IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

 Clonación aparece definida no dicionario da RAG como acción ou efecto de reproducir [un xene, célula ou organismo] dando lugar a outro idéntico, desde o punto de vista xenético, a partir dunha célula orixinaria. Nos últimos anos as capacidades humanas con respecto á capacidade de clonar aumentan con distintos experimentos, facendo xurdir debates éticos. Pero a clonación pode ser moi positiva en distintos ámbitos médicos como explicarei a continuación.

O fito máis famoso na historia dos experimentos sobre este tema foi o da ovella Dolly en 1996, cando se conseguiu en Edimburgo, clonar por primeira vez un mamífero a partir dunha célula adulta especializada. Dolly foi o resultado obtido despois de 276 experimentos fallidos intercambiando núcleos de células de tetas dunha ovella con óvulos.  Clonacións deste estilo axudan á hora de identificar causa e de enfermidades en individuos da mesma especie xa que, ainda que teñan a mesma xenética viven condicións diferentes que os levan a ter enfermidades ou morrer de maneiras totalmente distintas.

 Pero este experimento clonatrorio non foi o primeiro, pois o primeiro documentado é o dunha ra en 1952 na Universidade de Pensylvania, que non foi a partir da información dunha célula non embrionaria. Despois desa ra por métodos similares tamén foron clonados ratos, vacas e ovellas antes de Dolly.

A clonación é algo máis presente do que semella no noso día a día xa que, por exemplo, os xemelgos idénticos son clons que se producen de maneira natural á hora de formarse o embrión. E na cultura popular, en cine e literatura, a clonación aparece varias veces presentada de distintas maneiras coa intención de facer reflexionar á poboación, como por exemplo Jurassic Park, onde se usan restos de ADN de dinosaurios para facer individuos desas especies; ou en The Island, onde os clons son usados de maneira máis médica.

A día de hoxe é probable que cousas similares a esas propias da ficción xa sexan posibles. Os principais usos destas capacidades actualmente son a clonación de células nai para facer distintos tecidos que permiten a cura dalgunhas enfermidades ou que poderían chegar a permitir a aceleración da recuperación nunha queimadura por exemplo.

Este tema é bastante polémico en ámbitos do común, en Europa, por exemplo, está prohibidia a clonación humana, e a cada novo avance, as disputas éticas aumentan. Acaso non sería útil ter un clon do teu corpo do que poder extraer, por exemplo o fígado que a ti non che funciona? Ou ter clons cos que facer experimentos sen ter que recurrir a persoas “de verdade”? E en tempos de guerra, quizais non viría mal un exército renovado de clons? A cuestión é que eses clons tamén serían persoas coas súas vivencias independentes como o foron os orixinais, serían outras persoas a pesar de ter a mesma xenética como nos demostran todos os días os xemelgos. Os avances humanos nestes ámbitos cada vez avanzan máis e con algo de diñeiro e interese de por medio todo se pode facer a pesar de que non resulte adecuado dentro do que coñecemos como éticamente correcto.

Fontes de información

• Agro.uba.ar: Post sobre a historia da clonación pola Facultade de Agronomía da Universidade de Buenos Aires. https://www.agro.uba.ar/users/salamone/wwwlara/Historia%20de%20la%20clonacion.htm

• Okdiario.com: Reportaxe sobre a ovella Dolly polo xornal dixital Ok diario. https://okdiario.com/curiosidades/2017/07/05/oveja-dolly-primer-mamifero-clonado-historia-1133204

• Hipertextual.com: Reportaxe sobre clonación por Santiago Campillo, biólogo e comunicador científico na revista dixital Hipertextual. https://hipertextual.com/2017/02/dolly-oveja-clonacion 

• Mejorconsalud.com: Post sobre a clonación e as súas aplicacións polo biotecnólogo Alejandro Duarte na revista dixital sobre saúde Mejor con Salud. https://mejorconsalud.com/clonacion-que-es-y-aplicaciones/
  

Entrada elaborada por Sabela Pérez. Curso 17-18

Con este post, pretendese dar a coñecer algúns enlaces interesantes de xenética… tanto para aclarar dúbidas como para que os empreguedes como fonte de información para os vosos post. Despois de consultar as páxina realizade as actividades propostas.

