IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

Clonar humanos é posible, pero hai impedimentos.
Antes de dar unha resposta deberiamos plantexarnos “para que quereriamos clonar a unha persoa”. O razoamento concorda tamén cos acordos de carácter xurídico e ético existentes na actualidade.
O Convenio de Oviedo é un tratado da investigación biomédica que determina que “o interese e o benestar do ser humano deberá prevalecer sobre o interese exclusivo da sociedade ou da ciencia”, é dicir, necesitariamos que a clonación humana tivese un fin e unha seguridade para a persoa.
A pesar dos impedimentos bioéticos e legais hai máis obstáculos na suposta clonación de seres humanos. Un deles é que implica un método “extraordinariamente agresivo”, en palabras do científico do Centro Nacional de Biotecnoloxía, porque esixe enuclear unha célula -quitarlle o seu núcleo-, co que se elimina unha parte do citoplasma, e realizar unha reconstrución difícil. “Non se trata dun alfinete picando un globo, senón máis ben dun cano de uralita picando un globo”. Outro sería que é un método moi complexo: Se se tentase a clonación de persoas, deberíase realizar unha estimulación ovárica previa, que non é gratuíta, porque ten implicacións metabólicas e hormonais. Necesitariamos aproximadamente vinte mulleres ou unha soa muller que fose estimulada vinte veces. Aínda que a técnica é posible, é realmente complexa”, asegura o investigador do CNB-CSIC.
En conclusión, a clonación é posible, pero hai factores bioéticos e legais que a impiden, ademais de ser un proceso altamente agresivo e complexo.

Fonte de información:

https://hipertextual.com/2016/07/clonacion-seres-humanos

A ciberdelincuencia  é definida coma calquer tipo de actividade na que se empregue Internet, redes privadas ou públicas e sistemas informáticos domésticos, co obxectivo de dañar medios electrónicos e redes de Internet. Estes propician os ciberdelitos, é decir, aqueles atentados contra a confidencialidade, integridade e dispoñibilidade dos sistemas informáticos, así coma as redes e datos. As finalidades principais desta actividade, é a obtención de datos e información sensible para usos non autorizados que á súa par, encádrase coas porcentaxes máis altas de sucesos; tamén os roubos, a suplantación de identidade, o fraude, e o acoso (entre outros), están na lista dos principais ciberdelitos levados a cabo.

Imaxe extraída de `voz libre´ 

Actualmente, atopamos catro tipo de ciberdelincuentes:

1.  Estudantes cualificados ós que lle gusta presumir
2. Mozos sen experiencia axudados por internet
3. Desenvolvedores profesionais
4. Investigadores

O criminal informático máis buscado da historia polo departamento de xustiza Estados Unidos Kevin Mitnick, coñecido coma ´O Cóndor`, quen a partir dos 80, gañou fama pola penetración en sistemas ultraprotexidos coma os de Nokia e Motorola, para roubar segredos corporativos; este home tamén chegou a hackear a outros hackers. Este, recibiu unha condea que durou sete anos en prisión.

Para poder protexer os nosos dispositivos tecnolóxicos das ciberdelincuencias, virus, gusanos, troianos e outro malware, é imprescindible un software antimalware.

No ano 2016, a OEDI (Observatorio Español de Delitos Informáticos), rexistrou unha cifra escalofriante de casos de ciberdelincuencia; 60154 casos, o que suporía un aumento progresivo á par que moi significativo respecto aos anos anteriores. destas 60154,  45894 son fraudes informáticos, 11473 ameazas e coacción, 2697 acceso a interpretación ilícita, 1524 contra o honor, 1188 eran delitos sexuais e 121 contra a propiedade industrial/intelectual.

Fontes de información:

https://sites.google.com/site/criminologos20/noticias-del-blog/conceptoyevoluciondelaciberdelincuencia Criminólogos2.0: Blogue científico. Artículo escrito por Carolina Salazar.

 https://www.kaspersky.es/resource-center/threats/computer-vandalism KASPERSKI: Blogue divulgativo

 http://oedi.es/estadisticas/ OEDI: Web centrada nos ciberdelitos.

