IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

Unha das aplicacións máis importantes da inxeñería xenética no sector sanitario é a obtención a escala industrial de produtos propios dos seres vivos que estes fabrican en cantidades moi pequenas, pero cuxa carencia implica graves problemas no funcionamento do noso organismo.

Deste modo, proteínas como a hormona do crecemento o a insulina, que o home produce en cantidades apenas detectables, pode ser sintetizada pola bacteria Escherichia coli, nunha cantidade superior ao 10% do total que producen as células do noso corpo.

De seguido, imos ver que permite producir a inxeñería xenética no sector sanitario:

• Vacinas: Pode obterse químicamente o xen vírico da enfermidade, introducilo no vector axeitado e inxectalo en lévedos que sintetizan a proteína vírica sen risco de infeción. Outra vía de interése que se está a estudar actualmente é manipular o ‘virus da vacina’ para  introducir xenes de otros virus, para así, cunha vacina inmunizarse de dous ou máis virus.
• Diagnóstico e tratamento das enfermidades humanas: unha detección temperá da enfermidade non garantiza sempre a supervivencia do individuo enfermo, mais moitos pacientes vivirán máis tempo se o tratamento adecuado se leva a cabo o antes posible. Os progresos neste campo son considerables grazas ao ADN recombinante.
• Terapia xénica: hai moitas enfermidades de tipo hereditario, producidas por un defecto nun xen. A enxeñería xenética está estudando como cambiar este xen defectuoso por un xen normal.

(Neste imaxe, explícanse os pasos a seguir nunha terapia xénica)

Sen embargo, existen defensores e detratores da aplicación da inxeñería xenética ao noso entorno, por iso, agora imos falar das súas vantaxes e das desvantaxes:

A principal vantaxe da correcta utilización da ‘técnica do ADN recombinante’ é a súa aplicación práctica nalgúns ámbitos en concreto, como poden ser:

-O campo médico, como xa vemos previamente, mediante a produción de substancias con fins terapeuticos, o diagnóstico de enfermidades hereditarias, a identificación de xenes humanos específicos e a terapia xénica.

-O campo agrícola, no cal poden mellorar as plantas cultivables, a súa resistencia a herbicidas, plagas e enfermidades, incrementar o rendemento, ou mellorar a calidade.

-O campo gandeiro, no que pode levarse a cabo unha mellora na produtividade, na resistencia dos animais e a produción de proteínas de valor farmacolóxico.

En relación coas desvantaxes, estas proveñen do mal uso das técnicas mencionadas, o cal é motivo de preocupación polos riscos e implicacións que poidan derivarse. A isto deulle resposta o Comité Internacional de Bioética de Unesco , fixando uns obxectivos que poderían resumirse deste xeito: evitar aspectos do progreso que atenten contra a dignidade humana e que as posibilidades científicas non xeren perigosidade por falta de definicións éticas.

En síntese, os criterios para evitar desvantaxes establecen unha serie de limitacións por motivos ecolóxicos, sanitarios, morais, sociais, políticos,… Trátase, sobre todo, de:

-Salvagardar a dignidade e os dereitos humanos.

-Evitar desastres ecolóxicos.

-Impedir o desenvolvemento ou aparición de enfermidades que posteriormente non poidan ser controladas.

Por todo isto, na miña opinión a enxeñería xenética podería salvar milleiros de vidas, mais tamén rematar con elas… Por iso preguntote: e ti que pensas?

Bibliografía:

http://www.buenastareas.com/ensayos/Ventajas-y-Desventajas-De-La-Ingenieria/1171327.html , trátase dun bloque creado para axudar cos traballos da escola.

http://recursostic.educacion.es/ciencias/biosfera/web/alumno/2bachillerato/biotec/contenidos3.htm , páxina do goberno no que trata o tema do ADN recombinante.

http://aplicaciones-ingenieria-genetica.wikispaces.com/Aplicaciones+en+medicina , páxina web dirixida por http://www.tangient.com/

http://salud.doctissimo.es/diccionario-medico/ingenieria-genetica.html , trátase dunha web francesa dirixida á saude e ao benestar.