1. Para empezar falaremos do ADN

Respecto ao material xenético, aquí tedes unha actividade de “ibercaja”, que nos pode axudar a entender mellor como é, e que sentido ten a duplicación, transcripción e tradución da información xenética ata chegar as proteínas.

Actividade: Despois de consultar este recurso serías capaz de explicar o dogma central da Bioloxía?

Podes practicar con este recurso: http://www.bionova.org.es/animbio/anim/transcribetranslate.swf

2. Falando de ética e todo o que se pode chegar a facer: ficción ou realidade?

Unha páxina con moitos enlaces e artigos interesantes, que nos poden servir de fonte de información ademais de aclarar dúbidas. Trátase da páxina de Bioetica, elaborada por Margarita Boladeras catedrática de filosofía na Universidade de Barcelona. Como o seu propio nome indica relaciona a ética con moitos dos avances e posibilidades que nos aporta a xenética hoxe en día.

Por exemplo as cuestións éticas da enxeñería xenética e a tranxenia recollidas neste artigo de Linda Mcdonald. Non é moi actual pero nel atópanse as preguntas básicas, aínda sen contestar.

3. Falando de inxeniería xenética.

Aquí tedes un enlace cunha explicación sinxela: en recursostic ( http://recursostic.educacion.es/secundaria/edad/4esobiologia/4quincena8/imagenes5/Manipulacion_ADN.swf ).

Ou material moito máis elaborado, pero moi esclarecedor do profesor Alejandro Porto Andión, con moitos recursos multimedia.

Para finalizar, recordade a importancia de empregar fontes de información fiables e de “boa reputación científica”, o mellor xeito de comprobalo é buscar na mesma páxina, quen son os autores e que organismos hai detrás desa páxina… se non atopas esa información, non será un bo sinal. Axúdanos a todos a mellorar e conta no blogue cales son as mellores fontes que vas atopando… ou as peores.

Podedes tamén consultar o blogue guía. Cal vos parece o mellor dos enlaces?

A Ilustración é un movemento filosofico, político, literario e científico de finais do seculo XVII e de todo o seculo XVIII.Este movemento nace en Gran Bretaña e se espande por todo o mundo consolidando unha nova cosmovisión  baseada na razón.

commons.wikimedia.org

A Ilustración como movemento cientifico deixounos grandes eruditos como:

• Nas mátemáticas, os irmáns e sobriños suízos Bernouille, Leonardo Eule, os enciclopedistas franceses D’Alembert, Lagrange y Cliraut e Laplace.
• Na xeometría descriptiva foi descuberta por Gaspard Monge, fundamental para enxeñeiros e arquitectos.
• Na astronomía, Euler e Daniel Bernouille que explicaron, que o movemento das mareas debíase a forrza da gravidade. Clauriaut que anunciou o achegamento máis próximo ao sol a Halley Comet.  Du Sejour mostrou que os cometas non podían poñer en perigo o noso planeta. O inglés William Frederick Herschel descubriu as galaxias, Urano, Neptuno e dous satélites de Saturno. A distancia da Lúa e do Sol á Terra foi calculada.
• Na Física e Química, Du Fay descubriu os dous tipos de electricidade o vítreo (positivo) eo resino (negativo). O químico máis importante foi o francés Lavoisser, quen argumentou que a materia cambia pero que non aumenta ou diminúe. A invención do globo aerostático, dos irmáns José Miguel e Jacobo Montgolfier.
• Nas Ciencias Naturais, un dos naturalistas máis importantes foi George Louis Lecrec, biólogo, xeólogo e antropólogo. Escribiu “Historia Natural” en 44 volumes en 50 anos. Dixo que a Terra tiña máis de 6000 anos de idade, 70.000 anos. Karl Linnaeus clasificou as ciencias naturais, os seres divididos en clases, ordes, xéneros e especies.

Na miña opinión, eu penso que esta étapa cietífica, revolucionou a ciencia, o pensamento, as ideas, etc. O cal, permitiu un desenvolvemento, social, cultural, económico e filosófico no mundo que hoxe coñecemos.

