IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

Según un estudo estadounidense o factor que nos fai ser mais activos ou mais preguiceiros podería ser xenético. Ben é certo que o estilo de vida das sociedades modernas predispóñennos a ser sedentarios: collemos o coche para todo e usamos a televisión e outros medios estáticos como fonte principal de ocio. Non obstante, a preguiza podería non ter a súa orixe so nas condición sociais senón tamén na xenética.

Na Universidade de Missouri realizouse un estudo no cal meteron ratas en gaiolas con rodas xiratorias e mediron o tempo que cada unha delas dedicou a correr na roda voluntariamente durante seis días. Feito isto escolleron e cruzaron 26 exemplares das ratas que mais correron e o mesmo fixeron coas que menos correron. Este proceso repetiuse durante 10 xeracións e puideron comprobar que a liña de ratas corredoras corrían de maneira voluntaria 10 veces mais que a liña de ratas preguiceiras.

Tras estudalas conseguiron atopar importantes diferenzas xenéticas entre as dúas liñas de ratas .

Dos mais de 17000 distintos presentes nunha parte do cerebro, 36 xenes poden desempeñar un papel na predisposición para estar motivados a actividade física.

Isto podería ser un gran avance xa que dende o meu punto de vista axudará a tratar a obesidade xa que se seguen investigando poderían chegar a atopar un método para favorecer os xenes que motivan a facer actividades físicas.

Atopei a información en :

http://www.tendencias21.net/La-pereza-tiene-un-origen-genetico-sugiere-un-estudio_a16919.html

Entrada elaborada no curso 12-13 por Mónica Álvarez Fernández

 O principal obxecto de estudio da xenética son os xenes, formados por segmentos de ADN e ARN.O ADN é un tipo de ácido nucleico, unha macromolécula que forma parte de todas as células e que contén a información xenética usada no desenrolo e o funcionamento dos organismos sendo o responsable da súa transmisión hereditaria.

Un xene é o conxunto dunha secuencia determinada de nucleótidos dun dos lados da escaleira do cromosoma referido. Esta secuencia pode chegar a formar proteínas, ou serán desprezadas dependendo do programa asinado para a célula que aporte os cromosomas.

Estes xenes dende fai unhas décadas están sendo empregados polas comisións científicas, así como polas grandes farmacéuticas para coñecer a cura dalgunhas enfermidades, sen embargo, este proceso que parecía bastante claro na actualidade estase tornando un tanto escuro, pois para facilitar a financiación de investigacións para curalas ou incluso prevelas, están sendo patentados, non sendo así a primeira vez que estas empresas antepoñen os seus propios intereses ante os da sociedade.

Sendo isto incluso avalado pola Oficina Española de Patentes y Marcas quen a comezos deste ano acolleuse as directrices da Oficina Europea de Patentes sobre a propiedade intelectual en materia biotecnolóxia especifica qué se podía rexistrar.Así a Oficina Española de Patentes e Marcas entende que son patentables xenes e moléculas de ácidos nucleicos, proteínas encimas, anticorpos, virus, células, microorganismos ou animais doantes para la xenotransplantación. Pero no valía con saber a secuencia xenética, pois é necesario coñecer tamén a súa función, ao igual que tampouco se pode patentar algunhas prantas ou animais, embrións humanos, esperma u ovocitos e híbridos de humanos e animais.

Un exemplo a nivel mundial disto atopámolo na compañía Myriad Genetics quen, coa axuda da Universidade de Utah, descubriu fai uns que o BRCA1 e o BRCA2  son os xenes máis relacionados co desenvolvemento de tumores de mama hereditarios, de tal xeito que as mulleres con copias defectuosas nun ou noutro xene teñen un risco do 60% de ter unha multiplicación ou crecemento anormal das células do peito o longo da súa vida (fronte o 12-13% do resto da poboación feminina) No caso do cancro de ovario o porcentaxe é dun 20%.