A foto extraina dun blogue privado centrado na biotecnoloxía (http://manujimenezbiotecnologia.blogspot.com.es/2011/04/la-terapia-genetica.html)

Entrada elaborada no curso 12-13 por Eva Villar García

A clonación reprodutiva ten como fin a obtención de individuos adultos. A clonación reprodutiva xa se experimentou con éxito en diversos mamíferos. A clonación reprodutiva en humanos suscitou un forte rexeitamento por parte de case a totalidade da comunidade científica e as Institucións no mundo. Só algúns científicos mostráronse partidarios de obter seres humanos adultos por clonación, malia as duras críticas recibidas desde todos os ámbitos. Do mesmo xeito en EEUU unha secta, liderada por Rael, mostráronse interesados na clonación de ‘o mesías’, neno de 10 meses morto e crioconservado fai anos. Estes afirman haber recadado xa suficientes fondos para empezar a clonar un ser humano.

A clonación de seres humanos, de feito, existiu desde tempos inmemoriais. Era á clonación por xemelación natural, a que dá lugar a dous individuos xenéticamente, inmunolóxicamente e ata externamente iguais: son os xemelos monocigotos. Os xemelos monocigotos xorden da división do embrión nos seus estados iniciais, cando aínda as células dese embrión son totipotenciales. Do embrión froito da fecundación do óvulo polo espermatozoide, escíndese nalgún momento do seu desenvolvemento máis cedo, algunha ou algunhas células que darán lugar ao embrión xemelo. Ambos embrións,  recentemente nados son clons.

1. Obxeccións prácticas:

Baixa porcentaxe de éxitos. A ovella Dolly foi a única ovella adulta que se conseguiu logo de 277 intentos. A técnica antes descrita realizouse 277 veces, e conseguíronse 29 embriones(clonados). Moitos deses embriones non se desenvolvían no cultivo correctamente, outros si fixérono e foron transferidos a úteros de ovellas. Só uns poucos deses embriones se implantaron. Algúns chegaron a nacer pero a maioría morreron nas primeiras horas de vida. Só unha ovella sobreviviu: Dolly.  Necesitáronse 277 óvulos para conseguir unha ovella clonada. Si isto trasladámolo ao ser humano, atopámonos cun obstáculo importante: os óvulos humanos son un ben escaso. Calcúlase que unha muller produce uns 450 óvulos maduros ao longo da súa vida fértil.

Por iso dúas importantes empresas de Biotecnología, BioTransplant & Stem Cell Sciences, estiman que este problema podería resolverse utilizando óvulos de animais, especialmente porcos, filoxenéticamente moi apróximados aos seres humanos.

2.Obxecions éticas:

Dereito a un pai e unha nai  a ter fillo.
Ser querido por si mesmo e non para conseguir un fin, como reemplazar a alguén. Neste sentido temos o caso da secta dos Raelianos que pretenden clonar a un neno, morto aos 10 meses de idade fai unha década, o que entenden que é o ‘mesías’.
Este é un dos puntos que máis revolto suscitou nos círculos científicos e na opinión pública. Puidemos comprobar como científicos de prestixio foron tallantes á hora de condenar a clonación reproductiva: Ian Wilmut, creador da ovella Dolly afirmaba na súa comferecencia no Foro sobre Clonación, “O proceso de clonación animal provoca fallos no desenvolvemento gestacional e neonatal. […] No mellor dos casos, unha pequena porcentaxe dos embrions creados por trasferencia nuclear (clonados), sobrevivirán ao nacemento, e deses moitos morrerán no periodo neonatal. Non hai razóns para pensar que será distinto en humanos”. Do mesmo xeito, Keith Campbell, principal colaborador de Wilmut nas investigacións sobre clonación declara: “Prefeririamos que ninguén o intentase nunca. Se a cometen, e con seguridade sucederá algún día, sería cruel non desexar boa sorte a todos os que participen nesa tarefa, mais a perspectiva da clonación humana suscítanos graves receos”.

