IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

A Fitoterapia chinesa é unha das modalidades de tratamento adoptadas pola  medicina tradicional chinesa. Aínda que o termo chinés será entendido xeralmente como medicamento a base de plantas ou de herbas, esta forma de tratamento de ingredientes de orixe mineral ou animal, tamén son utilizados na preparación das súas fórmulas. Hoxe, o 80% da poboación mundial usa a medicina tradicional para tratar as súas enfermidades. A maioría dos tratamentos hospitalario MTC de China están baseadas na farmacopea. Fitoterapia China baséase na combinación de plantas medicinais para a produción de medicamentos naturais, que axudan a restaurar o equilibrio enerxético do corpo en base a un diagnóstico preciso feita polo terapeuta na medicina chinesa .

Os principais ingredientes destas fórmulas tradicionais actuan directamente sobre a enfermidade, outros ingredientes poden axustar a fórmula de acordo coa condición particular de cada un, o lugar da enfermidade e do estado xeral de enerxía do paciente.

As plantas usadas teñen centos de substancias con accións potentes e específicas. Todas as partes da planta son usadas: follas, caul, flores, raíces; algúns minerais son tamén utilizados, tales como o talco e o xiz. Tradicionalmente usáronse substancias ademais de animais, a pesar de hoxe o seu uso é moitas veces prohibida porque está ameazada (cabalos mariños, cornos de rinoceronte, ósos de tigre) . Hoxe, estas substancias son substituídas por plantas que posúen accións similares. Esta, pode estar en forma de decocción, pílulas, cápsulas e tés, así como a utilización tópica en ungüentos, emplastos para masaxe ou cataplasmas.

O uso de Fitoterapia chinesa está baseada nas leis universais do Yin - Yang, combinacións de plantas que actúan a través dos seus gustos (doce, amargo, aced, picante e liquidados), a súa natureza enerxética (frío, morno, neutro quente) e tropismos. As accións das fórmulas corresponden ás funcións fisiolóxicas demostradas. Isto, é unha busca mundial para garantir a súa gran eficacia en desordes agudos e crónicos que implica dor, insomnio, ansiedade, infertilidad, dixestivo ou trastornos menstruais, entre outro.

Penso, que é un bo recurso, xa que as técnicas que utilizan son naturais, creo que é moito mellor para o noso organismo. Pero, carece de documentacións suficientes e algúns deses productos poden ser peligrosos.

Fontes de información:

 http://liberatuser.es/terapiasalternativasfitoterapiachina.html (páxina de consulta que expertos, falan sobre todos estos temas)

http://es.wikipedia.org/wiki/Fitoterapia_china (wikipedia)

Imaxe de:  www.draconatural.com

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Lucia Grandal

ADN ou Ácido DesoxirriboNucleico

O ADN ou Ácido DesoxirriboNucleico. É o tipo de molécula máis complexa que se coñece. A súa secuencia de nucleótidos contén a información necesaria para poder controlar o metabolismo dun ser vivo. O ADN é o lugar onde reside a información xenética.

Estructura primaria:

As bases nitroxenadas que se achan formando os nucleótidos de ADN son Adenina, Guanina, Citosina e Timina. Os nucleótidos únense entre si mediante o grupo fosfato do segundo nucleótido, que serve de ponte de unión entre o carbono 5′ do primeiro nucleótido e o carbono 3′ de seguinte nucleótido.

Estructura secundaria:

É unha estrutura en dobre hélice. Permite explicar o almacenamento da información xenética e o mecanismo de duplicación do ADN. É unha cadea dobre, dextroxira ou levógira, segundo o tipo de ADN. Ambas as dúas cadeas son complementarias, pois a adenina dunha se une á timina da outra, e a guanina dunha á citosina da outra. Ambas as dúas cadeas son antiparalelas, pois o extremo 3 ´ dunha enfróntase ao extremo 5 ´ da outra.

Estructura terciaria:

 O ADN é unha molécula moi longa nalgunhas especies e, non obstante, nas células eucarióticas encóntrase aloxado dentro do minúsculo núcleo. Cando o ADN se une a proteínas básicas, a estrutura compáctase moito.