Esta compañía deu un grande avance no camiño a investigación sobre a cura do cancro, máis no momento cando reclamou a propiedade intelectual sobre estes xenes, reservou todos os dereitos sobre os mesmos, secuencias de copias mutadas e o seu emprego en diagnósticos e pronóstico de cáncer de mama e ovario, ademais de terapias e medicamentos. Grazas a iso ten a licenza exclusiva da comercialización en Estados Unidos do test que serve para identificar as altercións nos xenes e o problema reside en que a información estará gardada baixo chave e prohibe  a outras empresas investigar sobre o tema, provocando un inmenso retraso na investigación da enfermidade.

Para combatir esta práctica, a Fundación Patentes Públicas y la Unión Estadounidense polas Libertades Civiles presentaron una demanda contra esta exclusividade por considerala inválida e inconstitucional.

Estamos nun duro momento económico no cal é impensable que os estados poidan financiar estas investigación sen necesidade de que exista rivalidade entre as diferentes empresas. Na miña opinión, unha persoa debe dedicarse a un oficio non pola recompensa económica que vai ter, senón porque lle gusta o que fai, en no caso de algúns farmacéuticos, penso que non buscan un mundo sen enfermidades, pois é certo que algúns medicamentos empeoran a enfermidade a longo prazo, e, por suposto cerrando as comunicación entre as empresas, mediante os secretos industriais e as patentes tamén o empeoran, pero por desgraza, isto estendese na actualidade en case todos os ámbitos profesionais.

 Curiosidades

 http://www.actionbioscience.org/esp/genomica/crg.html

http://www.levante-emv.com/ciencia-salud/2009/03/25/dilema-patentes-geneticas-impulso-investigacion-o-monopolio/570748.html

http://partido-pirata.blogspot.com.es/2010/02/patentar-la-vida-michael-crichton.html

http://www.vanguardia.com.mx/investigadoresencuentrancuraparaelcancerperonoesnegocioparafarmaceuticasyquizanuncavealaluz-724971.html

Fontes

 http://publimetro.pe/actualidad/13042/noticia-eeuu-suprema-corte-se-pregunta-si-adn-puede-patentado

http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/spanish/ency/article/002371.htm

http://www.oepm.es/es/propiedad_industrial/preguntas_frecuentes/FaqInvenciones21.html

http://elpais.com/diario/2011/03/31/sociedad/1301522401_850215.html

Entrada elaborada no curso 12-13 por David Piñeiro López

Unha neurona é un tipo de célula do sistema nervioso especializada na recepción de estímulos e condución dos impulsos nerviosos entre elas e outros tipos celulares, como poden ser as fibras musculares ou a placa motora, a altísimas velocidades, chegando incluso ata os 120 m/s.

No entanto, é coñecido por todos que a partir dos 30 años comezamos a perder diariamente en torno a unhas 100.000 neuronas, o que, se o engadimos  a súa dificultade para reproducirse, e a hábitos como o alcoholismo ou o tabaquismo fan que esta cifra se eleve considerablemente.

Ata fai escasas semanas a única fórmula, para paliar o seu descenso  era a través de las células nai empregando complexos mecanismos consistentes nunha desprogramación das células de partida levándoas a un estado similar ao das embrionarias e a través de IPS,  sen embargo un gran descubrimento esta facilitando moito as cousas a pacientes con enfermidades relacionadas con neuropatías, como podería ser o Alzheimer, o Parkinson, ou incluso a efermidade de Huntington.

Así, a plasticidade celular deu un novo paso coa posibilidade de transformar células de pel de adultos en precursores neuronais a través de unha transformación directa, non a través de células nai, que se basea na extracción de células da pel, que se cultivan xunto cun virus, o cal as modifica  ata formar precursores neuronais.

En concreto o virus que se emprega é encargado das gripes, coñecido como Sendai, pola elite científica, bastando con incubalo durante unhas 24 horas para que o modifique. No entanto este proceso pese a ser directo non termina aquí, pois a continuación é preciso eliminar o axente patóxeno o que, a pesar de que nun primeiro momento podríamos pensar que é moi complicado, o certo e que é bastante doado, consistindo o proceso simplemente en quentar o cultivo, de maneira análoga que o fai o noso organismo cando intenta curarse dun catarro.