Entrada elaborada por Nerea Valije curso 2017-18

Nunha época de tanta tecnoloxía atopámonos non só co bulling nas aulas seno que este tamén se expande as redes sociais facendo que as rapazas e rapaces que sufran isto nas casas sen ter descanso de nada, acaben sufrindo danos psicoloxícos.

      imaxe de chilango.com

A frecuencia do ciberacoso:

O Suplemento de delitos escolares 2014-2015-PDF (Centro Nacional de Estadistica Educativa e Oficina de Estadística Xudicial) indicou que cerca do 21% de alumnos de 12 a 18 anos son acosados.

O Sistema de Supervisión de Conduta Xuvenil de 2015 indica que ao arredor do 16% dos alumnos de escolas secundarias sufriron acoso.

Inquietudes do ciberacoso

1. Danos permanentes, a maioría de información que se comparte en internet é permanente e pública, polo que unha fama mala neste mundo pode implicar na hora das contratas de traballo ou no aceso a universidade.
2. É difícil de notar, moitos país e profesores non coñecen este acoso e polo tanto  tardan moito en darse conta.

Danos que provoca o ciberacoso nas vítimas

1. No ciberacoso é frecuente observar nas vítimas un marcado descenso o seu nivel de autoestima , incluso poden chegar a sentirse culpable das agresións que están sufrindo. Síntese fortemente inseguros, e sufran vergoña por non ser capaces de xestionar a situación por eles mesmo.
2. Moitas das vítimas de este tipo de acoso son coaccionadas para non dar a coñecer as agresións e permanecer en silencio. Todas estas situacións interfiren no rendemento escolar, e na súa forma de  relacionarse cos demais.
3. Cando o ciberacoso é moi intenso, e prolongase durante meses as vítimas poden acabar sufrindo patoloxías relacionadas coa personalidade e o estado de animo, como por exemplo a depresión severa ou a fobia social. Incluso o resgo de suicidio nestes tipos de vítimas pode chegar a ser moi elevado.

O ciberacoso non é unha broma canto antes actuemos contra el máis fácil será reparar os danos que provoca

Fontes:

Stop.bulling.gov é unha páxina web de autor descoñecido xa que pertece ao governo dos estados unidos.

https://espanol.stopbullying.gov/acoso-por-internet/qu%C3%A9-es/ur6/%C3%ADndice.html

Los monos Sabios é unha páxina web educativa  o autor é a escola dos monos sabios  https://escuelalosmonossabios.wordpress.com/2013/03/20/taller-de-ciber-acoso-escolar-ciberbuying-para-centros-de-ensenanza/

Entrada elaborada por Aroa Fernández no curso 2017-18

Ready player one é a mais recente película de Steven Spielberg onde el cóntanos a vida de 2045, neste ano a xente gana e perde diñeiro nun xogo chamado “Oasis” . O protagonista Wade Watts é un xogador deste videoxogo e como todo o mundo esta interesado en gañar unha competición que comezou o creador do xogo ao morrer, xa que non tiña herdeiros decidiu que a persoa que encontrase as chaves que el deixou  escondidas por Oasis seria o herdeiro do xogo e de todo o seu diñeiro. O protagonista é o primeiro en darse de conta da pista que deixou gardada o creador nas súas memorias de como encontrar a chave.

Imaxe sacada de http://www.filmaffinity.com/es/film750408.html

Os videoxogos son algo que leva connosco dende  1953 cando William Higginbotham inventou o videoxogo “Tenis para dous”. Este era un xogo moi sinxelo so dúas raias e un punto que se movía cando chocaba contra a raia. Mais adiante as recreativas foron fundamentais para a historia dos videoxogos, as mais importantes foron a de Pacman ou Comecocos, a de Mrs Pacman pero das primeiras a mais importante é Space Invaders na que xa apareceu a música como un elemento diferenciador. En 1980 a industria do videoxogo americana decaeu pero en Xapón seguiu crecendo coa coñecida Nintendo Entertaiment System. Mais adiante a creación de videoconsolas seguiría en aumento habendo unhas grandes compañías diferenciadas do resto e outras mais pequenas pero con unha gran cantidade de consolas diferentes. As empresas mais importantes foron Nintendo, Sega, Sony e Atari. Cada unha destas compañías tiña a súa propia consola diferenciadora. Por exemplo de Nintendo temos  a Supernintendo, no caso de SEGA temos a Mega Drive, no caso de SONY temos a primeira PlayStation e por ultimo Atari tiña a Atari 2600.

