IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

 A ovella Dolly, nacida o 5 de xullo de 1996, foi o primeiro mamífero clonado a partir dunha célula adulta. Os seus creadores foron os científicos do Instituto Roslin de Edimburgo (Escocia), Ian Wilmut e Keith Campbell.

Como se creou a ovella Dolly?

 Para producir a Dolly, os científicos utilizaron un núcleo da célula mamaria dunha ovella branca de seis anos da raza Finn Dorset. O núcleo contiña case todos os xenes celulares. Tiñan que atopar un xeito de ‘reprogramar’ as células mamarias para mantelas vivas, pero detendo o seu crecemento, o que conseguiron alterando o medio de cultivo. Entón inxectaron as células nun ovocito non fertilizado ao que se lle extraeu o seu núcleo e provocaron a fusión das células utilizando impulsos eléctricos. O ovocito non fertilizado procedía dunha ovella da raza Scottish Balckface. Despois de que o equipo de investigación conseguise fusionar o núcleo da célula da ovella branca adulta co ovocito da ovella de face negra, necesitaba asegurarse de que a célula resultante desenvolveríase ata formar un embrión. Cultivárono durante seis ou sete días para ver si dividíase e desenvolvíase con normalidad, antes de implantarlo nunha nai de aluguer, outra ovella da raza Scottish Blackface. De 277 fusiones celulares, 29 embriones en etapa temprana desenvolvéronse e foron implantados en 13 nais de aluguer. Con todo, soamente un dos embarazos chegou a término e naceu o cordeiro da raza Finn Dorset de 6,6 kg, logo de 148 días, ao que chamaron Dolly.

Esta técnica foi cualificada de «profanación xenética» pola Igrexa Católica, e moitos gobernos criticárona. Ante a atemorizante perspectiva de contar con «dobres» de persoas, Wilmut asegurou que a clonación era imposible en humanos.

Vida e morte de Dolly.

Dolly viviu sempre no Instituto Roslin; alí foi cruzada cun macho Welsh Mountain para producir seis cativas en total. Do seu primeiro parto nace “Bonnie”, en abril de 1998. Ao ano seguinte, Dolly produce mellizos: “Sally” e “Rosie”, e no seguinte parto trillizos: “Lucy”, “Darcy” e “Cotton”. No outono de 2001, aos cinco anos, Dolly desenvolve artritis, comezando a camiñar dolorosamente, sendo tratada exitosamente con medicamentos antinflamatorios.

O 14 de febreiro de 2003, Dolly foi sacrificada debido a unha enfermidade progresiva pulmonar. Pénsase que un animal da raza Finn Dorset como era Dolly ten unha expectativa de vida de preto de 11 a 12 anos, pero Dolly viviu só seis anos e medio. A necropsia mostrou que tiña unha forma de cancro de pulmón chamada Jaagsiekte, que é unha enfermidade de ovellas, e está causada polo retrovirus JSRV. Os técnicos de Roslin non puideron certificar que haxa conexión entre esa morte prematura e o ser clon, pois outras ovellas da mesma manada sufriron e morreron da mesma enfermidade.

Con todo, algúns han especulado que había un factor agravante ao deceso de Dolly e era que tiña unha idade xenética de seis anos, a mesma idade da ovella da cal foi clonada. Unha base para esta idea foi o achado dos seus telómeros curtos, que son generalmente o resultado do proceso de envejecimiento. Con todo, o Roslin Institute estableceu que os controis intensivos do seu saúde non revelaron ningunha anormalidad en Dolly que puidesen pensar en envejecimiento prematuro.

 As fontes de información foron :

 AnimalResearch.Info (Páxina sobre a investigación con animais)

Wikipedia ( Enciclopedia virtual)

Entrada elaborada no curso 12-13 por  Aroa Ginartes Iglesias

Aquí tedes o enlace directo para o blogue de blogues feitos dende o proxecto de Climántica.

 É o noso xeito de dar a coñecer e facer visibles as nosas aportacións ao problema do Cambio Climático.

Visitádeos e participade neles, seguro que descubrimos algo que nos podamos facer…

Temos unha páxina de recopilación de recursos, nela atoparedes información

que vos será moi útil para actualizar e traballar nos vosos blogues.