A parte da sinxeleza do mecanismo este virus esta dotado doutra vantaxe, pois, este non integra o seu material xenético no das novas células, polo que unha vez eliminado non queda pegada algunha da súa presenza. Ademais, as células obtidas pódense diferenciar en varios tipos, pero todas elas do sistema nervioso: astrocitos e oligodendrocitos, e, por suposto, as xa mencionadas neuronas.

Outra gran vantaxa deste mecanismo, e que se poden evitar riscos como a xeración de tumores, o cal era moi elevado o empregar células nai, das cales se comezou a falar non fai nin uns 10 anos como as únicas que poderían converterse en calquera tipo de tecido, o que claramente na actualidade foi desvirtuado polas células da nosa pel.

O experimento citado con anterioridade empregouse en dous xenes e un micro ARN (pequenas hebras de material xenético que regulan case todos os procesos en cada célula do corpo) para converter unha mostra de pel dunha muller de 55 años directamente nas células do cerebro. Compre indicar que as células da pel de recen nados, e de xente nova a pesar de que tamén se poden converter en neuronas non transmiten os impulsos eléctricos, polo que so serían viables as de persoas adultas. Así mesmo dicir, que o uso de micro ARN para reprogramar as células é unha maneira máis segura e máis eficiente  que a manipulación dos xenes.

Por último, temos que terminar indicando unha pega a este sistema, pois este cambio (de pel a neurona) podería non ser xeneralizado, como si o son as transformacións a través de células nai embrionarias e das IPS, pois a pesar de que en ratos funciona nun 56% dos casos , en humanos, polo de agora, tan so prosperou entorno a un 2 e un 4% dos casos.

En calquera caso, este descubrimento abriu unha nova posibilidade, sempre co mesmo obxectivo: a curto prazo, dispor de tecidos para investigar enfermidades ou fármacos. Ao longo, xerar tecidos e órganos para transplantes, e o que está claro e que, pel e neuronas comparten unha base embrionaria que quizais poderían facilitar esta transformación.

Curiosidades:

• Que é o Alzheimer? : http://www.alz.org/espanol/signs_and_symptoms/las_10_senales.asp
• Que é o Parkinson?  Páxina da Federación Española de Parkinson http://www.fedesparkinson.org/
• Que é a Enfermidade de Huntington? http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/spanish/ency/article/000770.htm

Fontes:

www.lr21.com.uy/tecnologia/1103492-logran-convertir-la-piel-en-neuronas-sin-pasar-por-la-fase-de-celulas-madre 

http://esclerodiario.blogspot.com.es/2013/05/trasformada-piel-en-neuronas-sin-pasar.html 

http://www.chismesmundo.com/convierten-directamente-las-celulas-de-la-piel-en-neuronas/

http://www.webconsultas.com/salud-al-dia/parkinson/convierten-celulas-de-piel-humana-en-celulas-cerebrales-4536 

Entrada elaborada no curso 12-13 por David Piñeiro López

Fai apenas un mes, un grupo de científicos estadounidenses, dirixidos por Shoukhrat Mitalipov, da prestixiosa OHSU (Oregon Health & Science University ) lograron, por primeira vez na historia, a clonación de células embrionarias da pel co mesmo ADN dunha persona adulta. Estes,aclaran que a misión deste avance non é a clonación de personas, senón a obtención de células nai destinadas a sustituír as células danadas por enfermidades ou lesións, no tratamento de males como o Parkinson, esclerose múltiple, enfermidades cardíacas, lesións da médula espiñal e na realización de autotransplantes para que o paciente non sufra rechazo.