As proteínas básicas son Histonas ou Protaminas.

Desnaturalización do ADN

Cando a temperatura alcanza o punto de fusión do ADN, a axitación térmica é capaz de separar as dúas febras e producir unha desnaturalización. Este é un proceso reversible, xa que ao baixar a temperatura se pode producir unha renaturalización. Neste proceso rompen as pontes de hidróxeno que unen as cadeas e prodúcese a separación destas, pero non rompen os enlaces fosfodiester covalentes que forman a secuencia da cadea.

ARN ou Ácido RiboNucleico

O Ácido RiboNucleico está constituído pola unión de nucleótidos formados por unha pentosa, a Ribosa, un bases nitroxenadas, que son Adenina, Guanina, Citosina e Uracilo. Non aparece a Timina.

Os nucleótidos únense formando unha cadea cunha ordenación na que o primeiro nucleótido ten libre o carbono 5′ da pentosa. O último nucleótido ten libre o carbono 3′. Por iso, dise que a ordenación da secuencia de nucleótidos vai dende 5′ a 3′ (5′ a 3′).

ARN mensaxeiro (ARNm):

ARN lineal, que contén a información, copiada do ADN, para sintetizar unha proteína. Fórmase no núcleo celular, a partir dunha secuencia de ADN. Sae do núcleo e asóciase a ribosomas, onde se constrúe a proteína. A cada tres nucleótidos (codon) corresponde un aminoácido distinto.

ARN ribosómico (ARNr):

O ARN ribosómico, ou ribosomal, unido a proteínas de carácter básico, forma os ribosomas. Os ribosomas son as estruturas celulares onde se ensamblan aminoácidos para formar proteínas, a partir da información que transmite o ARN mensaxeiro.

ARN transferente (ARNt):

O ARN transferente ou soluble é un ARN non lineal. Nel pódense observar tramos de dobre hélice intracatenaria, é dicir, entre as bases que son complementarias, dentro da mesma cadea. Esta estrutura estabilízase mediante pontes de Hidrógeno.

Ademais dos nucleótidos de Adenina, Guanina, Citosina e Uracilo, o ARN transferente presenta outros nucleótidos con bases modificadas. Estes nucleótidos non poden emparellarse, e a súa existencia xera puntos de apertura na hélice, producindo bucles.

ARN heteronuclear (ARNhn):

O ARN heteronuclear, ou heteroxéneo nuclear, agrupa a todos os tipos de ARN que acaban de ser transcritos (pre-ARN). Son moléculas de diversos tamaños. Este ARN encóntrase no núcleo das células eucarióticas.

Información:

http://recursos.cnice.mec.es/biosfera/alumno/2bachillerato/biomol/contenidos19.htm Proyecto Biosfera, Blog

http://es.wikipedia.org/wiki/%C3%81cido_desoxirribonucleico Wikipedia, Web

Imaxe: http://www.inteldig.com/wp-content/uploads/2013/10/estructura-adn-hito-historia-1024×576.jpg

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Brais González Rodríguez

Ética é a parte da filosofía que trata sobre a moral e as obrigas do home. A moralidade é relativa as accións ou carácteres das persoas dende o punto de vista da bondade ou maldade. É o que non pertence ao reino dos sentidos ou a física, senón a comprensión, a conciencia ou o espiritual. A ética médica (conxunto de principios morais e as regras que rexen os coidados médicos) é o comportamento base necesario e as relacións interpersoais establecidas entre un médico (sabedor, actor experimentado e competente) e un paciente (obxecto e suxeito, ou tempo orgánico social e persoal). A compaixón, definida como a comprensión e preocupación pola angustia doutra persoa é esencial para a práctica da medicina. Para resolver os problemas do paciente, o médico debe identificar os síntomas e as súas causas e debe axudar a acadar o seu alivio. Os pacientes responden mellor au tratamento, se o médico aprecia os seus problemas etrátaos a eles, e non centrarse tanto na súa enfermidade.