Dende Climántica e co noso blogue participamos neste proxecto ca intención de desenvolver iniciativas que busquen solucións aos problemas xerados polo Cambio Climático.

Ese vai a ser o noso tema principal e punto de partida para lograr unha aprendizaxe activa, baseadas en prácticas cooperativas e interdisciplinares. Queremos saber que é o Cambio Climático e que efectos ten, pero sobre todo  queremos facer algo axudar a solucionar o problema.

Xa hai moitas ideas en marcha que abranguen aspectos diversos, polo que, estableceremos varios grupos de traballo que exporán os seus resultados a través de diversos soportes…, hai que empezar a organizarse…

GUIÓN DE TRABALLO PROPOSTO

1.  Propoñernos un Reto cuns obxectivos concretos **

**Específicos, Medibles, Alcanzables Realistas, Tanxibles e… Transformadores

Tendo en conta criterios técnicos, temporais, de esforzo,… (Podemos facelo?. Temos tempo?)

2.  Procedemento

1. Elaborar un guión do procedemento cos pasos a seguir (plan de traballo)
2. Facer un reparto de tarefas
3. Ter en conta os materiais  e recursos necesarios
4. Temporalización

3. Levar a cabo o proxecto

4. Avaliación do procedemento e dos resultados.

RECURSOS PARA TRABALLAR

Para facer visibles os proxectos vamos a empregar a ferramenta dos blogues. Cada grupo creara un blog onde se subiran os diferentes proxectos. Podedes empezar consultando o recopilatorio de recursos elaborado para este traballo. Os blogues elaborados aparecerán enlazados no Blog de blogues: Climántica en Salvaterra.

O obxectivo da medicina rexenerativa é substituír os tecidos danados de certos organismos debido a enfermidades, por novos obtidos mediante a multiplicación xenética. Isto é especialmente útil no caso de enfermidades tales como o Parkinson, Alzheimer, diabetes, cancro, etc.

A principal dificultade técnica vén dada pola obtención das células nais: células que se atopan en tódolos organismos pluricelulares, e teñen a capacidade de dividirse para dar lugar a tecidos diferenciados. Este é tamén o punto que crea máis dilemas e discusións éticas, tanto na comunidade científica como entre a poboación en xeral. Existen diferentes clases de células nais segundo a súa “potencia”:

·Totipotentes. Células capaces de dar lugar a un organismo enteiro. O caso máis claro preséntano os cigotos e as células embrionarias nas fases máis prematuras da xestación.

·Pluripotentes. Células que poden transformarse en calquera tipo celular do organismo ao que pertencen, pero que non dan lugar a un ser novo. Adoitan atoparse nos tecidos.

·Multipotentes. Células coa capacidade de concibir diferentes tipos celulares, mais non todos. Por exemplo, as células da médula ósea, que se dividen en glóbulos vermellos, brancos e plaquetas (hematopoyéticas) exclusivamente.

·Unipotentes ou proxenitoras. Células nais que unicamente poden diferenciarse nun tipo concreto de célula, como ocorre coas neuronas.

A gran variedade existente de células nais dificulta aínda máis a adquisición da materia necesaria para levar a cabo a consecución dun tecido san que podamos implantar no paciente enfermo. Principalmente, as células nais poden provir de embrións ou de adultos.

Células nais provintes de embrións

Neste apartado podemos destacar dúas subdivisións, dependendo de se as células conséguense mediante a fecundación in vitro ou por clonación.

-As células resultado da fecundación in vitro conteñen xa a primeira mostra dun embrión. Deben ser illadas nun medio propenso para o seu desenrolo, de maneira que se poda producir a diferenciación, o que supón a morte do embrión. A maioría de células utilizadas nestes experimentos son cigotos sobrantes e conxelados da reprodución asistida dunha parella, que os cede á investigación científica. A súa maior vantaxe é que son totipotentes, é dicir, poden transformarse en calquera tipo celular e que se multiplican con rapidez. Por outra banda, a extremada facilidade coa que se dividen está relacionada coa aparición de cancros e tumores, ademais que ao seren un corpo estraño ao organismo este pode loitar contra os novos tecidos.