Para isto, utilizouse a técnica da transferencia nuclear, mediante a cal se toma un óvulo dunha donante, extráeselle o núcleo e se lle inserta unha célula adulta do posible receptor. Despois, o óvulo activase e comeza a dividirse nos primeiros pasos do desenrolo embrionario. Ao chegar a fase do blastocisto (unha especie de bóla de células), descomponse e obtéñense as células nai.  Esto ocorre ao cambiar o material xenético, xa que desta maneira o óvulo deixa de ter unha soa cadena de ADN para ter dúas, o normal nas células. O método xa se utilizara anteriormente en vacas, ovellas, monos.. pero nunca en personas, e esto é debido a que o óvulo humano e máis fráxil que o de outras especies, o que supuxo un obstáculo nos métodos coñecidos de reprogramación. Como solución, atoparon a maneira de facer que os óvulos permanecesen nunha fase da transferencia nuclear coñecida como metafase. Os investigadores de este gran avance, descubriron que o mantemento químico da metafase durante a transferencia nuclear impedía que o proceso se atascara e permitía que as células se desenrolaran e fabricaran células nai.

Dende a miña humilde opinión, todo avance que supoña unha mellora nas condicións de vida das personas é ben acollido, xa que mediante descubrimentos coma este, os transplantes se realizarán dunha maneira máis sinxela, e enfermidades, que ao meu parecer son das máis graves da sociedade, serán levadas dunha maneira máis leve e menos dolorosa para o enfermo e os seus familiares.
Esperemos que a sociedade siga avanzando en ciencia, e que noticias coma esta, predominen no noso día a día.

 Fontes empregadas:

-  Xornal “El País”
- Xornal “El Confidencial”

Entrada elaborada no curso 12-13 por Rocío Nodal Rodríguez

A automedicación pode definirse como a práctica de tomar medicamentos que non son prescritos polo noso médico; isto pode ser moi perigoso para a nosa saúde xa que ó automedicarse a veces nos se cumpren os prazos de tempo no que hai que tomar un determinado medicamento ou non se teñen en conta os posibles efectos secundarios que este poida causar.

Por exemplo, os antibióticos son usados ​​en exceso para as cuestións que non teñen nada que ver coas súas propiedades, tales como a cura de procesos infecciosos ou febris e mesmo problemas respiratorios. O resultado non é o desexado, xa que cando o noso corpo non precisa delas, as bacterias fanse resistentes e cando precisamos dela, entón, ser máis difícil de tratar.

 Seguramente gardas moitos dos medicamentos que xa non son necesarios porque están caducados ou xa non che serven. Recordar que é moi fácil de reciclar medicamentos. Só ten que leva-los a un dos puntos de recollida instalados nalgunhas farmacias.

 Unha das causas do problema, é que hoxe en día todo o mundo parece saber como tratar as súas enfermidades, pero tamén vivimos nunha sociedade que privilexia a automedicación. En primeiro lugar, a dispoñibilidade de medicamentos que non requiren receita médica é ampla e de fácil acceso, que, xunto coa falta de tempo para ir ao consultorio do médico en busca dun remedio para combater calquera enfermidade automedicación tornouse un hábito común, un hábito.

A automedicación é xa un gran problema que afecta a moita parte da poboación e que moitas veces se automedican non sendo conscientes do perigo que isto lles pode supoñer. A xente automedicase pensando que eles sos poden solucionar o seu problema sen darse conta de que poderían empeoralo ou mesmo en casos extremos chegar a morrer.

 Na miña opinión a automedicación nunca é un bo método para curar as nosas enfermidades, xa que, cada corpo é distinto e ainda que poida que a alguén un medicamento lle axudase a curarse, a outra persoa poderían afectarlle os efectos secundarios do medicamento e empeorar o seu estado.