Na miña opinión non está comprobado que os humanos poidan durar mais ca ovella dolly,isto sería unha crueldade para os humanos. E ti que pensas?

o

As fontes consultadas foron:

 http://www.embrios.org/celulas.htm  web na que se explica todo o que ten que ver coa clonación.

 http://www.ugr.es/~eianez/Biotecnologia/Clonacion.html#_Toc481419968 departamento de Microbioloxía e Instituto de Biotecnologxía(universidade de Granada)

Entrada elaborada no curso 12-13 por Leticia González Álvarez

Podemos definir clonación como un proceso no que se obteñen de forma asexual copias idénticas dun organismo, célula ou molécula xa desenvolvidos.

Atopamos distintos tipos de clonación celular, dependendo en primeiro lugar, do método que se utilice, e en segundo lugar, da finalidade do experimento.

Dependendo do método utilizado distinguimos entre:

-Partición: nesta técnica tómanse embrións octocelulares aos que se lles extrae unha sección e se implanta nunha zona prelucida artificial ou natural. Os individuos obtidos son practicamente idénticos entre si, pero diferentes dos deus proxenitores, polo que se lles considera equivalentes aos xemelgos monocigóticos. Ese método é moi usado no caso dos animais de granxa, como son as ovellas Megan e Morag de RoslinInstitute.

-Clonación por transferencia nuclear de células somáticas (SCNT) : Nesta técnica utilízanse dous tipos de células;células asexuais ou somáticas e células sexuais femininas ou oocitos. Os núcleos das células somáticas de individuos postnatais transfírense dentro de oocitos ou de cigotos enucleados. O resultado é individuos case idénticos entre si e case idénticos ao seu proxenitor, como a ovella Dolly. Este esquema aclara un pouco este proceso.

-Paraclonación: Núcleos de células embrionarias ou fetais son transferidos a un óvulo enucleado ou a un cigoto ao que se lle eliminasen os pronúcleos. Este óvulo receptor aporta mitocondrias, e no caso do cigoto, algo de espermatozoides. O resultado son individuos case idénticos entre si, pero diferentes dos proxenitores do embrión que aportou o núcleo transferido. Tense empregado en animais transxénicos clónicos, como Polly, unha ovella paraclónica transxénica produtora de factor XI de coagulación humana.

Segundo a finalidade do experimento, unha clonación pode ser:

-Clonación terapéutica, que ten por finalidade obter células nai, que logo serán transplantadas. As células nai son células pluripotenciais de gran tamaño que despois de experimentar un proceso de diferenciación, se especializan nunha dirección funcional determinada. Este tipo de clonación permite tratar trastornos neurodexenerativos, desordes sanguíneos, diabete, anemia falciforme e a B- talasemia. Algunhas fontes prometedoras de células nai pluripotenciais son o tecido nervioso, muscular e o sangue do cordón umbilical.

-Clonación reprodutiva. Esta comparte os primeiros pasos coa clonación terapéutica, coa diferenza de que o cigoto do doador é implantado no útero, onde se desenvolverá ata formar un individuo réplica do doador. Din os seus defensores que esta técnica podería ser unha alternativa para as parellas infértiles , ou para as que teñen fillos con enfermidades xenéticas. Pola contra os detractores consideran que é un procedemento “bioloxicamente incerto” debido ao pouco éxito alcanzado na clonación de primates non humanos. Este tipo é moi aceptado en animais de granxa coa finalidade de preservar o xenoma dos mellores exemplares.

A clonación inicialmente era utilizada para escoller unha poboación de células ou organismos obtidos por reprodución asexual a partir dunha soa célula, de tal forma que todos os individuos dun clon teñen a mesma xenética.

Posteriormente, cando a enxeñería xenética permitiu multiplicar un xene,o termo expandiuse á clonación de xenes.

Os animais superiores, ao non se poder reproducir asexualmente,para clonalos hai que eliminar cirurxicamente o núcleo dunha célula fecundada (cigoto) e substituíla polo núcleo enteiro doutro animal.

