IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

A Terra esta dividida en varias capas (manto, núcleo e codia), a codia e a parte superior do manto forman unha zona denominada litosfera.

http://es.wikipedia.org/wiki/Borde_convergente

A litosfera, a súa vez esta dividida en partes denominadas placas litosféricas, que están en continuo movemento. A interación entre as placas e inevitable, polo que os bordos nos que se xuntan denomínanse de diferente maneira, segundo o movemento que sigan: bordos converxente, diverxentes e pasivos.

Os limites converxentes son aqueles nos que as placas se van xuntado e chocan e con iso forman zonas de subdución, nas que a placa mais densa afúndese cara o manto.O tipo de converxencia existente varia segundo o tipo de placa coas que se xuntan, oceánica ou continental:

Converxencia entre dúas placas oceánicas:

Son aquelas nas que dúas placas oceánicas chocan e a máis densa afúndese cara o manto. Enriba da placa cabalgante fórmanse grupos de illas debido a gran actividade volcánica que hai nesas zonas , ese grupo de illas e chamada arco de illas ( Xapón , Filipinas, etc.)Entre elas fórmanse profundas fosas que poden alcanzar unha profundidade de 11000 m , como por exemplo a das illas Tonga, as illas Marianas e no bordo entre as placas Índica e Filipina

Converxencia entre unha placa oceánica e outra continental:

Son aquelas nas que unha placa oceánica esta movéndose cara unha continental, e ao revés, e a placa oceánica afúndese cara o manto formando así unha zona de subdución, onde aparece unha gran actividade sísmica e volcánica.A placa oceánica pode levar consigo un arco de illas e facer que cabalgue sobre a placa continental, este proceso recibe o nome de obdución, e é un claro exemplo do que pasou coa India en Asia.Este proceso produce un engrosamento da placa continental, e nela aparecen sistemas montañosos no bordo do continente, como por exemplo os Andes.

Converxencia entre dúas placas continentais

É cando a placa oceánica acaba de subducir e dúas placas continentais chocan entre si. Nelas ningunha placa subduce e prodúcese un colisionamento entre as placas que produce cordilleiras montañosas de grande altitude (Alpes, Himalaia)

Estas coussas e moitas outras podes atopalas no libro de bioloxía e xeoloxía de 1º de bacharelato que conten moita información e contidos adicionais para esta asignatura.

Este post foi elaborado por Samuel Miguez Amil no curso 09-10

O Big Bang, literalmente gran estalido, constitúe o momento no que da “nada” emerxe toda a materia, é dicir, a orixe do Universo. A materia, ata ese momento, era un punto de densidade infinita, que nun momento dado “explota” xerando a expansión da materia en todas as direccións  e creando o que coñecemos como o noso Universo.

Inmediatamente despois do momento da “explosión”, cada partícula de materia comezou a alonxarse moi rápidamente unha da outra da mesma maneira que ao inflar un globo éste vai ocupando máis espazo expandindo a súa superficie. Os físicos teóricos conseguiron reconstruír esta cronoloxía dos feitos a partir  de  1/100 de segundo despois do Big Bang. A materia lanzada en todas as direccións pola explosión primordial está constituida exclusivamente por partículas elementais : Electróns , Positróns, Mesóns, Barións, Neutrinos, Fotóns e ata máis de 89 partículas coñecidas hoxe en día.

En 1948 o físico ruso nacionalizado estadounidense George Gamow modificou la teoría de Lemaître do núcleo primordial. Gamow plantexou que o Universo creouse nunha explosión xigantesca e que os diversos elementos que hoxe se observan  producíronse durante os primeiros minutos despois da Gran Explosión ou Big Bang, cando a temperatura extremadamente alta e a densidade do Universo fusionaron partículas subatómicas nos elementos químicos. Cálculos máis recentes indican que o hidróxeno e o helio foran os produtos primarios do Big Bang, e os elementos más pesados producíronse máis tarde, dentro das estrellas. Sen embargo, a teoría de Gamow proporciona unha base para a comprensión dos primeiros estados do Universo e a súa posterior evolución. A causa da elevadísima densidade , a materia existente nos primeiros momentos do Universo expandiuse con rapidez. Ao expandirse, o helio e o hidróxeno enfriáronse condensáronse nas estrelas  e en galaxias. Isto explica a expansión do Universo e a base física da ley de Hubble.

Según se expandía o Universo, a radiación residual do Big Bang continuou enfriándose, ata chegar a unha temperatura duns 3 K (-270 °C). Estes vestixios da radiación de fondo das microondas foron detectados polos radioastrónomos en 1965, proporcionando así o que a maioría dos astrónomos consideran a confirmación da teoría do Big Bang.