Espérase e esixese aos médicos un grao de competencia moi alto. A falta de competencia pode supor a morte
ou unha enfermidade grave para o paciente. O igual que a ética médica pode cambiar, e faino, co tempo, en resposta aos avances da ciencia e tecnoloxía médicas e os valores da sociedade, tamén varía segundo o país dependendo destes mesmos factores. Por exemplo, sobre a eutanasia existe unha gran diferenza de opinión entre as asociacións médicas nacionais. Algunhas condénana, pero outras son neutrais e polo menos unha, a Asociación Médica de Holanda, acéptaa baixo certas condicións. Así mesmo, sobre o acceso á atención médica algunhas asociacións nacionais apoian a igualdade de todos os cidadáns, mentres que outras están dispostas a tolerar grandes desigualdades. Nalgúns países, existe grande interese nos problemas éticos que formula a tecnoloxía médica avanzada, entanto, que os países que non teñen acceso á devandita tecnoloxía non teñen eses problemas. Os médicos nalgúns países confían en que os seus gobernos non os forzarán a facer algo antiético, mentres que noutros países pode ser difícil para eles cumprir coas súas obrigas éticas, como por exemplo, manter a confidencialidade dos pacientes fronte as esixencias da policía ou do exército.
Unha serie de estudos publicados en The Journal of the American Medical Assotiation (JAMA), unha das máis prestixiosas revistas médicas do mundo, viñan a demostrar que os erros médicos ao receitar un medicamento poden xerar altos riscos para os pacientes así como un aumento desmesurado do gasto sanitario.

Na miña opinión, estes erros son por falta de atención ou interese do medico na enfermidade do paciencte, xa que, aplicando a ética médica, debe preocuparse polo alivio deste e amainar as súas doenzas. Pero dualidade de opinións entre médicos, ou simplemente por ordes de superiores, moitos dos protocolos, ou mesmo partes da ética médica, sáltanse para aforrar tempo, ou custos. Como por exemplo evitar realizar certas probas, para aforrar o que estas costan, especulando que son innecesarias. Ademais, a falta de investimento por parte do goberno, fais máis complicada esta tarefa de atemción e completo cuidado dos pacientes.

Fontes: Etica medica.

A imaxe procede do blogue de Antonio Peláez Chillón.

 Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por Cristian Lamas

 O que se coñece como mendicina moderna ten raíces moi antigas na historia. Pero é a partir da segunda metade do século XIX en que a medicina científica establecese en forma definitiva como a corrente principal do coñecemento e a practica médica .

Naturalmente, moitas outras medicinas continuaron exercéndose, aínda que cada vez máis marxinadas conforme a cultura occidental avanzaba e se estendía. O xurdimento de Alemaña como unha nación unificada baixo a férrea dirección de Bismarck  acompañouse dun gran desenvolvemento da medicina, que a levou a transformarse nun dos principais centros médicos de Europa e que non declinou senón ata a primeira Guerra Mundial.

Uns dos avances que, a partir da segunda metade do século XIX, completaron a transformación da medicina nunha profesión científica; e a teoría da palotoloxía celular.

Esta teoría xeral da enfermidade foi formulada por Rudolf Virchow en 1858 e constitúe unha das xeneralizacións máis importantes e fecundas da historia da medicina.

As bases teóricas da patoloxía celular son moi sinxelas: as células constitúen as unidades máis pequenas do organismo con todas as propiedades características da vida, que son:

•  Elevado nivel de complexidade

• Recambio metabólico capaz de xerar esa enerxía

•  Capacidade de autorregulación, rexeneración e replicación.

En consecuencia, as células son as unidades máis pequenas do organismo capaces de sobrevivir illadas cando as condicións do medio son favorables; os organelos subcelulares, membranas, mitocondrias ou núcleo, mostran só parte das propiedades vitais e non teñen capacidade de vida independente. Polo tanto, se a enfermidade é a vida en condicións anormais, o sitio da enfermidade debe ser a célula.