Atopei información en: http://www.elmundo.es/elmundosalud/2008/12/02/consumosanitario/1228207334.html

Entrada elaborada no curso 12-13 por Mónica Álvarez Fernández

A Enxeñería xenética ou terapia xénica consiste na inxerción de xenes nas células dos tecidos dun individuo para tratar unha enfermidade en xeral, e enfermidades hereditarias en particular. A terapia xénica ten como obxectivo reemplazar un alelo defectuoso mudado por un funcional, ou ben inxerir ou seleccionar xenes concretos. Aínda  está en desenvolvemento, (motivo polo cal a súa aplicación se leva a cabo dentro de ensaios clínicos controlados), utilizouse con certo éxito nos anos 80, os avances en bioloxía molecular permitiran que xenes humanos fosen ordenados e reproducidos. Científicos que buscaban un método sinxelo de producir as proteínas tales como insulina, por déficit da molécula na diabete tipo 1 introducindo xenes humanos no ADN bacteriano. As bacterias modificadas entón producían a proteína correspondente, podendo ser cultivada e inxectada en pacientes que non podían producila de forma natural.

O 14 de setembro de 1990, investigadores dos institutos nacionais de saúde dos E.E.U.U. realizaron o primeiro procedemento aprobado de terapia xénica nun paciente de catro anos, Ashanthi DeSilva, o cal presentaba unha enfermidade xenética rara denominada inmunodeficiencia combinada severa (SCID), caracterizada pola ausencia dun sistema inmune competente, polo que era vulnerable a calquera infección. Os nenos con esta enfermidade desenvolven xeralmente graves infeccións e raramente chegan á idade adulta, de tal maneira que enfermidades infantís comúns como a varíola son perigosas para a súa supervivencia. Ashanthi tiña que estar illado, xa que debía evitar todo contacto con persoas alleas á súa familia, manter un ambiente estéril do seu fogar, e combater as infeccións con gran cantidade de antibióticos.

No procedemento da terapia xénica de Ashanthi, os doutores extraeron os glóbulos brancos do corpo do neno, deixaron as células crecer no laboratorio, inserindo o xene que faltaba nas células, e despois introduciron os glóbulos brancos modificados xeneticamente dentro da circulación sanguínea do paciente. As probas de laboratorio demostraron que a terapia consolidou o sistema inmune de Ashanthi; xa que non volveron aparecer infeccións recorrentes, podendo asistir á escola, levando unha vida normal e mesmo ser vacinados contra tose ferina. Este procedemento non era curativo, xa que os glóbulos brancos tratados xeneticamente soamente son eficaces durante algúns meses, despois dos cales, o proceso debía ser repetido.

Aínda que esta terapia xénica foi todo un éxito, solo supuxo comenzar un largo camiño  caraunha meta descoñecida.

Paxinas consultadas:

- http://es.wikipedia.org/wiki/Ingenier%C3%ADa_gen%C3%A9tica Información sobre a enxeñería xenética.

-  http://procesosdeladn.blogspot.com.es/2011/04/aplicaciones-del-adn-en-diferentes.html Blog sobre as aplicacions da xenética en distintos campos.

-  http://geneticabioetica.blogspot.com.es/2011/05/1.html Blog que define el concepto de enxeñería xenética.

-   http://www.ehowenespanol.com/ayuda-adn-huella-digital-plantas-sobre_264497/   Páxina web con datos curiosos sobre o ADN

 Entrada elaborada no curso 12-13 por Jose Soares Souto

O descubrimento dos ácidos nucleicos débese a Friedrich Miescher, quen no ano 1869 illou dos núcleos das células unha sustancia aceda á que chamou nucleína, nome que posteriormente cambiouse a ácido nucleico. Posteriormente, en 1953, James Watson e Francis Crick descubriron a estrutura do ADN, empregando a técnica de difracción de raios X.

Os ácidos nucleicos son grandes polímeros formados pola repetición de monómeros denominados nucleótidos, unidos mediante enlaces fosfodiéster. Fórmanse, así, longas cadeas; algunhas moléculas de ácidos nucleicos chegan a alcanzar tamaños xigantescos, con millóns de nucleótidos encadenados. Os ácidos nucleicos almacenan a información xenética dos organismos vivos e son os responsables da transmisión hereditaria. Existen dous tipos básicos, o ADN e o ARN.

Tanto a molécula de ARN como a molécula de ADN teñen unha estrutura de forma helicoidal. O ADN e o ARN diferéncianse porque:

- o peso molecular do ADN é generalmente maior que o do ARN

- o azucre do ARN é ribosa, e o do ADN é desoxirribosa

- o ARN contén a base nitrogenada uracilo, mentres que o ADN presenta timina.