Pincha no seguinte enlace:

http://es.wikipedia.org/wiki/Teor%C3%ADa_del_Big_Bang

Este post foi elaborado por Cristina Bernárdez Pérez no curso 09-10

Serendipia é un termo relativamente común na literatura científica en inglés. O dicionario enciclopédico de inglés define “Serendipity”, como: (1) a capacidade de facer descubertas desexables por accidente, ou (2) boa fortuna ou sorte. A primeira definición é máis coherente co significado dado a este termo nas ciencias. Dr Ruy Pérez Tamayo-definea como “a capacidade de facer descubertas por accidente e sagacidade, ao procurar por outra cousa”. Esta definición implica o individuo que fixo a observación casual  a entender que realmente encontrou algo valioso e continuar ou reorientar a investigación ante esta descuberta. É dicir, algo que non sexa unha casualidade ou o simple premio de loteria, no que calquera persoa asumiríao como un  golpe de sorte e alí acabaría o feito fortuito.

Son casos de serendipia os casos seguintes:
- Moitas persoas viron unha mazá caer ou outras froitas, pero só Newton a planteou como a lei universal da gravidade.

-W.C. Röntgen, cando experimentaba  con lámpadas fluorescentes de raios catódicos, descubriu unha fonte de enerxía que chamou de raios X.
-James Watt, ao mirar a tapa dunha pota saltando polo vapor da auga fervente, tivo a idea de utilizar a forza para mover as pezas e así imaxinou a máquina a vapor, que patentou.
- Na química de tinturas, accidentes levaron á síntese de colorantes para tecidos, como aqueles realizados polos W.H. Purkine dentro e A.G. Dandridge ou Hilaire de Chardonnet.
-Un asistente de Pasteur, explorou o accidente que tivo cando rompeu unha botella de colódio, xa que máis tarde o produto era pegañento e polimerizado e formaba como un fío de seda e, así, inventou a seda sintética, que máis tarde foi chamada rayón.
-Nas ciencias biomédicas hai varios exemplos, como a observación de Von Mering e Minkowski que nas gaiolas duns cans utilizados para determinadas prácticas cirúrxicas estaban cheos de formigas, e despois de facer investigacións, descubriron que a urina dos cans foi a que atraeu as formigas; a estes animais resecáraselle o páncreas e así encontrouse a relación entre este órgano e o limiar renal para a glicosa.

Todos estes casos de serendipia son casos interesantes, pero os exemplos máis chamativos son os seguintes:
-O descubrimento da penicilina por Alexander Fleming.
-O descubrimento do Helicobacter pylori polo Dr John Robin Warren)
-Deseñodo método de cultivo en agar para a búsqueda de Strongyloides stercoralis.

E vós que pensades acerca destes descubrimentos inesperados?

Este post foi elaborado por Uxía Martínez López no curso 09-10

Pois, se temos en conta as probabilidades, é moi posíbel. Só na nosa galaxia, (a Vía Láctea), crese que hai unha poboación de estrelas maior ós 200 000 millóns. Son visíbles, ó menos, uns 5 000 millóns de galaxias e crese en realidade que hai uns  200 000 millóns de galaxias, e que cada unha conteña un número similar de estrelas cá nosa galaxia. Tendo en conta todo isto é moi probábel que existan dous planetas por cada estrela coas condicións sufientes para que se orixine a vida; polo que o número de planetas sería o dobre do número de estrelas.

É importante considerar tamén que falar de vida non é só, falar dunha especie tan complexa como o ser humano, isto conleva a que haxa vida intelixente, senón que tamén nos referimos ás bacterias ou ós microorganismos unicelulares moi rudimentarios. A vida en xeral pode ser máis abundante do que supoñemos.

Ó que poderiamos chamar vida intelixente, máis ou menos evolucionada que a nosa, podería ser menos común que a presenza de vida en xeral, polo conxunto de condicións que se requiren para que esta evolucione.

E ti que pensas de todo isto, cres que hai vida mais alá da Terra ou que isto só é unha simple hipótese?

Este post foi elaborado por Noemí Castro Bernardez no curso 09-10

Dende sempre sabemos que o sistema solar conta con nove planetas,pero ese término xa non é certo. En agosto de 2006 A XXVI asamblea xeral da  Unión Astronómica Internacional (IAU)  votou en Praga que Plutón perda a  súa actual condición de planeta. Así, o Sistema Solar deixou de tener nove grandes astros e terá sólo oito. Plutón quedou reducido a una condición de planeta anano.

Planeta anano: Planeta anano é o término creado pola Unión Astronómica Internacional (UAI) para definir unha nova clase de corpos celestes, diferente da de planeta e da de “corpo menor do Sistema Solar” (e/o planeta anano”).