Tan pronto como se realizaron os primeiros avances na clonación, comezaron as controversias sobre os seus obxectivos e as súas aplicacións, levando a cabo discusións entre científicos e teólogos sobre os aspectos relixiosos, éticos e legais que implica clonar un ser humano. A noción da clonación toca aspectos fundamentais da nosa humanidade. Abarca conceptos de identidade e individualidade, o significado da reprodución, da diferencia entre procrear e manufacturar e as relacións entre xeracións. Tamén esperta preguntas sobre a manipulación de seres humanos para o beneficio doutros , a nosa obriga de curar aos enfermos (e os seus límites) e o respecto e protección que lle debemos á vida humana.

Para concibir mellor esta controversia, é importante en primeiro lugar recoñecer os obxectivos desta práctica:

O obxectivo clínico: Combater a esterilidade. Aquí a clonación sería vista como unha alternativa dos métodos de reprodución asistida.

O obxectivo euxenésico (filosofía social que defende a mellora dos caracteres hereditarios humanos mediante varias formas de intervención): Trátase de evitar o risco de enfermidades hereditarias, por exemplo, as relacionadas co cromosoma X (hemofilia, etc.). A clonación euxenésica ou clínica é denominada por algúns como “clonación reprodutiva”.

O obxectivo libertario: A elección do sexo do fillo polos pais. Aquí falta o argumento euxenésico e o capricho dos pais por domear o sexo do seu futuro fillo. Se se trata dunha transferencia nuclear, o sexo é o da persoa que proporciona o núcleo somático: varón se é varón, femia se é femia. Teoricamente, unha muller podería concibir artificialmente doutra muller. Queda aberta así a maternidade entre lesbianas.

En todo caso é importante ter en conta que unha clonación humana completa aínda está moi lonxe de ser realizada, e presenta unha gran dificultade técnica. Finalmente, non debemos esquecer que a clonación é principalmente enfocada a mellorar as condicións de vida do ser humano.

Déixovos aquí un vídeo que explica de forma moi clara que é a clonación e como se leva a cabo.

A información que utilicei para a realización deste post extraína de:

 http://members.tripod.com/marta_alicia/paraclonacion.html, blog sobre a clonación.

Esta páxina da Universidade Distrital San José de Caldas.

A páxina de Wikipedia sobre clonación

Este portal de ABC, chamado neoteo

Entrada elaborada no curso 12-13 por Irma Silva Hervella

Podemos definir a xenética como  o estudo xenético de cómo se transmiten os carácteres físicos, bioquímicos e de comportamento de pais a fillos. Este termo foi acuñado no ano 1906 polo biólogo Willian Bateson.

Os xenetistas estudan os mecanismos hereditarios nos organismos que se reproducen de forma sexual e teñen semellanzas , diferenzas  e similitudes entre pais e fillos.

A ciencia da xenética naceu no ano 1900 de mans de varios investigadores que estudaban a reprodución das plantas. Un deles e o meu parecer un dos máis importantes é Mendel. El traballou cos planta do guisante é describiu o patrón de herencia en función de sete pares de rasgos contrastantes que aparecían en sete variedades diferentes de esta planta. Observou que os carácteres herdábanse como unidades separadas e , que cada unha delas o facía de forma independente.

Pouco despois do descubrimento de Mendel os científicos déronse de conta de que os patróns hereditarios que el describira eran comparables a acción dos cromosomas.Os cromosomas soen ser de diferente tamaño e soen vir en parellas. Os membros de cada parella se lle chaman cromosomas homólogos teñen un parecido entre si.  A maioría das células do corpo do ser humano esta formado por 23 cromosomas.

Os órganos superiores que se reproducen de forma sexual fórmanse a partir da unión de dúas células sexuais as que se lle chaman gametos.

Dende fai tempo sábese que os cromosomas están formados por dous tipos de substancias químicas que son as proteínas e os ácidos nucleicos. Sen embargo no ano 1944 , demostrouse que o ácido desoxirribonucleico (ADN) era o que desempeñaba esta función. Naquela época sabíase que o ADN estaba formado por substancias denominadas nucleótidos e cada nucleótido a súa vez estaba formado por catro bases nitroxenadas: Adenina , Guanina , Citosina  e Tinina .

HERENCIA HUMANA:

A maioría das características físicas humanas están influídas por múltiples variables xenéticas . Algunhas como a talla teñen un compoñente xenético mentres que outras como o peso teñen un compoñente ambiental.