Weds de información:
https://sobrehistoria.com/la-ilustracion/
https://cienciaytecnologia.fundaciontelefonica.com/2012/11/30/la-ilustracion-3/
https://www.windows2universe.org/people/enlightenment.html&lang=sp

Entrada elaborada por Josias Fernández

Nas clases de bioloxía americanas sempre vemos aos rapaces diseccionando ras e a dia de hoxe o vemos como algo normal, pero é iso realmente ético? A experimentación animal é algo que aínda que nos cosméticos é ilegal na medicina é o pan de cada día.

Imaxe da paxina esmateria.com da entrada http://esmateria.com/2014/06/09/sin-experimentacion-animal-habria-medicina-moderna/#prettyPhoto/1/

As probas realizadas en animais van dende inocular virus ata matar as nais para investigar os fetos. Pero, por moi inhumano que pareza, moitos médicos afirman que é a única forma nalgúns casos de investigar  enfermidades como cáncer.

Aínda que, como xa se demostrou en diversos  campo, é posible ter avances médicos sen necesidade de matar, disecionar ou empregar animais. Por exemplo, os estudos comparativos axudan a ver patróns que teñen en común as distintas enfermidades,os estudos epidemiolóxicos nos axudaron a ver a relación entre fumar é o cáncer de pulmón, os estudos de poboación demostraron o mecanismo de transmisión do SIDA e como podería ser prevista.

Pero se existen outras probas sen animais, por qué se segue utilizando animais? En moitas outras investigacións sempre existe un risco de que un humano ou un animal saia ferido,o código ético da medicina di que aínda que se usen animais para estas probas hai que intentar que sufran o menos posible. Jesus Mazo, investigador do CSIC e  responsable do animalario do Centro de Investigacións Biolóxicas di: “Cando hai alternativa, non utilizamos animais, entre outras cousas porque traballar con animais soe ser máis lento, máis caro e máis complicado. Pero hai algunhas investigacións, como as que teñen que ver coa maneira en que un produto pode afectar ao comportamento o a la reprodución, nas que non hai alternativa”.

Ademais na experimentación animal intentase cumprir coa regra das tres R: reemplazo, redución e refinamento. Por reemplazo refírese a sempre que sexa posible non utilizar animais e utilizar modelos informáticos etc. Na redución intentase reducir o numero de animais empregados e o refinamento trata de reducir ao mínimo o sufrimento animal.

Pero é aí a cuestión, redúcese ao mínimo pero non desaparece, dende o meu punto de vista foi unha parte importante na historia da ciencia pero a día de hoxe con todos os avances en investigación non me parece nin necesario nin ético.

Fontes de información:

http://esmateria.com/2014/06/09/sin-experimentacion-animal-habria-medicina-moderna/ - Paxina web esmateria.com entrada escrita por Daniel Mediavilla, escritor sobre ciencia nalgúns periódicos.

http://www.igualdadanimal.org/experimentacion- paxina web igualdadanimal.org non se menciona ao autor/a.

Entrada elaborada por Lucia Cruces no curso 2017-18

 Automedicación é un problema moi grave pero que todos facemos cando só temos un simple dor de barriga, cabeza, etc. Nesta entrada vos vou contar os perigos de isto que todos facemos inconscientemente.

                                                                                 esta imaxe é de sumedico.com

Cando nos doe algo só pensamos na opción mais  simple pero esta  pódenos  causar moitos problemas. Cando nos estamos automedicarmos o que facemos é pornos en risco, aquí están 5 razóns de por que isto e prexudicial para a nosa saúde .

1- Os medicamentos non só son reaccións químicas que actúan aliviando unha parte do dor , sinon que tamén actúan en acorde coas características da persoa que os toma. Unha simple aspirina actúan de diferentes formas nunhas persoas que en outras. Cando unha persoa recen operada toma unha aspirina esta pode causarlle unha hemorraxia, noutras persoas que abusan este medicamento esta provoca unha úlcera. Outro dos casos son os rapaces menores de 15 anos ao cales lle pode provocar o Síndrome de Reye.

2- Os fármacos poden ter efectos colaterais. Algúns dos efectos son a sequidade da boca o insomnio, efectos os cales o paciente debería ter  información antes de tomar o medicamento.

3-Alguns fármacos poden provocar adiccións. As benzodiacepinas inhiben o sistema nervioso central, ou os antitusivos con codeína poden orixinar cadros aditivos sen que a persoa se percate. Polo que o se uso debería estar vixiado por un medico.