       A definición de planeta: Os expertos resolveron que os planetas e os seus corpos no noso Sistema Solar defínense en tres categorías, da seguinte maneira:

Primeira categoría: “Un planeta é un corpo celeste que está en órbita arredor do Sol, que ten suficiente masa para ter gravidade propia para superar as forzas ríxidas dun corpo de maneira que asuma una forma redonda e que desexou as inmediacións da súa órbita”.

Segunda categoría: Un planeta anano é un corpo celeste que está en órbita arredor do Sol, ten a masa suficiente para que a súa propia gravedade lle permita asumir un equilibrio hidrostático (forma casi redonda), non limpou a zona arredor da súa órbita, e  non é un satélite.

Terceira categoría:“Todos os demais obxetos que orbitan ó redor do Sol son considerados colectivamente como corpos pequenos do Sistema Solar”.

De acordo con esta definición, os planetas del Sistema Solar son a partir de agora oito, no lugar de nove: Mercurio, Venus, Terra, Marte, Xúpiter, Saturno, Urano, Neptuno (ordeados pola súa cercanía ó Sol, de menor a maior)

Despois de leer isto, que pensades? Merecemos ter que cambiar todo o estudado por una nova investigacion?

Este post foi elaborado por Lorena Castro Bernárdez no curso 09-10

A Terra é o terceiro planeta do sistema solar (contando en orde de distancia do oito planetas ao Sol), e o cuarto deles de menor a maior. Está situada a uns 150 millóns de quilómetros do Sol. É o único planeta no que até agora se coñece a existencia de vida. A Terra formouse ao mesmo tempo que o Sol e o resto do Sistema Solar, fai uns 4570 millóns de anos. O volume da Terra é máis dun millón de veces menor que o Sol e a masa da Terra é nove veces maior que a do seu satélite, a Lúa. A temperatura media da superficie terrestre é duns 15 ºC. Na súa orixe, a Terra puido ser só un agregado de rocas incandescentes e gases.

O 71% da superficie da Terra está cuberta de auga. É o único planeta do sistema solar onde a auga pode existir permanentemente en estado líquido na superficie. A auga foi esencial para a vida e formou un sistema de circulación e erosión único no Sistema Solar.

A Terra é o unico planeta con vida, credes que nos outros pode haber tamén vida?

Este post foi elaborado por Andrea Araujo Álvarez no curso 09-10

É o cuarto planeta do Sistema Solar. Conocido como o planeta vermello polo seu tono rosado, os romanos  identificabano coa sangue polo que lle puseron o nome do seu deus.

A súa atmosfera é moi fina, composta por co_2,  por nitróxeno e helio. Ten auga pero en forma de xeo, nos casquetos polares.

Os estudos demostran que Marte tivo unha atmosfera máis compacta, con nubes e precipitacións que formaban ríos. As grandes diferenzas de temperatura provocaron ventos fortes. A erosión do chan axuda a formar tempestades de pó e arena que degradan todavía máis a superficie.

Antes da exploración espacial, pensabase que podía haber vida en Marte. As observacións demostran que non ten, aínda que podía habela no pasado.

Nas condiciones actuais, Marte é estéril, non pode ter vida. O seu chan é seco e oxidante, e recibe do Sol demasiados raios ultravioletas.

Para ter mais información sobre o planeta Marte, podes consultar a páxina de astronomia.

Este post foi elaborado por Cecilia Míguez Da Costa no curso 09-10

Saturno é o sexto planeta do sistema solar e o segundo  dos chamados externos. Atópase a unha distancia media de 1 427 millóns de quilómetros do Sol é o segundo planeta en tamaño despois de Xúpiter, con un diámetro de 120 536 km.

Saturno orbita o Sol en un período de 29 anos e 168 días, completando a volta en si mesma a cada 10 horas e 40 minutos.

O seu núcleo e rochoso, ten unha capa de hidróxeno metálico, o hidróxeno líquido e outro dunha atmosfera composta principalmente de hidróxeno e helio. Como Xúpiter, Saturno tamén ten bandas paralelas de nubes visibles na súa superficie, aínda que non se distinguen tan claramente. Estas nubes están formadas por ventos ciclónicos que sopran no planeta, que pode chegar a 1 800 km / h. A temperatura nas capas superiores da atmosfera é de -180 º C, o mesmo que en Xúpiter.

A característica máis coñecida de Saturno son os seus aneis. Eles foron descubertos por Galileo ao focalizar o seu telescopio para o fermoso planeta en 1610, pero Galileo non entendeu ben a natureza destes aneis, cría que os dous corpos celestes foron pegados ao planeta polos lados.