A día de hoxe o mundo das consolas quedou reducido a  3 compañías e estas son practicamente as únicas que sacan videoconsolas. Dúas delas xa estaban presentes nos 80-90 e outra apareceu no 2000 estas compañias son Nintendo, SONY e Microsoft. Nintendo ten múltiples consolas dende a Nintendo DS ata a mais recente Nintendo Switch. SONY e Microsoft so teñen unha cada un A PlayStation 4 e a XBox One, Atari é a únioca que a día de hoxe non é unha compañía activa ata este ano que anunciaron a nova consola  Atari VCS.

 Fai dous anos unha nova compañia presentouse nun das paxinas de crowdfunding cun proxecto que revolucionou o mundo da innovación nas consolas e tecnoloxia. A compañia Oculus pedia fondos para facer as primeiras gafas de realidade virtual as Oculus Rift. Estas gafas prometian ser as primeiras gafas de realidade virtual cunha gama amplia de videoxogos. Despois de que esta compañia anunciase as suas gafas outras dous anunciaron proxectos similares. HTC coas gafas HTC VIVE e SONY coas Gafas PlayStation VR.

Esta película é interesante para o mundo das TIC xa que a realidade virtual é algo que a día de hoxe esta en desenvolvemento, aínda que agora o único que hai son pequenos videoxogos pechados onde non hai demasiada acción estamos moi preto de empregar a realidade virtual na vida cotiá e usalo como un medio de conseguir diñeiro. Aínda que nesta película non se mostra como o principal traballo da xente si que se mostra como o lugar onde a xente gaña e perde diñeiro de verdade. De todas as películas futuristas que coñece esta paréceme a mais probable.

Tráiler da película: https://youtu.be/J0ZKannF6l4

• Fontes de información

https://www.mediatrends.es/a/65544/que-es-vr-historia-tipos-gafas-realidad-virtual/- páxina da empresa MediaMark, entrada realizada por Oriol Naranjo, páxina principal www.mediatrends.es 

https://www.xataka.com/tag/realidad-virtual- Enlace da páxina xataka.com enlace con varias noticias sobre o tema a tratar

Entrada elaborada por Lucia Cruces no curso 2017-18

 A eutanasia é a acción que acelera o proceso da morte coa intención de evitar o sufrimento da persoa.

Hai dous tipos de eutanasia, o primeiro tipo sería a eutanasia directa a cal consiste no adelantamento da morte dunha persoa cunha enfermidade incurable, mediante fármacos letais ou a suspensión dos seus medicamentos, os cales a manteñen con vida, e dos alimentos.

O outro tipo de eutanasia é a indirecta, que consiste en disminuir a dor mediante uns medicamentos que dunha maneira non intencionada poden por fin a vida da persoa.

A eutanasia desperta todo tipo de debates éticos, os defensores aseguran que é boa porque evita o sufrimento da persoa e as condicións indignas ás que leva a vida artificial, mentras que os  opositores manteñen a idea de que ninguén ten o dereito de finalizar a vida doutra persoa.

A eutanasia non sempre foi usada neste sentido, senón que tamén foi usada para erradicar grupos sociais, por exemplo, os nazis estaban a favor da eutanasia en caso de minusválidos xa que consideraban que estes eran inferiores.

En España a eutanasia esta prohibida, isto débese que a pesar de que haia moitos partidarios políticos a favor dela, o PP ten unha forte oposición a ela, aunque non solo eles son a causa de que miles de persoas sufran e sean conscentes delo e teñan que vivir, se a iso se lle pode chamar vivir, algúns cunha dor permanente, como foi o caso do famoso galego: Ramón Sampedro, que quedara tetrapléxico e o cal e acabou matándose el mesmo mediante uns medicamentos que lle proporcionara unha amiga.