4-.Ao aliviar os síntomas, algúns medicamentos poden chegar a dificultar o diagnostico. Entre estes están  os antipiréticos, os antieméticos ou os antiespasmódicos. Estes medicamentos bloquean a eliminación dos axentes patóxenos, por iso deberíasllo preguntar ao teu medico.

5. Numerosos medicamentos interactúan entre sí, provocando efectos negativo. Os descongestionantes con pseudoefedrina,  disminuyen o efecto dos medicamentos utilizados para tratar a presión alta; e a aspirina interactúa negativamente con algúns medicamentos contra a diabetes, coma insulina, aumentando o seu efecto.

Eu dexovos aqui scatro dos problemas de automedicarnos. Recomendovos que vos  informedes xa que este tema no deberiamos ingnoralo xa que pomos en xogo a nosa saude.

Fontes de información

Clinica Calas Conde é unha web medica http://www.clinicalascondes.com/ver_articulo.cgi?cod=1212448381

Medeline plus é unha web de medicina, esta web pertence ao Instituto Nacional de Saude   https://medlineplus.gov/spanish/healthtopics.html

Entrada elaborada por Aroa Fernández no curso 2017-18

Algunhas teorías sobre o orixe da vida expoñen a posibilidade de que esta chegase a Terra dende o espazo esterior. A tería principal que sostén esta hipotese é a denominada panspermia.                                               Segundo a teoría da panspermia, defendida por primeira vez no século VI a.C polo filósofo grego Anaxágoras, a vida chegou ó noso planeta transportada por meteoritos ou cometas. O nome de pansmermia se lle outorgará a esta teoría moito máis tarde, en 1865 polo biólogo Hermann Ritcher, pero non terá éxito a nivel mundial ata 1903 defendida por polo científico e profesor Svante Arrhenius (Premio Nobel de Química), quen sostiña que algún tipo de bacteria ou espora podía viaxar a través do espazo, chegar á Terra en fragmentos rochosos e, cunhas condicións  aducuadas evolucionar cara á vida que hoxe en día coñecemos.

Esta teoría cobrou forza na actualidade ó se topar restos de fósiles en varios meteoritos. Aínda con isto segue sendo unha teoría moi cirticada e menosprezada, considerando estas probas insuficientes para autorgarlle certa veracidade.

Existen dúas versións da teoría da pasnspermia:

1.   Panspermia dirixida: defende a propagación da vida polo universo mediante bacterias moi resistentes que viaxan transportadas en cometas.
2.      Panspermia molecular: defende que, en lugar de bacterias, viaxan polo espazo moléculas orgánicas moi complexas que cando aterrizan na Terra se combinan co caldo primordial de aminoácidos que, a través de reaccións químicas, dan lugar á vida.

A principal razón pola que esta teoría é xulgada e criticada é pola falta de probas da existencia de organismos capaces de sobrevivir ó forte impacto dun meteorito contra á superficie terrestre, ademais de que terían que sobrevivir durante millóns de anos, que é o que duraría este viaxe interestelar e soportar cambios de temperatura extremos.

Fontes de información:

• www. astromia.com. Páxina web de ciencias de carácter divulgativo. http://www.astromia.com/mapa.htm
• tdlppym.blogspot.com. Blogue sobre a teoría da panspermia elaborado por estudantes de 1º de Bacharelato do instituto Clara Campoamor (Ceuta).  http://tdlppym.blogspot.com.es/
• definición.de. Web divulgativa elaborada por María Merino y Julián Pérez Porto. https://definicion.de/panspermia/

• www.vix.com. Revista dixital; artículo elaborado por Daril de la Nuez. https://www.vix.com/es/btg/curiosidades/5017/la-controvertida-teoria-de-la-panspermia

Entrada elaborada por Lucia Vázquez

Hai aínda moitas preguntas sobre como apareceu a vida na Terra, mais, unha vez apareceu a vida, como fixo para reproducirse? Como se transmitiu a información da célula nai ás fillas? Para tratar de responder  a estas preguntas xurdiu, nos anos 60, a teoría do mundo do ARN.

O ARN é un tipo de ácido nucleico no que, entre as súas funcións aparece a síntese de proteínas ao, dalgunha maneira traducir a información do ADN, que é onde se recolle toda a información necesaria para o funcionamento da célula e que se duplica á hora da reprodución. O ADN, ademais de ter información para crear as proteínas, tamén necesita proteínas para procesar a súa información, o que crea unha pardoxa que tamén se intenta clarificar con esta teoría.