Moitas enfermidades teñen un compoñente xenético moi importante . Moitas enfermidades están orixinadas por xenes recesivos  e outras por xenes dominantes . (Enfermidades xenéticas)

O Proxecto xenoma humano iniciouse no ano 1990 para poder establecer o xenoma humano completo  e descubriuse por exemplo que o xenoma humano contén, sorprendentemente , menos de 30.000 xenes e non os 100.000 que se pensaba , e as diferenzas que se presentan con outras especies é menor da esperada.

 Imagenes:

Sagadas de google:Páxina dun profesor da Universidade mexicana de Sonora

Información de : http://www.profesorenlinea.cl/Ciencias/Herencia_y_genetica.html

Entrada elaborada no curso 12-13 por Eva María García González

A selección de embrións consiste en estudar o ADN de embrións humanos para seleccionar os que cumpren determinadas características e eliminar os que portan algún tipo de defecto xenético. Destes embrións extráense biopsias celulares cuxo tamaño pode variar; cada biopsia plantexa as súas vantaxes e inconvintes.

Realízase en tratamentos de fecundación in vitro, antes de implantar os preembrións humanos no útero.Para realizar a selección de embrións deben realizarse os seguintes pasos:

*A muller sométese a un tratamento hormonal para estimular a ovulación.

*Os óvulos extráense a través da vaxina, do home cóllese unha mostra de seme e no laboratorio realízase a fecundación.

*Evalúase a constitución dos cromosomas no que se diferencia entre os sans e os enfermos. A célula que se vai analizar obtense dun embrión de 8 células, logo elíxese unha das células.

*Despois de un ou dous días realízase a transferencia ao útero dos embrións seleccionados.

Para analizar o ADN emprégase o PCR ou reacción en cadea da polimerasa. Esta técnica permite obter, a partir dun fragmento de ADN, moitas copias do mesmo, sen necesidade de utilizar bacterias ou outros seres vivos no proceso; o que permite identificar xens a partir dunha mostra moi pequena de material xenético. Tamén se pode empregar a técnica da Hibridación fluorescente in situ (FISH), que detecta a localización de secuencias de ADN conocidas nos cromosomas. Utiliza sondas fluorescentes que se unen as partes do cromosoma cas que mostran gran parecido; pódense atopar os puntos onde se une a sonda e o cromosoma grazas á microscopia fluorescente. Este estudio precisa 24 horas, durante as cales se realizan dúas rondas de hibridación cos cromosomas (máximo cinco) e así obtense o diagnóstico.

Este procedemento pode utilizarse para evitar o nacemento de nenos con enfermidades xenéticas, seleccionando os embrións en cuxo xenotipo se comprobou que non porta a mutación correspondente.

Para axudar á reproducción, seleccionando os embrións máis adecuados podemos axudar a mulleres de avanzada idade ou con problemas de esterilidade a levar un embarazo a cabo.

Ou para elexir as características do bebé.

Bibliografía:

Clínica de investigación europea.

Páxina de debates sobre a ciencia. 

Blog sobre a fertilidade.

Clínica médica Camelias

Entrada elaborada no curso 12-13 por Zaida González Bargiela

Para comezar, que entendemos como biodiversidade?

Como definición atoparíamos algo semellante a isto; Biodiversidade é a variedade de xenes, especies e ecosistemas presentes nun lugar determinado. Pero biodiversidade non comprende só os animais senón que tamén a outras formas de vida como as plantas ou mesmo as bacterias.

Nós cremos que a biodiversidade non é importante e aínda que non o pensemos non nos preocupamos por  que se manteña. Alguén se parou a pensar que pode pasar se isto continúa así?

Un dos exemplos é que moitas das especies das plantas desaparecerían, e nós fabricamos moitos medicamentos con estas  especies.

Outra das moitas que nos afectan é que as especies de peixes non están extinguidas pero as súas poblacións son tan excasas que a economía pesqueira non é viable por moito tempo. Estas son algunhas das moitas consecuencias que temos e poderemos aumentar se non o remediamos.