WEBGRAFÍA:

-Definición.de: https://definicion.de/eutanasia/    Web gestionada por WorldPress creada en 2008

-política.elpais.com: https://politica.elpais.com/politica/2017/03/31/actualidad/1490960180_147265.html  web que dixitaliza o periódico.

Entrada elaborada por Aida Domínguez. Curso 17-18

Cando non sabemos como facer algo, a día de hoxe o único que temos que facer é poñelo en Google e aparecerannos mil blogs, vídeos e páxinas explicándonos todo o que debemos saber. Tamén podemos entrar na tenda de aplicacións e descargarnos algo que nos ensine a aprender un idioma, que nos axude a levar a nosa empresa ou que nos faga os deberes de matemáticas.

Os humanos levamos toda a vida inventando máquinas e maneiras de facer a vida máis fácil e semella que con estas novas tecnoloxías estámolo conseguindo pero, é realmente boa esta facilidade para conseguir as cousa? Onde queda a nosa curiosidade innata, nunha búsqueda de Google? Podemos saber como é o noso entorno desde dentro da casa. Realmente, podemos viaxar a calquera parte do mundo desde o noso teléfono móbil. Podemos facer case calquera cousa desde o noso teléfono móbil.

Hai aplicacións e programas que nos axudan a satisfacer as nosas necesidades como entes curiosas que nos manteñen activos, hai cantidade delas que nos ensinan outras linguas, que crean métodos de aprendizaxe, que nos axudan a estar máis concentrados pero, ás veces, non te concentrarías máis simplemente apagando ese aparello que, según diversos estudos, pasamos máis de 3 horas ao día mirando? Hai defensores de que en todas as escolas se debería traballar con tabletas, de feito hai países onde os rapaces xa non aprenden a escribir manualmente e probablemente a figura do profesor se substitúa en pouco tempo por un aparello electrónico que de maneira interactiva irá traballando con cada neno todo o que debería aprender ata que o saiba.

Temos todo o coñecemento do mundo á nosa disposición. Se queremos saber algo témolo diante das nosas caras en menos dun minuto. Per non podemos esquecernos de intentar estimular a nosa mente, temos que ser conscientes de que hai moitas cousas que aínda non están feitas e que é a curiosidade de cada un de nós a que irá enchendo eses ocos de saber, pero para iso temos que aproveitar o que xa temos. Podemos aprender moito de Google, podemos aprender o que queiramos porque con tan só un clic imos poder velo. Non debemos deixarnos levar por ese “todo”, tan só guiarnos polos nosos intereses. Todo o coñecido está nese aparelliño electrónico que sempre levamos enriba, aproveitémolo ben.

Fontes:

Lavanguardia.com: noticia na versión dixital do xornal La Vanguardia sobre o consumo de aparellos electrónicos. http://www.lavanguardia.com/vida/20160127/301705242421/uso-del-movil-consumo-digital-penetracion-tabletas.html 

Xataka.com: post do informático Javier Pastor nesta páxina web dedicada a noticias sobre informática. https://www.xataka.com/otros/en-finlandia-los-ninos-no-aprenderan-a-escribir-sino-a-teclear

Universia.es: páxina web da Fundación Universia dedicada ás axudas universitarias. http://noticias.universia.es/ciencia-tecnologia/noticia/2016/12/19/1147598/tecnologia-amenaza-reemplazar-docentes.html

Entrada elaborada por Sabela Pérez. Curso 17-18

Para comezar a falar dun tema tan millennial coma este, o mellor será dar unha breve explicación de que son os influencers:

Un influencer é unha persoa que conta con certa influenza (como ben indica o seu nome) e credibilidade sobre algún tema concreto, habitualmente o da moda ou a limentación, e que pola súa gran presenza e autoridade en redes sociais pode chegar a convertirse no representante de grandes marcas.

Estes influencers aportan credibilidade ás marcas que os empregan como imaxe, xa que son persoas aparentemente máis pretas á xente de a pé, alguén con quen sentirse identificado. Pero canto de realidade hai nesta imaxe?