Segundo a teoría do mundo do ARN no medio acuático primitivo, os distintos nucleótidos fóronse xuntando para dar lugar a hebras de ARN que se xuntarían e desenvolverían unha  membrana, dando lugar así ás primiras células. Nestas células o ARN realizaría as funcións que actualmente desevolven o ADN e as proteínas (conter a información xenética e actuar como catalizador de distintas reaccións), sendo aí anterior a ambos e evolucionando cara ao complexo sistema actual pouco a pouco. Os primeiros en plantealo foron Carl Woese e  Leslie Orgel, posteriormente, Walter Gilbert en 1986 deulle o nome de “mundo do ARN”. Unha das ideas que deu lugar a esta teoría foi o descubrimento de que o ARN en ocasións tamén actúa como biocatalizador xustificando así que podería realizar as funcións das proteínas actuais.

A pesar de todo esta teoría ten moitos problemas para ser considerada creíble: aínda que algún ARN poida actuar como catalizador nalguns procesos metabólicos, só podería chegar a facer unha mínima parte do que fan as proteínas; as condicións do mundo primitivo non poderían dar lugar á convivencia das substancias que compoñen o ARN ou a complexidade que tería que adquirir ara chegar a hoxe , así como a maneira demasiado mecánica coa que se plantea.

Polo tanto, como resumo do anterior, conclúo dicindo que, aínda que pode que si houbese unha etapa na que a vida só estivese composta por ARN, a esta teoría aínda lle faltan moitas cousas por matizarse e, para que se matice dunha maneira máis confiable, aínda quedan moitas cousas por descubrir sobre o funcionamento dos materiais xenéticos; polo tanto, por agora, a maneira na que se orixinou a información para o funcionamento das células continuará a ser un misterio.

Enlaces: 

allaboutscience.org: Portal dun grupo de estadounidenses que se dedican a investigar sobre ciencia para poder responder a distintas preguntas sobre algunhas crenzas. https://www.allaboutscience.org/spanish/mundo-del-arn.htm

biologiamedica.blogspot.com: Blog da sección de Bioloxía médica dunha universidade peruana, post sobre o mundo do ARN feito por uns estudantes desa universidade. http://biologiamedica.blogspot.com.es/2011/09/el-arn-la-molecula-precursora-de-la.html

Entrada elaborada por  Sabela Pérez. Curso 17-18

Hedy Lamarr, nome artístico da actriz Hedwig Eva Maria Kiesler ao ir aos Estados Unidos. Nacida en Viena o 9 de novembro de 1914, Hedy foi coñecida como a muller máis bela da historia do cine pero, ademais da súa carreira como actriz, era unha muller moi intelixente que colaborou cos EE UU na II Guerra Mundial como inventora.

Medrou cunha educación moi completa, considerada polos profesores como unha rapaza superdotada. Aos 17 anos comezou a súa carreira como actriz nunha producción alemá e, para dedicarse totalmente á actuación, abandonou os estudos de enxeñería. No ano 1932 protagoniza a película checa Extáze, moi polémica por ser a primeira película en mostrar a face dunha muller durante un orgasmo.

Tras este traballo, os seus pais, moi avergoñados, cásana cun empresario armamentístico austríaco que mantiña importantes contactos co réxime nazi. El obrígalle a ir con el ás súas reunións, mostrándoa case como un trofeo e tena completamente vixiada. Durante esta época retoma os estudos de enxeñería e, anos despois, farta, foxe a París. Nesta viaxe coñece a Louis B. Mayer, o cal lle ofrece traballo en Hollywood.

Na década dos 40 explota as súas dotes de actriz e inventora en EE UU. En 1941 patenta, xunto co músico George Antheil, un sistema secreto de comunicacións, o actualmente coñecido como Transmisión en Espectro Ensanchado por Salto de Frecuencia, que consiste en fragmentar o mensaxe e mandar cada parte por unha frecuencia diferente para que fose máis difícil de rastrexar. Este invento, aínda que non foi utilizado na II Guerra Mundial, si o foi na crise dos mísiles de Cuba e actualmente é usado nas transmisións inalambricas, como o Wi-Fi.