-Células nais como resultado da clonación. Existen dous procesos polo que se poden obter clons dun embrión: un é un proceso natural, a xemación, propio dos xemelos; o outro é a clonación por transferencia de núcleo.  A clonación por transferencia de núcleo consiste en implantarlle a un óvulo, ó que se lle extraeu o núcleo previamente, un novo núcleo sacado doutra célula, e despois estimular a división celular. Isto aínda non é tecnicamente posible, e dende o punto de vista ético presenta moitos problemas.

Células nais provintes de adultos

Poden extraerse de dous lugares fundamentalmente: a sangue do cordón umbilical e de tecidos de persoas adultas, como o adiposo, conxuntivo, a pel…. A efectos técnicos e éticos, ámbalas dúas fontes son iguais.

En principio, pensábase que as células nais obtidas dos tecidos unicamente eran multipotentes, isto é, podían dividirse nuns cantos tipos celulares completos. Porén, descubriuse que estas células en condición de cultivo axeitadas son capaces de dar lugar a estirpes celulares diferentes. Isto ocorre porque o micro-ambiente no que se encontra a célula inflúe nas súas funcións, producindo que só se divida en determinados tipos celulares. Son as chamadas células pluripotentes inducidas (CPI), que mediante un virus poden comportarse como células embrionarias, mais aínda están en experimentación.

Fontes empregadas:

- Presentación duns alunmos de bacharelato do IES Federico Balart: Medicina regenerativa y clonación.

-Blogue privado do biólogo Francisco Carrillo Gil: Rede científica .

-Páxina de carácter divulgativo e didáctivo de autor privado: Club Planeta

- Foto alonxada no blogue privado da Universidade de San Carlos de Guatemala dirixido polo profesor Jiménez Rodríguez: marioquímica2 

Entrada elaborada no curso 12-13 por  Antia Pereira Fernández

Para despedir o tema de xenética cun toque de humor…

Dous tomates, un tranxénico e outro campesino citanse nun bar despois de coñecerse por un chat.

Moi interesante esa idea de progreso. Espero que o disfrutedes

Elaborado por veterinarios sen fronteiras de Castilla-La Mancha.

  As células nai ou stem cells son células non especializadas que poden dar lugar a calquera tipo de célula, tecido ou órgano. Ademais, sometidas a certas condicións fisiolóxicas ou experimentais, teñen a capacidade de converterse en células con funcións especiais.

  Un tipo de células nai adultas son as células nai do cordón umbilical. Estas atópanse no corpo dos seres vivos durante toda a vida, pero a súa calidade empeora co paso do tempo debido a perda de plasticidade ó irse dividindo, supoñendo unha baixada da súa capacidade reparadora e auto rexenerativa. Por esta razón, e co obxectivo de manter a posibilidade de tratar unha enfermidade dos fillos, é o momento do nacemento dos rapaces unha oportunidade única para extraer e conservar as células nai do cordón umbilical.

Existen células nai da sangre do cordón umbilical, coñecidas co nome de Hematopoyéticas (HSCs) e células nai do tecido do cordón umbilical, chamadas Mesenquimales (MSCs). As primeiras, é dicir, as células nai sanguíneas, son as responsables de constituír as diferentes células do sistema inmune e sanguíneo; tales como os glóbulos brancos; que combaten enfermidades, os glóbulos vermellos; que transportan osíxeno, e as e plaquetas; que coagulan a cicatrizan feridas. As segundas teñen a capacidade de diferenciarse en órganos,  -ósos, fígado e páncreas- tecidos, –cartilaxinoso e muscular- células –neuronas- e graxa, ademais de poder rexenerar tecidos danados

   Como xa se mencionou anteriormente, as células nai obtidas do cordón umbilical ofrécennos a posibilidade de curar e tratar enfermidades debido a que poden converterse en diferentes tipos de células especializadas. Estás son dúas das súas vantaxes, pero teñen máis; non existe risco nin para nai nin para o bebé na súa obtención, ademais de non destruírse ningún embrión,  estas non conteñen virus nin ningún outro factor que poida desenvolver unha enfermidade, posúen unha esperanza de vida superior ós quince anos e hai unha maior concentración de células nai no cordón umbilical que na mesma porción de medula ósea. Por si fora pouco, a súa dispoñibilidade é inmediata, e estas son 100% compatibles co bebé e mais cos seus familiares cas da medula ósea.