Algo que as persoas que seguen a outras para inspirarse, como referente de moda, de alimentación ou incluso como un referente político, descoñecen é que os influencers na gran meirande parte dos casos son seleccionados a conciencia polas marcas que representan para dar a súa imaxe, é dicir, non están seguindo a un ser real, por moito que o crean, non coñecen a esa persoa, non saben nada de eles, non coñecen os seus gustos nin opinións.

O feito de basear a túa vida nun ser ficticio fai que incluso algúns adolescentes poidan chegar a sufrir transtornos de ansiedade, da personalidade, depresións, etc, debido á comparación da súa vida e dos seus likes cos dos influencers. Ninguén nestes casos se para a reflexionar que detrás de cada foto destas contas de marketing, ó fin e ó cabo, hai un traballo de edición enorme, fotos nas que se mostra a unha persoa feliz e perfecta. Nada ten que ver isto coa realidade. Estas persoas son coma nós, cos seus defectos e virtudes. Mesmo hai casos de influencers que pola presión de alcanzar a foto perfecta, de mostrar a súa vida idílica, de manterse en forma (ou en delgadez extrema), non aguantan a presión. Claro exemplo é o de Celia Fuentes, modelo e influencer española de tan só 27 anos, que tras estar varios meses sufrindo unha forte depresión que a levaba incluso a autodanarse, decidiu rematar coa súa “marabillosa vida” aforcándose cunha saba.

Esta rapaza, como outros moitos, mantiña un elevado nivel de vida, pasaba os días pendiente do seu móbil, controlando as súas redes sociais, facéndose fotos que podían levarlle incluso 14 horas de traballo para poder satisfacer as esixencias das axencias que a contrataban. Cobraba uns 500 euros por foto e tiña que estar pendente da hora en que as subía de non estar varios días sen publicar nada… É dicir, vivía por e para as redes sociais.

Na actualidade, tódalas empresas recoñecen que o mellor sistema de publicidade é o dos influencers, pero non é un sistema doado nin fácil nin sequera san para os propios influencers ou mesmo para os seus seguidores.

O mundo das redes sociais nos ofrece outra visión da realidade, unha maneira de afastarse desta, e é por estas razón polas que é un mundo tan perigoso. Non podemos esquecer que a vida real non está no noso teléfono nin nos nosos likes.

Ligazońs:

elpais.com. Páxina web do periódico español El País, artículo de Ignacio Gomar. https://elpais.com/elpais/2018/04/16/tentaciones/1523870691_195197.html

www.40defiebre.com. Páxina web informativa adicada á economía e o marketing. https://www.40defiebre.com/que-es/influencer/

www.elmundo.es. Páxina web do periódico español El Mundo, artículo de Javier Negre e Luís F. Durán. http://www.elmundo.es/cronica/2017/09/24/59c69ca822601d6c5d8b461e.html

cadenaser.com. Páxina web da cadea de radio española SER, artículo de Carlota Galdón. http://cadenaser.com/ser/2018/02/12/sociedad/1518446917_643877.html

Entrada elaborada por Lucia Vázquez

O coñecido como arroz dourado é un arroz manipulado xeneticamente para ser unha fonte de vitamina A, sobre todo pensado para países cunhas tasas de pobreza moi elevadas, para combatir así contra a DVA (déficit de vitamina A), que pode causar múltiples alteracións oculares e incluso a ceguera. En países do Sureste Asiático e África, a carencia desta vitamina chega a cobrarse a vida de nenos e embarazadas.

 Como habitualmente tódolos transxénicos, o arroz dourado, que foi desarrollado hai uns 20 anos, é moi criticado por grupos ecoloxistas con motivos médico-sanitarios, ecolóxicos e tamén socioeconómicos. Unha das principais críticas é a inversión que se está a facer para seguir perfeccionando este produto que supostasmente vai a acabar coas carencias alimenticias de países como Filipinas, en lugar de invertir, por exemplo, en suplementos alimentarios. A realidade é que por moito que invirtamos en alimentos “milagrosos”, estes non van a acabar coas carencias nutritivas e co exceso de enfermidades dos países subdesarrollados, xa que o causante real destes problemas é a pobreza extrema na que se atopa a súa poboación. Coa produción de alimentos producida a día de hoxe está máis que demostrado que se podería alimentar a toda a poboación mundial. Se non se acaba coa fame e a desnutrición é por falta de equidade, non de produtos transxénicos.