A pesar de todo, o seu recoñecemento tardou en darse e sumado ao declibe da súa carreira como actriz levouna, tras unha serie de desafortunados acontecementos, a recluírse na súa casa en Florida, onde morreu no ano 2000.

O Día Internacional do Inventor, celébrase o 9 de novembro, día do seu aniversario, na súa honra.

Para min esta muller é un exemplo de saber o que che gusta (a ela a actuación e a enxeñería) e facelo. As circunstancias que a levaron a onde chegou, como a educación que lle deron os pais ou o odio cara ao nazi que lle quedou da súa experiencia co seu primeiro marido, levárona a facer o que lle gustaba e o quería cunha motivación, deixándonos un importante legado.

Enlaces consultados: 

Hedylamarr.com: a súa páxina web oficial, en inglés. https://www.hedylamarr.com/about/biography/

Muyhistoria.com: páxina da subdivisión Muy Historia de Muy Interesante, artículo sobre Hedy Lamarr por María Fernández Rei, editora da páxina. https://www.muyhistoria.es/contemporanea/articulo/hedy-lamarr-reconocida-actriz-e-inventora-del-wifi-141475066500

Mujeresconciencia.com: blog dedicado a falar de mulleres que traballaron na ciencia e na tecnoloxía, artículo sobre Hedy Lamarr pola física Laura Morrón. https://mujeresconciencia.com/2015/11/30/hedy-lamarr-la-inventora/

Entrada elaborada por Sabela Pérez. Curso 17-18

Dende fai décadas, centos de mulleres adicadas á ciencia, foron invisibilizadas e ocultadas tras a persoaxe dun home, ó cal se lle atribuían todos os logros destas. Rosalind Franklin (unha biofísica cuxo traballo tamén destacou no ámbito da cristalografia) non foi unha escepción, pois morreu sen que se lle recoñecese o mérito dos seus descubrimentos, que remataron por ser atribuídos a científicos varóns.

                                                                                                   _{Imaxe extraída da páxina Flickr.}

   Rosalind Franklin (1920-1958) destaca no ámbito científico por ser a impulsora da proposta da estructura do ADN, baseada nas de imaxes desta molécula tomadas a partir da técnica de difracción de Raios X (foi a primeira persoa en conseguilo na súa época).

  A súa educación mantívose en escolas de prestixio inglesas; aínda que tamén tivo unha estancia en Francia onde estudou física e química. Ós 18 anos aproba o exame de ingreso para estudar química no colexio Newnham, en Cambridge; pero a pesares das súas ganas, unha actitude machista por parte do seu pai, opúxose e non aceptou esta decisión. Ante esta situación, é súa tía quen pasa a levar a cabo a financiación dos seus estudo.

  Seis anos despois da súa graduación Física e Química (1941), estivo nun centro de investigación francés; alí foi onde aprendeu a técnica de difracción por  Raios X.

  No ano 1951, volve a Inglterra, o seu fogar, e encontra traballo  no King´s College de Londres (este centro mantiña unha esencia machista amosada na estipulación de que as mulleres nunca poderían alcanzar o mesmo estatus que os homes; tampouco deixaban entrar ás mulleres na sala de profesores). Unha vez alí, encárganlle un estudo sobre a estructura do ADN. Co seu traballo, consigue mellorar o aparato adicado ás imaxes do ADN e crea un método máis óptimo que mellorou as súas fotografías.

  Unha vez obtidos os resultados sobre a estructura do ADN, dá unha charla expondoos. A partir desta, os científicos Watson e Crick comezan a empregar os métodos descubertos por Rosalind. Wilkins, compañeiro da nosa científica, estudoso tamén da estructura do ADN, é quen dous anos despois, lle ensina tres fotografías propiedade de Rosalind, ás súas espaldas, a Watson e Crick. Unha das fotografías era a nomeada como fotografia do número 51, que amosaba o seu gran descubrimento (a estructura helicoidal do ADN).

A combinación dos datos da charla, máis a íncríble fotografía que conseguira observar, motivou a Watson e Crick a elaborar unha publicación (tan só un par de meses despois de mirala) no Nature. Neste artículo, os científicos, non fan ningunha mención a autora do descubrimento e sitúana, tan  só, coma unha das colaboradoras neste estudo. Para este momento, Rosalind xa chegara ás mesmas conclusions que os científicos nomeados anteriormente, pero a rapidez coa que se publicou o artículo impediu propor o seu modelo.