Debe recordarse que en 1761 Morgagni postulara que o sitio da enfermidade non eran os humores desequilibrados ou a ánima disipada, senón os distintos órganos internos, en vista de que se podían correlacionar as súas alteracións con diferentes síntomas clínicos. Corenta anos despois, en 1801, Bichat propoñería que o sitio da enfermidade non eran tanto os órganos senón máis ben os tecidos, para explicar a afección de distintos órganos que daba lugar a manifestacións clínicas similares. Finalmente, en 1858, Virchow concluíu que o sitio último da enfermidade non era nin os órganos nin os tecidos, senón as células.

Grazas a estos avances hoxe en dia coñecemos distintas teorias da mediciña moderna , como é a palotolixia celular.

Fontes de Informacion:

http://bibliotecadigital.ilce.edu.mx/sites/ciencia/volumen3/ciencia3/154/html/sec_16.html É unha revista científica dixital

imaxe: http://gori-gori.blogspot.com.es/2012/11/selectividad-nucleotidos-y-acidos.html É un blog  creado por alunmos da universidade

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Jenifer Valiño

 ¿Que é?

A malaria, é unha enfermidade parasitaria causada polas diversas especies de protozoos que se transmiten pola picadura dos mosquitos femia do xénero Anopheles. A malaria mata máis de 1 millón de persoas o ano, unha taxa só comparable á da SIDA. Producense dende 200 a 300 millons de casos nun ano en todo o mundo.

¿Como se transmite?

O mosquito e un dos métodos máis comúns dá transmisión dá malaria. Sen embargo, debido a que o parasito dá malaria está presente nos glóbulos vermellos, pode tamén ser transmitido durante o parto, a través dás transfusións de sangue, transplantes de órganos ou mediante o intercambio de agullas.

Vacinas:

A vacina contra a malaria considerouse durante moitos anos o grial dá ciencia médica. A dificultade principal débese a que se trata dunha vacina que se dirixe contra un parásito extremadamente complexo e que cambia constantemente. Por isto, estar ás portas de poder dispoñer dunha primeira vacina contra a malaria constitúe un gran paso para a ciencia e para a loita contra a malaria. Tras máis de 30 anos de esforzos colectivos público-privados, a vacina contra a malaria está agora na última fase dá avaliación para poder ser comercializada como unha vacina.

Síntomas:

A febre, calafríos, tiritonas, sudación, cefaleas, dores xeneralizados dos músculos, articulacións, vómitos e diarrea que xeralmente aparecen 10 a 15 días despois da picadura do mosquito. Se non se trata, o paludismo pode poñer en perigo a vida do paciente en pouco tempo, pois altera a achega de sangue a órganos vitais. En moitas zonas do mundo os parasitos volvéronse resistentes a varios antipalúdicos.

¿Cómo se diagnostica?

A confirmación do diagnóstico faise pola demostración dos parasitos do paludismo. Poden ser necesarios os estudos microscópicos repetidos cada 12 a 24 horas, pola variación do número de parásitos en sangue periférico.
Existen métodos de diagnóstico moi sensibles como as técnicas de amplificación de ácidos nucleicos (PCR) ou mediante a detección de antíxenos circulantes do plasmodio (tests rápidos de inmunocromatografía, útiles sobre todo para o paludismo)

Tratamento da malaria

O tratamento das persoas infectadas de malaria é indispensable para evitar que actúen como fonte de infección para os mosquitos e desta forma interromper a cadea epidemiolóxica. Nas zonas endémicas é de especial importancia, ademais do tratamento, tomar medidas para evitar que os mosquitos piquen aos enfermos (mosquiteiros, repelentes, etcétera).

Opinión persoal: A malaria e unha enfermidade sen vacina na que se debería inverter moito mais, porque como non SIDA cada ano aumenta o número de enfermos en todo o mundo. Encontrar unha cura será un grande avance científico.