A consecuencia máis importante da extinción das especies é a perda ou o deterioro de ecosistemas, isto é causado pola desaparición de eslabons nas cadeas alimenticias.

Os fenómenos de cambio climático e o quentamento global tamén afectaron a biodiversidade, aínda que este foi un proceso máis lento, tamén provoca un desequilibrio nos ecosistemas, e poden xerar a extinción de especies que alí habitan.

Todos estes problemas están relacionados co aumento da poboación humana, e a explotación de recursos que isto conleva. A extinción de especies é irreparable, e ameaza as nosas posibilidades de existencia; a nosa alimentación, saúde, e benestar depende do uso que facemos das outras especies.

A perda da biodiversidade está a pasar en moitos lugares e cales son as causas? - Introdución de especies. -Caza furtiva, -Sobrepesca, -Contaminación ambiental,-Modificación de ecosistemas. De verdade, non é hora de ir remediando isto?Fontes: Ecopibes.com, ecologismo.com , consecuencias da pérdida de biodiversidade.

Ecopibes.com é unha iniciativa da Red Ambiental, unha asociación civil sin fins de lucro que existe dende 1999,

Ecologismo.com é unha páxina onde se poden atopar noticias e consellos sobre a reciclaxe.

Entrada elaborada no curso 12-13 por Anabel Fernández Giráldez

A clonación defínese como un proceso polo cal se conseguen copias idénticas dun organismo xa desenvolvido, de forma asexual.

Agora ben, porqué é posible a clonación?

A posibilidade de clonar suscitouse ao descubrir o ADN e o coñecemento de como se transmite e expresa a información xenética nos seres vivos.

Para entender mellor isto fai falta recordar brevemente como está feito un ser vivo. Un determinado animal está composto por millóns de células, que veñen a ser como os ladrillos que forman un edificio que é un ser vivo. Esas células teñen aspectos e funcións moi diferentes. Porén todas elas teñen algo en común: nos seus núcleos presentan unhas longas cadeas que conteñen a información precisa de como é e como se organiza o organismo: o ADN. Cada célula contén toda a información sobre como é e como se desenrola todo o organismo do cal forma parte. Isto é así por unha razón moi sinxela: todas as células dun individuo derivan dunha célula inicial, ou embrión unicelular ou cigoto. Esta célula peculiar, que é xa unha nova vida, obtense de forma natural pola fusión dás células reprodutoras, óvulo e espermatozoide, cada unha delas aporta a metade do material xenético.

No cigoto temos xa a información de como vai ser un novo organismo: o seu sexo, as súas características físicas, todos os planos completos. A partir dese momento esa información irase convertendo rapidamente en realidade por dous procesos: a división celular e a especialización dás células. Tendo todo isto en conta, calquera célula do organismo adulto pode servir teoricamente para obter un novo ser vivo das mesmas características, xa que ten no seu ADN a información de como é e como se desenvolve ese determinado organismo. Trataríase de tomar unha célula calquera e conseguir que esa información se exprese, se póña en funcionamento e produza outro ser. Con todo, pronto se comprobou que non é fácil conseguir un novo ser a partir dunha célula calquera do organismo adulto. A clonación, pola contra, presentaba dificultades aparentemente insuperables, pero tamén hai problemas éticos, sobre todo coa clonación humana. As células de distintos tipos que constitúen o ser vivo poden vivir e crecer nun cultivo, pero é moi difícil que dean lugar a un novo individuo: limítanse a dividirse e producir máis células especializadas como elas. Aínda que teñen a información de como facer o ser vivo, a especialización fixo que perderan memoria: só recordan a parte de información que usan habitualmente, e non poden reprogramarse e empezar de cero a producir un novo ser.

Fontes utilizadas:

Páxina expositiva e informativa da Universidade de Navarrra sobre a investigación que están realizando; La clonación - Universidad de Navarra.

Problemas éticos sobre la clonación humana.

Entrada elaborada no curso 12-13 por Anabel Fernández Giráldez

Os xenes son os fragmentos do ADN dun cromosoma, que conteñen a información que permite a sínteses de proteínas e, a través desta o funcionamento de cada unha das células do organismo. A partires disto pódese definir a terapia xénica  como unha técnica terapéutica mediante a cal se inserta un xen funcional nas células dun pacente humano para corrixir un defecto xenético causante dunha patoloxía.