Probablemente ten preto de 25 satélites, dos cales 19 son os máis coñecidos: Janus, Mimas, Enceladus, Tethys, Dion, Rhea, Titan, Hyperion, Iapetus e Phoebe. Outros son: Pau, Atlas, Pandora, Prometeo, Epimeteu, Telesto, Calypso, Dion, Elena …

Titán é o maior satèlite de Saturno. Levalle preto de 16 días para completar unha volta arredor de Saturno.  É coñecido por ser o único satélite cunha atmosfera que conteña nitróxeno e metano.

Mimas é o máis íntimo de todas as súas lúas (levalle menos dun día para completar unha volta ao redor de Saturno). Na súa superficie hai un gran cráter causado por un ataque de meteoros, chamado Herschel, que ocupa 1 / 3 do campo de satélite.

Tetis é pouco máis de 1 000 km de diámetro e a súa superficie está chea de cráteres, igual que en Mimas é visible un canón xigante chamado Ithaca, cobre 3 / 4 da superficie.

Rhea o seu diàmetro è de 1 450 km  e a súa superficie está cuberta de cráteres. A súa densidade é moi baixa, o que pode indicar que contén pequenas cantidades de rochas.

Facendo este post descubrin cousas de Saturno que non coñecia e bastante interesates. A vos que vos parece?

Este post foi elaborado por Yolanda Bernárdez Carballo no curso 09-10

É o planeta máis pequeno e máis próximo ao Sol do Sistema Solar e forma parte dos planetas rochosos ou interiores.

Mercurio é un planeta sen satélites formado por un 70% de elementos metálicos e un 30% de silicatos.

Igual que a Lúa, Mercurio parece que sufriu un bombardeo de meteoritos.

A pesar das altas temperaturas que podemos atopar na súa superficie, en Mercurio encontrouse xeo no fondo de varios dos seus cráteres.

Críase que Mercurio non tiña atmósfera, pero a sonda Mariner 10 demostrou que tiña una atmósfera constituida  por potasio e sodio, ainda que con una presión que é a cenmilésima parte da presión atmosférica da Terra.

Sondas espaciais que estudiaron Mercurio:

A sonda Mariner 10, foi a primeira sonda que estudiou en profundidade o planeta.

A sonda Messenger foi lanzada en 2004 e porase en órbita ao redor de Mercurio en 2011.

Pareceme un planeta moi interesante e grazas a este post descubrin moitas cousas de Mercurio que non sabía.

Este post foi elaborado por Estefania Martínez Pintos no curso 09-10

Neptuno:

Neptuno é o oitavo e último planeta do Sistema Solar. Forma parte dos denominados planetas exteriores ou xigantes gaseosos, e é o primeiro que foi descuberto grazas a predicións matemáticas. O seu nome provén do deus romano Neptuno, o deus dos mares.

O descubrimento de Neptuno non foi ‘accidental’ senón que obedeceu a predicións realizadas por cálculos matemáticos. En efecto, tras o descubrimento de Urano, os astrónomos aplicáronse a determinar os parámetros da súa órbita elíptica.

Con todo, segundo obtíñanse máis datos, máis claro aparecía que o movemento real do planeta desviábase considerablemente da órbita predita pola teoría da gravidade de Newton. Dado que esta teoría atopábase firmemente establecida, pronto se xeneralizou a idea de que as anomalías de Urano só podían deberse ás perturbacións exercidas por outro planeta descoñecido máis afastado.

Lle Verrier en París e Adams en Cambridge realizaron os cálculos da posición do novo planeta. O astrónomo alemán Johann Galle observouno desde o observatorio de Berlín, moi próximo á posición predita, o 23 de setembro de 1846

Neptuno é un planeta dinámico, con manchas que lembran as tempestades de Júpiter. A máis grande, a Gran Mancha Escura, tiña un tamaño similar ao da Terra, pero en 1994 desapareceu e formouse outra. Os ventos máis fortes de calquera planeta do Sistema Solar son os de Neptuno.

Urano:

Urano é o sétimo planeta do Sistema Solar, o terceiro en tamaño, e o cuarto máis masivo. A principal característica de Urano é a inclinación do seu eixo de rotación de case noventa graos con respecto á súa órbita; a inclinación non só se limita ao mesmo planeta, senón tamén aos seus aneis, satélites e o campo magnético do mesmo. Urano posúe a superficie máis uniforme de todos os planetas pola súa característica cor azul-verdoso, producido pola combinación de gases presentes na súa atmosfera e ten un sistema de aneis que non se poden observar a primeira ollada. Ademais posúe un anel azul, o cal é unha rareza planetaria. Urano é un dos dous planetas que ten un movemento retrógrado, similar ao de Venus.

Neste vídeo poderedes ver unha explicación de como se lanzaron dous satélites a Neptuno e Urano respectivamente:

A min este tema pareceume moi interesante e por isto fixen este post. Qué vos parece a vós?

Este post foi elaborado por Manuel González Troncoso no curso 09-10