Outro dos grandes contras do arroz transxénico é que non xermina, é dicir, non produce sementes para reproducirse. Isto causaría polo tanto que o agricultor dependese completamente da empresa de abastecemento de sementes tranxénicas. É un dos problemas que se engloban dentro do ámbito socioecónomico.

Por outra banda, os que si defenden o cultivo deste cereal, se apoian principalmente no feito de que levamos milenios modificando xeneticamente plantas e animais con métodos tradicionais de selección natural. Ademais, os transxénicos teñen unha maior capacidade á hora de aguantar pesticidas e herbicidas, dado que están pensados para tolerar de forma natural diversos virus e bacterias. Concretamente, o arroz dourado está diseñado para poder aguantar inundacións, sequías e ten gran resistencia ás efermidades.

Ligazóns:

- Greenpeace.es. Páxina web divulgativa de Greenpeace. http://archivo-es.greenpeace.org/espana/es/Trabajamos-en/Transgenicos/Transgenicos/En-el-campo/Arroz-transgenico-La-nueva-amenaza/index.html

- www.abc.es. Páxina web divulgativa do xornal español ABC, articulo publicado polo xornalista J. G. Stegmann. http://www.abc.es/sociedad/abci-arroz-dorado-transgenico-quiere-evitar-ceguera-miles-ninos-201712282205_noticia.html

- elpais.com. Páxina web divulgativa do xornal español El País, articulo publicado por Juan Echanove. https://elpais.com/elpais/2016/07/18/ciencia/1468859244_686447.html

- fundaciom-antama.org. Páxina web informativa da FundaAntama

Entrada elaborada por Lucia Vázquez 17-18

Os transxénicos son seres vivos cuxas características xenéticas foron alteradas artificialmente. Actualmente están á venta moitas plantas e, en ocasións, animais que foron modificados xenéticamente polos humanos. Independientemente da polémica que xorde por se iso é san, ético ou se simplemente deberiamos ou non poboar o planeta de especies artificiais, os humanos estamos avanzando moito nos últimos anos na enxeñería xenética, polo tanto, coa polémica aparecen tamén os medos e as dúbidas potenciadas pola ciencia ficción de a onde nos levará tanta modificación.

Tras décadas de experimentación o ano pasado aprobouse o primeiro caso de tratamento comercial pola técnica da terapia xénica que consiste na tranferencia ás células do paciente de xenes que cambian ou bloquean a súa función evitando o desenvolvemento ou freando os síntomas de determinadas enfermidades de transmisión xenética. A xente curada por este método non deixa de ser xente modificada xenéticamente, que non son transxénicos, xa que, un transxénico é un individuo que nace cos seus xenes alterados. Eles seguen a ser humanos normais.

Os que poderían chegar a considerarse transxénicos por esa definición son os bebés que ofrecía unha clínica estadounidense que dicía permitir aos pais escoller as características dos seus fillos.

E entón, canto tardarán en chegar os humanos modificados xenéticamente modificados que xa non poidan ser considerados humanos? Humanos con resistencia extra a diversos factores externos, cunha maior masa muscular,…

Estes exemplos recordan dalgunha maneira á dopaxe dalgúns deportistas para competir con máis forzas, e se esta forza extra fose incluída nos xenes ao xuntarse os seus cos dun guepardo, por exemplo? Ou unha mellora da visión nocturna, como a dos gatos? Engadirnos apéndices velenosos como os dos cnidarios? Modificacións que, como nas ideas de Lamarck, se engadisen nun individuo e, ao levala nos seus xenes, se pasasen automáticamente á súa descendencia. Todo isto son  ideas que aínda que a día de hoxe nos parezan unha tolería á velocidade que levan os avances xenéticos poderían ser unha realidade o próximo século.