Na actualidade proponse para case calquera enfermidade, sendo un mecanismo do máis prometedor. Os seus obxectivos son:

•  Tratar de completar ou substituír un xen defectuoso introducindo outra copia normal deste nas células.
• Inhibir ou bloquear o funcionamento de aqueles xens cuxa intervención contribúe o desarrolo da enfermidade (un exemplo serian os oncoxenes).
• Introducir materia xenético que permita a célula sintetizar unha proteína que teña un efecto terapéutico novo (por exemplo introducir nas células copias dun xen que obstaculice a replicación dun virus).

Esta terapia pódese levar a cabo por tres métodos distintos:

• Ex vivo, cando a corrección do defecto xenético se realiza no laboratorio sobre as células extraídas ao pacente que posteriormente son reintegradas dentro do organismo. As células deben ser o suficientemente fortes para resistir a manipulación, susceptibles de ser extraídas do organismo humano e reintroducilas nel con facilidade e con unha larga vida media.
• In situ, introducindo o xen directamente no órgano defectuoso do individuo.
• In vivo, cando se fai chegar o xen as células defectuosas.

 A introdución do xen normal nas células humanas pódese levar a cabo con dúas ferramentas principais:

• Vectores Virales: baséanse en que os virus son, de forma esquemática, un material xenético dotado de mecanismos para poder entrar eficazmente nas células e multiplicarse dentro delas. Para construír este tipo de vector deben eliminarse os xens que permiten a multiplicación do virus e substituílos polo xen terapéutico. Os vectores presentan xeralmente unha alta eficiencia de transformación, pero unha baixa especificidade de texido.
• Vectores non virales: son en xeral altamente específicos pero la eficiencia de transformación é baixa. Dentro deste grupo esta o ADN transferible, lipocationes… e tamén se desenrolaron métodos de transferencia híbridos que combinan ferramentas.

  

As normas para recibir terapia xénica están ben establecidas e inclúen varios requisitos:

• O xen debe estar illado e debe estar dispoñible para a tranferencia normalmente, por clonación.
• Debe haber un medio efectivo para a transferencia do xen.
• O texido diana deber ser accesible para a transferencia xenética.
• Non debe haber ningunha forma de terapia efectiva dispoñible, e a terapia xénica non debe danar o pacente.

A terapia xenética ademais das enfermidades xenéticas estase aplicando de forma experimental no tratamento de cáncer, no SIDA e noutras enfermidades.

As investigacións actuais buscan encontrar vectores con elevada especificidade polas células diana, non recoñecibles polo sistema inmune do paciente, estábeis, que sexan de fácil produción, que non produzan inflamación , que expresen o xen durante o tempo necesario e con unha regulación adecuada, ademais de ser inocuos para o medio ambiente.

 Dende que en 1990 se tratou o primeiro pacente, mais de 4.000 xa recibiron algún tipo de terapia xénica, repartidas nun gran numero de ensaios clínicos e fronte a numerosas enfermidades. Na maioría dos ensaios clínicos non houbo problemas de toxicidade relevantes relacionados coa transferencia xenética.

 Bibliografía:

Clínica Universidade de Navarra 

Estudo terapia xénica de Monografias.com (Biólogo Romulo Aycachi)

Proxecto Biosfera (Ministerio de Educación, Cultura e Deporte)

Imaxes:

NeuroBlog

Proxecto Biosfera (Ministerio de Educación, Cultura e Deporte)

Entrada elaborada no curso 12-13 por Noelia González Troncoso

Na maior parte das veces, cando pensamos na bioética non pensamos na parte que lles toca sufrir ós animais, se non na parte que sofren as persoas. Pero, como lles afecta isto ós animais? Con isto entramos nun tema no que non todo o mundo pensa igual, hai diferentes posicions sobre os dereitos que teñen os animais.

Moitos pensan que non teñen dereitos e que podemos facer o que queiramos con eles, dende matalos, experimentar con eles, torturalos ou sacalos do seu medio natural.

