense 700 millóns de toneladas de hidróxeno en cinzas de helio. No proceso libéranse 5 millóns de toneladas de enerxía pura; polo cal, o Sol cada vez vólvese máis lixeiro.

Mirade este vídeo que ten contido interesante sobre o Sol, e comentade que vos parece.

Este post foi elaborado por Xanán Fernández no curso 09-10

O Homo habilis viviu hai 1,8 millóns de anos e é a primeira especie Homo da que se descobren restos (o seu nome significa home habilidoso). Deles, atopáronse unha serie de útiles de pedra, moi primitivos.

As características desta especie son, por exemplo, o cranio, que é moito maior que o dos Australopitecus; os seus dentes eran similares ao dos humanos; e suponse que foron os primeiros en perder o pelo corporal.

A súa dieta baséase en alimentos de orixe vexetal, non comían moita carne (aínda que foron os primeiros que aprenderon a cazar)

Deste vídeo destaco como nos mostra o seu mdo de vida. Este Homo ten a cualidade de ser o primeiro do que se acharon restos, por iso, o considero especial. Volvendo o vídeo, pareceme estupenda esta reportaxe, por que está claramente mostrada a vida que levavan, a forma de pasalo tempo, como se alimentaban e como se relacionaban. Está ben documentado e danos moita información.

Este post foi elaborado por María Gomes Viana no curso 09-10

Dentro de 200 millóns de anos, o sol mandará á terra unha choiva de raios gamma, que esterilizará coa luz do día a medio planeta, mentres que a outra metade, quedará pronto devastada por unha colosal explosión volcánica no Océano Atlántico. Doutra banda, o po e os cascallos arrasarán a vexetación, taparán o sol e traerán choiva aceda e temperaturas baixo cero, o que provocará a desaparición do 95% da vida terrestre.

Tras estes grandes cambios, comezará unha nova orde na terra, onde as bacterias emerxerán desde as profundidades dos océanos e empezarán a mostrar comportamentos sociais. As anemones invadirán a Terra e transformaranse en áxiles predadores, mentres que as formigas converteranse en transformadores de electricidade. Guiadas por millóns de ollos as “íneural-hormigasî”, formaran unha colonia e converterase na última máquina de matar en 200 millóns de anos.

Unicamente, o ceo estará a salvo das “ímorph-hormigasî”, un terreo que pertencerá ás plantas flotantes e ás luras xigantes, que se comunicarán mediante unha linguaxe de luz e moveranse a reacción.

Para os que lle inteserese este tema é recomendable ver o vídeo, aínda que sexa un pouco largo, porque é moi interesante e explica claramente como vai ser a Terra dentro de 200 millóns de anos.

A quen lle interese este tema rogarialle comentar para saber a súa opinión persoal.

Este post foi elaborado por Xanán Fernández no curso 09-10

A hepatite é unha enfermidade inflamatoria que afectan o fígado. A súa causa pode ser infecciosa, tóxica ou inmunoloxía.

Hai virus específicos para a hepatite. Os máis importantes son a hepatite A, B, C e, en menor medida, a D e E , sendo recente, F e G descritos recente e menos estudado.

Hepatite A e E: Transmítese a través do contacto con deposicións de outro enfermo, ben sexa por falta de fogar, por hixiene ou consumo de alimentos contaminados e mal lavados.

Hepatite B e D: É unha enfermidade grave causada por un virus transmitido por sangue . Pode causar infección aguda ou crónica e persistente no sangue, causando cancro de fígado, insuficiencia hepática e a morte.

Hepatite C: atopada no sangue das persoas que teñen a enfermidade. Tamén é transmitida a través do contacto con sangue doutra persoa.

Hepatite F e G: é o virus máis novo, pouco se sabe. Crese que se transmite a través do sangue sobre todo en persoas que consumen drogas.

Todos os tipos de hepatite poden chegar a causar a morte.

Se queres ter máis información sobre esta enfermidade xa que lles pode afectar a calquera dos que nos rodea entra aquí. Da cal quitei información para facer este post.

Eu creo que esta enfermidade esta moi relacionada co desenvolvemento do país posto que nos países menos desenvolvidos e donde hai un maior número de persoas afectadas con esta enfermidade.

Este post foi elaborado por Yolanda Bernárdez Carballo no curso 09-10