Fontes:

Imaxe: http://www.es.euroclinix.net/images/pages/ciclo-transmision-malaria.gif

Páxina web: http://www.webconsultas.com/categoria/salud-al-dia/malaria  Webconsultas Healthcare S.A. Portal web de saúde

Páxina web 2: http://www.who.int/topics/malaria/es/ Organicación Mundial dá Saúde

Información adicional: http://elpais.com/elpais/2014/11/13/planeta_futuro/1415901060_356146.html Xornal

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Brais González

Os virus son unha ameaza moi grave, con un gran números de mortos especialmente en países con hixiene, saúde e alimentación precaria.

Déixovos unha lista dos virus máis mortais da historia:

1º ->A Variola: o virus Variola major é o causante da viruela. Xunto coa fame, a falta de saúde e as guerras, é un dos máis crueis asasinos dos seres humanos. Apareceu hai uns 10.000 anos e chegou a unha distribución global. A finais do século XVIII causou 400.000 mortes entre europeos e pode ser un dos responsables da desaparición dos aztecas e incas, incluíndo unha taxa de mortalidade chegou a 90%.

Aínda que é un virus moi perigoso,foi erradicado en 1979 grazas á unha extensa campaña de vacinación e agora só se conservan en dúas instalacións de alta seguridade: unha en Estados Unidos e outra en Rusia.

2º -> A Gripe: o virus da gripe apareceu de forma estacional e é capaz de causar entre 250.000 e 500.000 mortes o ano. Pertence á familia Orthomyxoviridae e é un virus grande con una tamaño entre 80 e 120 nanómetros.

3º -> O Sida: A síndrome de inmunodeficiencia adquirida (Sida) é a sexta causa de morte a nivel global,só por detrás das doenzas respiratorias entre as enfermidades infecciosas máis letais. Cada minuto inféctanse nove acodes de sida no mundo,segundo o informe do Programa Conxunto da ONU sobre a SIDA (ONUSIDA).

O VIH pertence á familia dos Retroviridae,que se caracteriza por ter unha enzima chamada retrotranscriptasa,que converte as moléculas de ARN en ADN,o que lle permite ao virus integrar os seus xenes nos do xenoma da vítima (hospedador).

4º -> Hepatitis B: Segundo a OMS cada ano morren 780.000 persoas polas consecuencias da hepatitis B crónica e actualmente sófrena uns 240 millóns de persoas. O virus pertence á familia Hepadnaviridae e provoca unha infección crónica no fígado que pode derivar nunha cirroses ou en cancro.

O virus contáxiase a través de contacto co sangre,o seme ou outros líquidos corporais. A vacina foi desenvolvida en 1982 e ten unha efectividade 95%.

5º -> Rotavirus e diarreas: As diarreas son a segunda causa de morte entre os nenos de menos de cinco anos e matan a 760.000 persoas cada ano,segundo a OMS.

Os rotavirus son a principal causa de diarrea en nenos,xunto coas infeccións provocadas a bacteria Escherichia Coli e a enfermidade do cólera. Mentres que nos países desenvolvidos non aparecen entre as 60 causas de mortes máis comúns,en países en vías de desenvolvemento son unha das principais causas de morte entre os nenos.

Os virus son uns organismos moi letais que causan millóns de mortes durante todos os anos. Por iso é moi importante vacinarse contra eles para non contaxiarse e evitar unha grave enfermidade. As persoas que pasan os 70 anos de vida teñen e os nenos menos de 5 teñen unha maior probablilidade de contaxiarse debido a que o seu organismo ten as defensas máis débiles.

Fontes de información:

ABC.es. : périodico que transmite información.

Quo.mx : é unha revista que que aborda a divulgación científica mediante o entretenemento.

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Michael Pérez

A evolución humana defínese como un proceso de transformación da especie humana desde os seus ancestros ata o estado actual. É un proceso de cambio que finalmente deu lugar ao Homo sapiens, a nosa especie.

A primeira característica que definíu o ser humano foi a bipedación (andar sobre dous pés) e isto desenvólveuse hai catro millóns de anos. Outras características que nos definen como seres humanos son: a expansión do cerebro, a linguaxe, o fogo, o uso e a fabricación de ferramentas; pero estas características desenvolvéronse máis lentamente.