  Estes beneficios por parte das células nai do sangue do cordón umbilical foron empregados por científicos da Universidade de Granada, en colaboración coa de León, como terapia para o tratamento de enfermidades hepáticas, xa que as células mononucleares (un só núcleo) do sangue do cordón umbilical (MSCUH) son susceptibles de aniñar no fígado tras realizar un xenotrasplante de humano a rata, no cal as células MSCUH foron inxectadas a través da vena porta de ratas con hepatites experimental producida por unha inxección de D-galactosamina.

  Os científicos explicaron que o transplante celular realizado nas ratas deu lugar a unha mellora no dano das composicións e das estruturas dos tecidos orgánicos  e na función do fígado. Con isto demostrouse que as células sanguíneas do cordón umbilical son unha alternativa eficaz á medula ósea.

   O desenvolvemento deste tipo de alternativas para curar a enfermidade hepática terminal xorde como consecuencia da escaseza da procedementos para tratar ós afectados. Na actualidade, practícase o transplante de fígado, pero son poucos os doadores, o cal limita a acción. Ademais, os pacientes que sofren complicacións da enfermidade, como a fibroses, non teñen un tratamento específico.

  Este vídeo, explica dunha maneira máis amena e entretida, o proxecto levado a cabo pola Universidade de Granada e León:

 Na actualidade, aplicouse a ética ás ciencias da vida (o que se coñece co nome de bioética). Isto creouse co obxectivo de protexer os dereitos humanos, a dignidade do ser humano e establecer un control nas investigacións co fin de poder examinar as aplicacións da medicina e da bioloxía. Todos estas normas ou garantías (dereito a coñecer os riscos, contar co propio consentimento, protección de datos, etc.) favorecen ós cidadáns. Pero, que pasa cos animais? Xa que a eles non os protexen leis nin teñen a oportunidade de elixir, consideras ético que poidan ser utilizados en experimentos? Ou pola contra, crees que é xusto porque se non se faría o mesmo coas persoas?

• As miñas fontes de información consultadas para elaborar este post foron:

-  Unha web informativa escrita por científicos interesados neste tema, que recibe o nome de células madre.

- Unha páxina sobre o banco de conservación de células nai do cordón umbilical, chamada crio·cord.

- A  primeira axencia pública de ámbito estatal, con contidos creative commons, coñecida como SINC.(Servicio de información e noticias científicas)

- Un artigo da revista dixital  globedia, publicado nun blog persoal.

- O vídeo foi publicado polo canal UGR (Universidade de Granada)

Entrada elaborada no curso 12-13 por Nuria Serodio González

O síndrome de Down é unha alteración xenética producida pola presenza dun cromosoma extra (ou dunha parte del), de maneira natural e espontánea, na parella cromosómica 21, de tal maneira que as células destas persoas teñen 47 cromosomas con tres cromosomas en dito par, cando o habitual é que sólo existan dúas. O cromosoma extra causa problemas no desarrollo do corpo e do cerebro. O síndrome de Down é unha das anomalías conxénitas máis comúns dos seres humanos.

• Síntomas

Os síntomas do síndrome de Down varían dunha persoa a outra e poden ir de leves a máis graves.  Sin embargo, os nenos que padecen esta anomalía teñen unha apariencia física ampliamente recoñecida. Os signos físicos máis comúns: Diminución do tono muscular ao nacer, exceso de pel na nuca, nariz achatada, unións separadas entre os ósos do cráneo, único pliegue na palma da man, orellas pequenas, boca pequena, ollos hinchados hacía arriba, mans cortas e anchas con dedos curtos e anchos, manchas de Brushfield (manchas blancas na parte coloreada do ollo).