Na ciencia ficción poden verse avances similares como en Brave New World de Aldous Huxley onde as distintas clases sociais van marcadas por como foron modificados os seus embrións, embrións aos que se lle meten curas a todas as enfermidades coñecidas (dato que non dista demasiado da xa real modificación xenética de embrións para evitar enfermidades, que xa leva xerado diversas polémicas éticas). Ou en Altered Carbon de Richard K. Morgan onde cada persoa pode ter no sangue células específicas que melloran as súas capacidades físicas.

Á hora de falar destes avances considérome unha persoa maior xa que, cando se faga realidade a modificación das características xenéticas en humanos iso é o que serei, e as miñas opinións estan formadas a partires das miñas vivencias nun mundo onde iso é unha completa tolería que pensamos que nunca veremos cos nosos propios ollos, aínda que o máis probable é que non o teñamos tan lonxe como cremos.

Webgrafía: 

Hipertextual.com: post do biólogo Santiago Cruz nesta páxina web. https://hipertextual.com/autor/scruzcampillo 

Greenpeace.org: páxina web da organización ecoloxista internacional Greenpeace. https://es.greenpeace.org/es/trabajamos-en/agricultura/transgenicos/

Entrada elaborada por Sabela Pérez

O Xuramento Hipocrático ten a súa orixe na etapa de descubrimento da ética moral, concretamente, no momento no que comeza a ser practicada a medicina, tanto árabe como occidental, hai uns dous mil anos. Nace co médico grego Hipócrates de Cos, quen fala dos deberes éticos dos médicos, e máis tarde continuado por Galeno de Pérgamo.

Comeza a ter importancia para moitas culturas, sobre todo occidentais, a partires do Renacemento, dado que é unha época de exploración e descubrimento do home (humanismo), facendo dos valores éticos algo maís trascendente no día a día das persoas e tamén da medicina. O maior auxe desde compromiso médico será durante a Segunda Guerra Mundial, cando se empeza a ter en conta realmente os valores éticos no ámbito médico.

A última actualización do Xuramento Hipocrático foi levada a cabo na Declaración de Viena en 1948. E, máis tarde, na 68º Asamble Xeral da Asociación Médica Mundial, celebrada en Chicago, levaráse a cabo unha pequena posta ó día deste na que unha das súas frases máis destacadas será “Respetarei a auntonomía e dignidade do paciente”.

Este xuramento plasma o compromiso dos médicos de actuar ética e honestamente cos seus pacientes e, na actualidade, é un compromiso público que pronuncian os graduados en medicina, como unha orientación no seu traballo. É preciso que co paso dos anos se inclúan neste compromiso pequenas actualzacións como a nomeada anteriormente na Asamblea Xeral da Asociación Médica Mundial, xa que a ética e os coñecementos médicos avanzan e, polo tanto, o contido do Xuramento Hipocrático quedaría anticuado. É dicir, é preciso que exista unha adecuación aos avances da sociedade.

Na actualidade ten un valor unicamente tradicional e histórico, xa que consta de apartados que, a pesares das distintas actualizacións, seguen sendo nunha sociedade do século XXI arcaicos e desfasados, pecando en moitas ocasións de misóxinos.

ENLACES:

• www.bioetica.com. Web de carácter informativo pertencente á Universidade do Museo Social Arxentino, elaborada pola Dra. Teodora Zamudio. http://www.bioetica.org/cuadernos/contenidos/hipocrates.htm
• www.medicosypacientes.com. Web sanitaria española de carácter informativo acreditada pola SEAFORMEC.  http://www.medicosypacientes.com/articulo/el-juramento-medico-se-actualiza-e-incorpora-por-primera-vez-la-autonomia-del-paciente
• www.innsz.mx. Web mexicana de carácter informativo pertencente ó Instituro Nacional de Ciencias Médicas e Nutrición Salvador Zubirán. Artículo elaborado polo Dr. José Alberto Ávila Funes. http://www.innsz.mx/opencms/contenido/investigacion/comiteEtica/historiaEticaMedica.html

Entrada elaborada por Lucia Vázquez