As antigas especies de homínidos fóronse adaptando a novos contornos para sobrevivir, a medida que os xenes ían cambiando.

A evolución da nosa especie é longa e non moi ben coñecida. O primeiro homínido bípedo foi o Astrolopithecus (posuía mandíbulas poderosas e fortes molares). O segundo foi o Homo habilis (cambiuou a súa forma de alimentación),este deu pasa o Homo erectus (posuían un cerebro maior que os anteriores).O cuarto foi o Homo sapiens (reflexaron cambios importantes no comportamento da especie) e por último o Homo sapiensa sapiens ( a súa capacidad cerebral é de 1.400 centímetros cúbicos e as súas características son similares as do home actual).

Hai ocos na Evolución humana porque dalgunhas épocas non se conservan apenas fósiles. Para poder estudar a evolución é imprescindible contar con restos fósiles.

As análises demostran que a nosa especie está relacionada cos grupos dos primates, os Simios.

ATAPUERCA. Páxina web da fundación Atapuerca. http://www.atapuerca.org/temas.htm

PORTALPLANETASANDA.  Páxina web de portalplanetasenda. http://www.portalplanetasedna.com.ar/evolucion.htm

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Michael Pérez

Un tranxénico ou Organismo Modificado Xenéticamente é un organismo vivo que foi creado a partires da modificación dos seus xens. As técnicas de enxeñaría xenética consisten en aillar segmentos do ADN (o material xenético) dun ser vivo (virus, bacteria, vexetal, animal e inclusive humano) para introducilos no material hereditario doutro. Algúns datos preocupantes do negocio no que se está a convertir o mundo dos transxénicos son os seguintes:

• Só dez multinacionais controlan case o 70% do mercado mundial de sementes o que significa que os agricultores teñen pouca capacidade de elección.

•  Os cultivos transxénicos non alimentan ao mundo. O 99,5% de agricultores non os cultivan.

• A agricultura industrial usa fertilizantes sintéticos e agroquímicos que contaminan o noso chan e aguas, recursos necesarios para producir alimentos sans agora e no futuro.
•  O excesivo uso de fertilizantes de síntesis na agricultura industrial contribue ao cambio climático.

Os alimentos transxénicos son organismos de mosdificación xenéticas. Grazas a  biotecnoloxía  podese transferir un xen para dotalo dalgunha cualidade especial do que carece. Deste modo, as plantas transxénicas poden resistir plagas, aguantar mellor as sequías, ou resistir mellor algúns herbicidas.. Este tipo de agricultura é un modelo:

• Destrutivo, que consume moitass cantidades de auga e petróleo.
• Asociado a deforestación do ecosistemas.
• Aplica produtos químicos (fertilizantes e plaguicidas) que provocan emisións de gases de efecto invernadoiro como N20 (óxido nitroso), o que supón a maior contribución agraria ao cambio climático.
• Perxudica aos pequenos agricultores e produtores e concentra o control da agricultura en poucas mans.

  A solución é a agricultura ecolóxica. É dicir, un modelo basado na xestión sana dos recursos locais que beneficie a produtores e consumidores. No mundo existen explotacións agrícolas de agricultura ecolóxica que demostran cada día que poden proveer suficente alimento, aumentar a seguridade alimentaria e xenerar mellor calidade de vida a agricultores e consumidores. Isto está nas mans de:

• Os gobernos, establecendo normas que garanticen unha agricultura san para as persoas e o medioambiente.
• O sector agrícola, apostando polas técnicas e métodos da agricultura ecolóxica.
• E os consumidores, apoiando a agricultura ecolóxica a través das súas compras.

Na miña opinión deberíamos apoiar aagricultura ecolóxica en contra da agricultura co uso de transxénicos posto que este tipo de agricultura atenta contra o medio ambiente e estase a convertires nun oligopolio polo que os beneficios son só para uns poucos o que fai que os pequenos agricultores non obteñan grandes beneficios se non o contrario.