No Síndrome de Down, o desarrollo físico é máis lento do normal e a mayoría dos nenos que o padecen nunca alcanzan a súa estatura adulta. Os nenos tamén poden ter retraso no desarrollo mental e social. Os problemas máis comúns abarcan: comportamento impulsivo, deficiencia na capacidade de distinción, período curto de atención, aprendizaxe lento. Aínda que o seu período de aprendizaxe non sea rápido, estes nenos poden desarrollar habilidades e destrezas ao largo da súa vida. A medida que os nenos con Sindrome de Down crecen e vólvense conscientes das súas limitacións poden sentir ira e frustación.

• Problemas asociados ao Síndrome de Down

Mentras que algúns nenos con este trastorno xenético non teñen problemas de saúde de importancia, outros teñen unha gran cantidade de problemas médicos que requiren coidados adicionales . Moitos destes problemas son:

-Case todos presentan cardiopatías congénitas.

-Son proclives a desarrollar hipertensión pulmonar (afección grave que pode provocar danos pulmonares irreversibles). Dado isto, todos os bebés que teñen este síndrome deben de ser evaluados por un cardiólogo pediátrico.

-Problemas visuais (estrabismo, miopía, hipermetropía, catarátas) e auditivos (acumulación de líquido no oído interno ou existencia de problemas estructurais no mesmo oído).

-Outras afecciones médicas serían: problemas tiroideos, anomalías intestinais, trastornos convulsivos,  problemas respiratorios, obesidade, infeccións e leucemia infantil. A maioría destas dispoñen de tratamento.

Para evitar que algún destes problemas afecte a súa capacidade de aprendizaxe e ás súas habilidades lingüísticas é preciso levar con regularidade a estes nenos aos médicos especializados nesas afeccións.

• Tratamento

Non hai un tratamento específico para o Síndrome de Down, pero esta anomalía  pode provocar outros problemas que requiran operacións ou outros coidados (obstrucción gastrointestinal, anomalías cardíacas…)

• Pronóstico

Actualmente as persoas que padecen este trastorno xenético viven máis tempo que anos atrás e incluso moitos deles poden levar vidas independentes. Aínda que pode haber complicacións que poden acurtar o seu tempo de vida.

• Opinión persoal

Na miña opinión, a xente que padece este trastorno xenético, non merece o desprezo de ninguén, polo simple feito de que son persoas como nós, aínda que leven unha vida un pouco diferente a nosa, pero non tan diferente, xa que, eles tamén finxen durmir e fan outras trasnadas cando son pequenos; xogan cos monecos e aprenden cando xa son rapaciños, e incluso moitos deles teñen a oportunidade de traballar e facer moitas das cousas que a xente cree que esta anomalía non lle permite. Esa xente e maila que non os respecta están moi equivocados, porque estas persoas poden facerse valer na vida, aínda que sexa dunha maneira distinta, porque eles non deixan de ser un exemplo para todos nós, porque non todo o mundo encara os problemas coa inocencia e o sorriso coa que o fan estas persoas.

• Fontes de información

MedlinePlus : un servizo da Biblioteca Nacional de Medicina de EE.UU. (Institutos Nacionales da Saúde)

Down España : páxina web que apórtanos eventos, artículos, publicacións, noticias, información e axuda

Kids Health : páxina con información sobre a saúde infantil

Entrada elaborada no curso 12-13 por María Tellado Porto

Os seres humanos somos a especie máis intelixente do planeta. Chegamos a grandes logros en todos os aspectos da vida os que non chegou outra especie. Sen embargo para conseguir a nosa situación actual no mundo, é necesario un cerebro o cal consume máis do 50% da enerxía  que obtemos o día. Pero, cómo chegamos a desenrolar esa intelixencia superior? Pois ben, existen múltiples explicación acerca de cómo chegamos a o noso estado actual, pero ningunha está aceptada como verdadeira ó 100%. O que si está claro é que foi necesario aprender a empregar o lume o cal favoreceu o desenvolvemento da nosa especie e nos axudou a crear novos utensilios e con eles a aumentar a nosa intelixencia.

Os seres humanos foron os primeiros animais que non fuxiron do lume, senón que sentiu curiosidade e incluso chegaron a dominalo.