Eles están aqui igual ca nos, teñen dereito a vivir sen que nos interferamos de foma negativa nas súas vidas.

A utilización dos animais para atopar curas, vacinas e diversos experimentos que na maioría dos casos son torturas para eles, lévanos a un punto ético da bioloxía.

Está ben iso?

Experimentar en animais está prohibido en moitos lugares, pero isto non quere dicir que non se siga facendo. Podemos pensar que se experimentando neles podemos curarnos, por qué non facelo? Pero tamén é verdade que eles non reaccionan as cousas igual ca nos, son corpos diferentes, vivos, pero diferentes.

Realizanse experimentacións con animais basicamente na docencia, na industria e na investigación.

Agora, nós debemos plantearnos se isto está ben, se é ético e moral. Debemos pensar se debemos lucrarnos dos animais o noso antollo.

Información ampliada sobre os dereitos dos animais e as polémica das experimentacións en:

‘La ética y los animales’

¿Es útil la experimentación con animales?

Entrada elaborada no curso 12-13 por Laura Guerrero Gómez

A Inseminación Artificial é aquel método de reprodución no que o esperma é depositado na muller ou femia mediante instrumental especializado e utilizando técnicas que reemplazan á copulación, xa sexa en óvulos (intrafolicular), no útero ou nas trompas de Falopio.Isto é un procedemento de fertilidad no que se colocan artificialmente espermatozoides no pescozo do útero (Inseminación Artificial intracervical) ou no útero (Inseminación Artificial intrauterina) dunha muller.

Podense atopar varios tipos de inseminación artificial, uns dos exemplos son:

•  Inseminacion artificial intrauterina: A inseminacion artificial intrauterina é un procedemento onde o semen procésase e os espermatozoides reconcentranse para ser depositados posteriormente no útero usando un tubo (catéter) de material sintético delgado e flexible.
• Inseminación artificial intravaxinal : O semen tal como é exaculado depositase no fonde da vaxina. Esta técnica utilízase nos casos de imposbilidad de realizar o coito por parálisis ou por disfunción sexual .

• Inseminación artificial intracervical: Esta técnica deposita espermatozoides dun donante ou da parella da muller no pescozo do útero.

Os espermatozoides poden ser da parella (Inseminación Artificial Conyugal ou IAC) ou dun banco de semen (Inseminación Artificial de Donante ou IAD). O semen prepárase no laboratorio, onde se separan os espermatozoides móbiles do resto de compoñentes (plasma seminal e outras células). Para aumentar as posibilidades de embarazo estimúlanse hormonalmente os ovarios e contrólase a ovulación para saber cal é o mellor momento para facer a inseminación.

A continuación deixovos un vídeo onde explican as fases e o precedemento da inseminación artificial.

Esta inseminación se da en persoas que os espermas do home no son o sufucuentemente fortes para chegar ao útero, en parellas que non poden ter fillos ou incluso en mulleres que queren ser nais e non teñen parella. A min pareceme ben que agora haia estes métodos para ter un fillo incluso cando non se pode telo, ainda que as veces pode ser moi costoso e só algunas parellas poden permitirse facela .

Unha das vantaxes é que permite obter embrións sans, xa que detecta posibles anomalías cromosómicas ou xénicas nos embrións antes de transferilos ao útero. Non debe confundirse co diagnóstico prenatal, útil para coñecer alteracións no feto durante o embarazo, isto é un exemplo dunha das aplicación xenéticas que se fai en este caso.

Información sacada de:

• Blog de inseminacións, onde se fala dos tipos de inseminación e información de onde podes facelo e os prezos de este.
• Páxina dunha clínica de reprodución asistida en Barcelona, a clínica chamase Eugin.
• Blog onde se atopa información sobre este tema e a clonación.De esta páxina tamén tomei a foto.
• O video é dun instituto chamado CEFER un centro de reprodución no se que estuda este tema tamén e se hacen investigacións.
• Información sobre a selección de embrións en serpadres , páxina na que se informa aos pais das posibilidades de ter fillos de outras formas.

Entrada elaborada no curso 12-13 por Andressa Oliveira Alves da Silva