Fontes de información:

• Páxina oficial de Greenpeace http://www.greenpeace.org/espana/es/Trabajamos-en/Transgenicos/
• Imaxe de http://dietcoach.es/wp-content/uploads/Transgenicos.jpg

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por Lois Gómez

Podense atopar tantas definicións de ensaio clínico como enfoques posibles ten o tema, aínda que predomina o enfoque epidemiolóxico e o finalista (o seu uso para investigar fármacos). Podemos dicir que o ensaio clínico consiste nun estudo experimental e prospectivo no cal o investigador provoca e controla as variables e os suxeitos (pacientes, a maioría dos casos) son asignados de forma aleatoria ás distintas intervencións que se comparan.

O elemento esencial do ensaio é a existencia dun grupo de comparación ou grupo de control, que permite probar se a nova intervención (por exemplo un novo fármaco) é mellor ou non que as xa existentes ou que non intervir (placebo).

Un ensaio clínico iníciase cando xorde unha hipótese a partir de estudos non controlados observacionales, descritivos ou retrospectivos, ou de estudos preclínicos. Frecuentemente descóbrense en investigacións preclínicas posibilidades terapéuticas que non teñen ningún beneficio nun ensaio clínico. Despois de ser deseñado debe ser aprobado por un comité de bioética, os pacientes que forman parte deben coñecer os obxectivos do estudo, os seus riscos e beneficios e asinar o consentimento informado e poderán abandonar o estudo cando queiran. O ensaio clínico finaliza cando acaban os prazos de tempo definidos no protocolo, ou cando de forma prematura son manifestamente prexudiciais ou beneficiosos os efectos no brazo experimental.

Como se realiza un ensaio clínico?

1. Investigación básica. Antes de poder iniciar un ensaio clínico, os médicos deben ter algunha teoría sobre o motivo polo cal un tratamento novo podería ser eficaz. En xeral, formular unha teoría require moitos anos de investigación.
2. Estudos en animais. Os médicos proban primeiro o tratamento novo en animais para determinar se podería ser beneficioso ou prexudicial para as persoas.
3. A proposta. Unha vez que os médicos que realizan o estudo demostran que o novo tratamento é inocuo en animais, preséntase unha proposta a un grupo de médicos, estatísticos, científicos e individuos da comunidade que son membros dunha xunta de revisión institucional (JRI) independente
4. Procura de pacientes.  Tras recibir a aprobación da JRI, os médicos deben atopar pacientes para o estudo. Todos os pacientes que participan nun ensaio clínico son voluntarios.
5. Consentimento informado. Antes de que os pacientes poidan participar nun ensaio clínico deben asinar un formulario de consentimento informado. Este formulario informa os pacientes sobre os riscos e beneficios do estudo, para que poidan decidir se desexan participar.

O ensaio clínico esta dividido en catro fases:

1. Primeira fase. Esta parte do ensaio clínico tamén se denomina «estudo de inocuidad». Conta coa participación de relativamente poucos pacientes e dura ao redor dun ano. A primeira fase determina se o estudo é inocuo e se debe continuarse nun grupo máis grande de persoas.-
2. Segunda fase. Esta parte do ensaio clínico conta coa participación dun número máis grande de pacientes. Este é o momento en que os médicos elixen un grupo de persoas que será o grupo de control. O grupo de control recibirá o mellor tratamento dispoñible ou un placebo (ningún tratamento). Na maioría dos ensaios clínicos, é raro que os pacientes que integran o grupo de control non reciban tratamento algún. En cambio, xeralmente reciben o mellor tratamento dispoñible. A segunda fase pode durar moitos anos.
3. Terceira fase. Este é o último paso antes de que se aprobe o tratamento. A terceira fase pode contar coa participación de miles de pacientes e durar tanto como cinco anos. Durante esta fase, compárase aos pacientes que reciben o tratamento novo con aqueles que recibiron outros tratamentos ou un placebo.
4. Cuarta fase (aprobación). Se os médicos determinan que o novo tratamento é eficaz, a Administración de Drogas e Alimentos dos Estados Unidos (FDA) aprobarao para uso xeral. Mesmo despois de obtida a aprobación, séguese vixiando o tratamento. Todo problema debe ser comunicado á FDA durante os 10 anos seguintes á aprobación