O lume foi quizais o descubrimento feito polo home máis importante na historia. Sucedeu co Homo erectus aproximadamente hai entre 1,8 e 1,5 millóns de anos. Os primeiros restos atopados nos que se aprecia a utilización do lume datan de fai 1,5 millóns de anos na China. En Europa os restos máis antigos atópanse en Francia hai 1,2 millóns de anos, pero este xa era controlado.

O principio, o home observa as fontes naturais do fogo e despois conséguese o fogo destas fontes e utilízase para quentarse, iluminar e como protección fronte os depredadores. Máis tarde aprendeu como facer fogo e finalmente a controlalo para distintas aplicación. Grazas a el, puidemos comezar a cociñar os alimentos e así contraer menos enfermidades, ademais de permitirnos manter  a nosa temperatura corporal e así protexernos dos duros invernos, entre outras miles de aplicacións máis que se lle foi dando co paso do tempo ata a actualidade, como é o caso das centrais térmicas o a combustión dos combustibles fósiles.

Outra aplicación derivada do lume foi o emprego do barro. Os homes primitivos observaron que a terra do redor das fogueiras endurecíase. Así comezou a moldear e logo mediante a cocción sobre o lume, conseguiron vasos, cántaros e demais recipientes que lle permitían transportar a auga ata outros lugares afastados do río.

Non se coñece aínda como foi o descubrimento do fogo polo home pero todos os indicios apunta a que foi un feito accidental como a caída dun raio ou a erupción dun volcán. Tras este feito, comezaría un longo e complexo proceso de ensaios es estratexias para crear e manter o lume, ademais de aprender a evitar que se producisen incendios. Tamén é posible que durante as primeiras xeración, o lume obtido de maneira natural se perdese varias veces polo que había que esperar a volver a obtelo de maneira natural ou pedirllo a outra tribu. A raíz da necesidade de manter o lume nomeáronse gardas do lume que eran castigados se o perdían.

Crese que o primeiro método de prendido foi frotando unha punta de pau seco sobre un mesmo punto dunha madeira seca. Outra forma consistía en fretar unha liana nunha ranura na madeira. O máis común foi o primeiro. Tamén se logrou prender mediante chispas grazas a golpes entre dúas pedras que contiñan pirita de ferro.

Cando o home prehistórico logrou acender o lume, dominou un dos elementos que máis ía servir no avance da civilización.

Ó lume non se lle acabou de dar aplicacións nin sequera na actualidade, e o que me pregunto é: Qué sería do home sen o lume?

 Curiosidades:

Evolución do cerebro humano. Na páxina tendencias 21, revista electrónica con noticias sobre novidades en ciencia.

Evolución do ser humano. Estado actual. Artigo elaborado para a Páxina web monografías.com sobre diversos temas

Artigo Primeiros restos da utilización do lume. Na revista dixital sudamericana Infobae.com

 Como facían lume? Na páxina de divulgación Evoluciona.org elaborada polo Instituto Catalán de Paleobioloxía Humana e Evolución Social

 Aplicacións do lume. Da páxina latinoamericana educar.org Comunidades virtuais de traballos colaborativos, páxina con contidos con licencia creative commons.

 Fontes de información:

- Información sobre o descubrimento do lume: no Portal de Ciencia portal planeta sedna: blog personal arxentino con bibliografías e información sobre a historia e ciencia.

- Inventos más importantes. Da páxina latinoamericana educar.org Comunidades virtuais de traballos colaborativos, páxina con contidos con licencia creative commons.

- Conceptos de física. Blogue persoal con información dos ámbitos físicos e científicos. Aplicacións do lume.

- La evolución del hombre. Artigo elaborado para a Páxina web monografías.com que recolle traballos sobre diversos temas.

- Tendencias21: tendencias científicas. Revista electrónica independiente con noticias sobre novidades en ciencia.