  Seguiu a súa carreira de investigadora neste centro con traballos sobre o virus do mosaico do tabaco e o da polio. Pero en 1956 diagnostícaselle un cancro de ovarios (pénsase que se desenvolveu pola continúa exposición ós Raios X). Despois de tres operacións quirúrxicas e da quimioterapia, morreu no 1958 en Londres.

   Catro anos  despois da súa morte, Watson, Wilkins e Crick reciben o premio Nobel polos estudos da estructura do ADN, no que tansequera nomearon a Franklin. Un acto deshonroso e de mal gusto, por parte dos científicos, dado que non o consegiuran polos seus méritos propios.

  En 1975 Anne Sayre publicou o libro Rosalind Franklind and the DNA, grazas ó cal se deu a coñecer a verdade sobre os descubrimentos de Rosalind.

    As investigación levadas a cabo por Rosalind Franklin, xunto ós seus descubrimentos, para min xogan un claro exemplo da invisibilización que levan sufrindo as mulleres dende tempos inmemoriais. Grazas a estes, a medicina sufriu un gran avance e é deplorable que os méritos reais dos decubrimentos, non sexan atribuídos á propia autora. Esta historia como tantas outras, deben saír á luz para demostrar que os machismos, afectan a todos o ámbitos da nosa vida, e que isto só é un pequeno exemplo de ata onde se extenden.

   Fontes de información:

 · Mujeres con ciencia: Páxina adicada recoñecer o traballo científico levado a cabo polas mulleres. Autor do artículo: Eduardo Angulo, doctor en bioloxía, profesor de bioloxía celular retirado e divulgador científico. Esta páxina web pertence a unha Universidade Vasca. https://mujeresconciencia.com/2014/05/09/el-caso-de-rosalind-franklin/

· Historia de la medicina: Páxina web dedicada á elaboración de artículos relacionados coa historia da mediciña. O autor deste artículo é Jose L. Fresquet, profesor de historia da ciencia na Universitat de València.   http://www.historiadelamedicina.org/franklin.html

Entrada elaborada por  Nerea Valij. Curso 17-18

A vaga de incendios forestais do mes de outubro na nosa terra será dificil de olvidar. O tema dos incendios forestais que levan moitos anos arrasando Galicia, ocupa agora todas as portadas pola gravedade alcanzada. A seca dos últimos meses, as altas temperaturas, as grandes extensións de monocultivos de especies pirofitas provou un situación limite con perdas de vidas humanas e moitos danos ambientais e económicos.

 A prensa, os medios de comunicación e as redes sociais “arden” con novas e comentarios…. , merecen todos a mesma confianza….? Somos quen de distinguir novas escritas con fundamento e basadas en datos fiables doutras que son simples especulacións? E coas redes sociais, que tan activas estiveron durante os lumes e despois deles,  somos capaces de distinguir os comentarios persoais, máis ou menos apasionados pero interesados dunha opinión fundada e razoada (que pode ser tamén apasionada, pero obxectiva)?

A continuación tedes unha serie de enlaces con información sobre os lumes, as súas causas, consecuencias e implicacións sociais.Visitadeos e engadide un comentario a esta entrada sobre a súa fiabilidade (que persoas son as que informan, teñen algún interese, son obxectivas….). Que tipo de información nos aporta: é científica ou divulgativa?

Análise científico dos lumes en Galicia. Artigo sobre a investigación científica dos lumes en Galicia, norte de Portugal e Asturias.

Oito mapas e gráficas para intentar comprender os incendios en Galicia. O portal da ciencia galega.

As matemáticas e os incendios. Artigo de Café e Teoremas, sección de El Pais sobre a aplicación de modelos de simulación na predición dos incendios.

A química e os incendios. Artigo de ciencia do xornal dixital el Heraldo.

É un problema complexo, pero non é unha cuestión que afecte so a uns poucos, tócanos a todos e somos todos os que temos que informarnos, opinar, implicarnos, colaborar…

Tal e como di o manifesto lido polos compañeiros e compañeiras do noso centro:“Somos nós, que ardemos”.

Algo teremos que facer.