Na miña opinión os ensaios clínicos son unha boa maneira de probar os medicamentos ou os diferentes métodos de cura antes de espoñelos ante todo o mudo, xa que, desta maneira si un medicamento tivera un efecto secundario grave non afectaría a todos os consumidores desa menciña  e polo tanto no sairía ao mercado.

Fontes:

Wikipedia. Enciclopedia virtual : http://es.wikipedia.org/wiki/Ensayo_cl%C3%ADnico

Texas Heart Institute:Texas: http://www.texasheart.org/HIC/Topics_Esp/FAQ/clinical_trials_span.cfm

 Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por Christopher Vázquez

Por terapia genética se entende a transferência de material genético com o proposito de prevenir ou curar uma enfermidade qualquer, mas em especial as doenças hereditárias. Embora a tecnologia ainda esteja num estado inicial, têm sido usada com muito sucesso.

Os procedimentos podem ser in vivo que consiste em transferir o DNA diretamente para as células ou para os tecidos do paciente, ou, ex vivo, onde o DNA é transferido para células isoladas de um organismo e depois crescidas em laboratório. As células isoladas são assim modificadas e podem ser introduzidas no paciente. Este método é indireto e mais demorado, porém oferece a vantagem de uma eficiência melhor da transferência e a possibilidade de selecionar e amplias as células modificadas antes da reintrodução.

Os procedimentos de transferência do DNA in vivo ou ex vivo têm o mesmo propósito: o gene deve ser transferido para dentro das células, e uma vez inserido tem que resistir bastante tempo. Nesse tempo o gene tem que produzir grandes quantidades de proteína para reparar o defeito genético.

Todos as técnicas atuais para a transferência de material genético implicam o uso de vetores para transportar o DNA para as células hospedeiras.  Os vetores podem ser distinguidos por virais ou não virais. Os virais são vírus manipulados geneticamente, de modo a reduzir a sua patogenicidade, sem anular totalmente o seu poder de infectar as células do hospedeiro; E os não virais podemos identificar os lipossomos, que são os únicos vetores utilizados frequentemente. As esferas de lipídeos podem ser um importante meio para a transferência gênica. Em comparação ao vírus, eles têm a vantagem de não introduzir algum risco em condições de segurança, mas eles não possuem grande eficiência e são muito seletivos.

Uma primeira tentativa foi realizada na cura da Síndrome da Imunodeficiência Severa em recém-nascidos, doença provocada pela ausência de adenosina  deaminase, o que provoca falhas na resposta imunitária, conduzindo à morte. O gene que codifica para essa enzimafoi clonado e injetado com sucesso em leucócitos retirados de crianças afetadas. Em seguida, essas células brancas foram reinjetadas no organismo das crianças. Os resultados foram encorajadores, esbarrando, porém, em uma particularidade - glóbulos brancos possuem vida curta - e, por esse motivos, a terapia gênica precisa ser constantemente repetida.

Terapia gênica é uma das esperanças dos cientistas em termos de cura ou tratamento para AIDS, doença que, a exemplo citada acima, incide no sistema imunitário dos pacientes afetados. Na minha opinião é um descobrimento com muito futuro, e que pode curar inúmeras doenças que matam grande parte da população atual. Têm que investir muito mais e aprofundar nesse novo método.

Fontes:

- Autor: Rafael Linden  http://www.scielo.br/scielo.php?pid=S0103-40142010000300004&script=sci_arttext 

- Autor desconhecido, página educacional http://www.sobiologia.com.br/conteudos/Biotecnologia/terapia_genica3.php 

-Autor desconhecido, laboratório de terapia gênica http://www.terapiagenica.net.br/O_que___terapia_g_nica_.html 

-Imagem

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Ana Carolina Carrera