Entrada elaborada no curso 12-13 por David Piñeiro López

O síndrome de inmunodeficiencia adquirida (SIDA), é una enfermidade provocada por  un dos virus indestrutible ata o momento que foi descuberto por primeira en Estados Unidos, no 1981, a pesar de que non se descarta que xa se padecese con anterioridade a dito ano.  Pódese definir como un conxunto de manifestacións clínicas que aparecen como consecuencia da depresión do sistema inmunolóxico debido á infección polo virus da inmunodeficiencia humana (VIH), así, unha persoa infectada co VIH vai perdendo, de forma progresiva, a función de certas células do sistema inmune chamadas linfocitos, o que facilita que desenrole certo tipo de tumores e a padecer infeccións por microorganismos que normalmente non causan enfermidade en persoas sans pero si o fan naquelas  que están afectadas polo síndrome.

O VIH ten dúas manifestacións principais, VIH-1 e VIH-2. Distinguíndose porque o 1º, afecta principalmente ao sistema linfático, é  máis patóxeno que o segundo. Así as áreas xeográficas polas que se estende tamén son distintas pois mentres que o primeiro é a causa máis frecuente de infección por VIH no mundo, o VIH-2 parece limitado á zona oriental do continente africano.

No entanto, cabe dicir que son moitas as persoas infectadas polo virus e que non padecen a enfermidade, por iso, debido ao seu descoñecemento, e como consecuencia da falta de tratamento,  finalmente termina por desenrolala ao cabo duns 5 ou 10 anos despois do contaxio. O virus do SIDA transmítese a través do sangue, mediante as relacións sexuais e coa leite materna, así como por todos os lugares do corpo no que hai mucosas.

Na actualidade a única forma de saber se se contraeu a infección é cunha proba médica, pero moitos infectados non presentan síntomas ata que pasaron varios anos, de aí a importancia de coñecer que prácticas e situacións poden determinar a infección e actuar consecuentemente. Os síntomas que se presentan son moi parecidos a un catarro ou a unha gripe leve (cansazo, febre, perda de apetito) ou tamén o aumento dos ganglios linfáticos.

En canto os tratamentos, na actualidade estanse a desenvolver unha gran cantidade de investigacións, que se ben, aínda non atoparon a cura, si que son capaces de evitar os seus efectos a un 90% durante uns anos.

            A pesar dos numerosos recortes en investigación que se están a dar no noso país nestes momentos, foron  científicos españois os que descubriron a molécula que utiliza  inmunodeficiencia humana (VIH) para entrar nas células inmunitarias e estenderse polo organismo.

Este descubrimento fixo que se creasen novos fármacos contra o SIDA e un paso máis cara a unha vacina contra esta enfermidade. As novas substancia deberán dirixirse a bloquear as moléculas  evitando a resistencia ás terapias que provocan algúns tratamentos. Na miña opinión o mellor sería que en lugar de crear tratamentos, se investigase sobre unha vacina para que as persoas se inmunicen a ela e non teñan que pasar por efectos secundariso, ademáis de que así poderíase exterminar este virus.

Está claro que o SIDA é unha enfermidade que aínda lle queda un gran período de investigación e que mentres non apareza a cura, debilitará ós seus infectados ata o punto en que unha simple gripe termine coa súa vida. A xente con SIDA desenrolou o termo ”vivir co SIDA” para describir a súa experiencia. Prefiren este termo porque implica a acción e o control persoal que poden axudar a manter una visión positiva e unha vida máis longa. Cómpre ter esperanza en que as empresas farmacéuticas, pese a que o seu obxectivo nos últimos anos parece máis destinado ó beneficio económico que a cura real das enfermidades (debido en gran parte a falta de subvención por parte dos estados) atoparán a cura definitiva para este virus en lugar de conseguir tratamentos que o único que fan é converter a vida do paciente nun dependente dese tratamento retrasando o inevitable e que non soluciona o problema de que outras persoas se poidan contaxiar facendo que en moitos casos os pacientes leven unha loita contra esta enfermidade sós.

Con todo hai que estar agradecidos, pois o nivel de vida de esta persoas mellorou moito nos últimos anos, e con este último tratamento o virus queda case erradicado e aproximámonos máis e máis a cura deste mal.

Por último, decir que según unha gran cantidade de científicos de todo o mundo, a sicoloxía do páciente é sempre a que determina as posibilidades de que a enfermidade teña máis consecuencias ou non das que debería, polo tanto, cómpre que sexamos fortes porque se isto é así, poderanos tusir na cara ou estar presentes ante unha gran cantidade de virus que apenas nos van a afectar, pero pola contra, se lle prestamos demasiada atención as posibilidades de contraer unha enfermidade, o máis seguro e que acabemos por ter a enfermidade que en condicións normais non teríamos. Este caso tamén o aplican o VIH por sorprendente que pareza.

A continuación ofrézovos un enlace que me gustaría moito que visitásedes pois aporta o punto de vista dunha persoa que sufriu esta enfermidade, e que amosa o rexeitamento que fai a sociedade das persoas que conviven co SIDA, así tamén podedes facervos unha idea de porque moitas veces deciden manter este problema en segredo. Univisión

Curiosidades:

 Formas de transmisión do VIH

 Probas médicas para coñecer se un paciente sofre a enfermidade.

Causas, sintomas e tratamentos do VIH

Vivir co sida: etapas de la enfermedad.

Científicos españoles descubren el VIH

Fontes de información:

Cruz roja. Síntomas, probas…

Enciclopedia médica: Medlineplus

Profesor en linea: información sobre os síntomas desta e outras enfermidades

Formas de transmisión del sida: páxina de divulgación de  esmas.com

Síntomas principais do sida: páxina creada por “tu otro médico” que aporta información sobre os síntomas de diversas enfermidades.

Información general: Creada por “demedicina”. Habla sobre la definición de sida, sus causas, sintomas, diagnósticos…

Novos tratamentos do sida: a información é de “diariodenavarra” e fala dunha pastilla que reduce o 75% o risco de contaxio e dos problemas que ten a súa comercialización.

Diez curiosidade sobre el VIH. Aborda temas interesantes como a diferencia entre sero-positivo e ter sida, se o paciente pode non tratarse ou os riscos dos seus familiares diretos. Páxina de divulgación de elmundo.es

Entrada elaborada no curso 12-13 por David Piñeiro López

Ás veces pensamos que cando morremos acabouse e entérrannos, pero en realidade logo de morrer outras persoas poden aproveitar os nosos órganos e partes de nós para que eles xa que nós non puidemos seguir con vida eles si poidan.A isto chámaselle doar órganos ou parte do noso corpo.

A doazon de órganos consiste en logo de morrernos ou ata vivos poder doar órganos que funcionan do noso corpo a outras persoas que eses órganos xa non están funcionando con normalidade. A doazon consiste tamén en enfermos que requiren mellorar a calidade de vida con trasplantes de tecidos como son as corneas, ósos e outros.

A doazon en España.

O español é un pobo solidario. España é o país con maior taxa de doazon de todo o mundo. As doazons realízanse sempre de forma altruísta e todo o proceso é cuberto, desde o punto de vista económico, polo Sistema Nacional de Saúde. Estas bases de funcionamento proporciónannos o privilexio de ter maiores posibilidades de obter un trasplante en caso de necesitalo. O modelo español de funcionamento dos trasplantes é considerado mundialmente un exemplo a imitar, que de feito se está implantando en gran parte do mundo.Pero ser un modelo de solidariedade non pode servirnos para dar as costas á realidade. Cada día hai máis persoas que necesitan ser trasplantadas para seguir vivindo. Aproximadamente o 10% dos receptores falecen mentres esperan recibir un órganos.

Quen pode doar órganos?

Os órganos que se usan para trasplante poden vir de tres fontes: Doador familiar, doador non familiar e doador cadavérico (é unha persoa en quen se demostrou “morte cerebral”)

Ademais de órganos, podemos doar sangue estando ata vivos, aínda que para doar sangue ou órganos necesítanse facer varias análises para saber si o doador e o doante son compatibles e si non o son non se pode doar porque o órgano non lle serviría.

Anímate e faite donante , axuda aos demais.!

Bibliografía:

 Páxina na que se fala de doazón de órganos e transplantes, toda a información e onde hai que comunicarsepara facerse doante. Registro nacional de donantes de órganos.

ONT. Páxina da Organización Nacional de Transplantes do Goberno de España.

A foto é dun blogue relacionado coa creatividad: Creativoros.

Entrada elaborada no curso 12-13 por Andressa Oliveira Alves da Silva