Os ácidos nucleicos teñen polo menos dúas funcións: transmitir as características hereditarias dunha xeración á seguinte e dirixir a síntese de proteínas específicas.

Químicamente, estes ácidos están formados, como dixemos, por unidades chamadas nucleótidos: cada nucleótido á súa vez, está formado por tres tipos de compostos: Unha pentosa ou azucre de cinco carbonos, unha base nitrogenada e un radical fosfato. A secuencia dos nucleótidos determina o código de cada ácido nucleico particular. Á súa vez, este código indica á célula como reproducir un duplicado de si mesma ou as proteínas que necesita para a súa supervivencia.

Cada especie viviente ten a súa propio ADN e nos humanos é esta cadea a que determina as características individuais, desde a cor dos ollos e o talento musical ata a propensión a determinadas enfermidades.

É como o código de barra de todos os organismos vivos que existen na terra, que está formado por segmentos chamados xenes.

A combinación de xenes é específica para cada organismo e permite individualizarnos.

Fontes de información

Profesor en linea ( dedicado as ciencias)

Aula virtual ( dedicada expecíficamente os ácidos nucleicos)

Universidade de Salamanca ( na que se pode atopar información sobre os ácidos nucleicos)

Proxecto Biosfera ( administrado polo ministerio de educación do geberno de España)

Entrada elaborada no curso 12-13 por Kevin Álvarez Domínguez

O Lice Ibérico e un animal  que se encontra en perigo de extinción. Este animal e da Península Ibérica, encontrase so en Andalucía e quedan aproximadamente sobre uns 200 individuos de estes. É o animal máis ameazado de todo o mundo.

As principais ameazas sobre a especie son a mortalidade inducida polo  home sobre todo por atropelos con vehículos de motor, pero tamén por caza furtiva directa, instalación de cepos e lazos dirixidos a outras especies, envelenamento ilegal, etc.

Os atropelos e a causa máis alta polo que o Lince Ibérico estea desaparecendo, porque teñen que pasar de unha área a outra, cruzando a estrada. Tamén outra causa e a fragmentación da súa área pola construcións de infraestruturas que impiden o cambio xenético xa que eles encóntranse en poboacións mínimas. É outro motivo e a perda do seu hábitat por incendios forestais ou por a reforestación.

En 1960 había mais de 50000 ejemplares 50 anos despois hai 200 ejemplares. Estes son os números no que se mira a realidade de que o Lince Ibérico estea en perigro de extinción.

É inxusto que esta especie de animal este a  pasalo tan mal por culpa dos seres humanos. Non e normal que cacen aos linces sabendo que están en perigo de extinción e que dentro de pouco non quedará ningún. Tendrían que facer un sistema para que os linces crucen a estrada sen ningún perigo e sen ser atropelados.

O que tiñamos que facer era deixar de cazalos e de poñer trampas para que non se extinga, e quen os cace poñerlle una multa. Tamén facer algo para que ao cruzar a estrada non sexan atropelados que as industrializacións non se monten xustamente onde están os linces que hai moitos sitios en toda España onde montar industrias e non romperlle o seu hábitat.

Axudemos a estes animais a que sigan a diante sen perxudicalos e que vivan tan ben e tan normal como moitos seres vivos.

As miñas fontes de información:

http://es.wikipedia.org/wiki/Lynx_pardinus 

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2011/08/22/actualidad/1313964001_850215.html   Artigo de prensa falando do perigo de extinción do Lince Ibérico

Entrada elaborada no curso 12-13 por Sergio Araujo Losada

Son tratamentos contra a infertilidade, co cal tes que acudir a un especialista para sustituír os procesos naturales que se dán durante a reprodución. As parexas que se someten a un tratamento de fertilidade deben estar asesoradas de forma correcta, por iso deben ir a un centro especializado. Existen tres tratamentos básicos na reprodución asistida: inseminación arificial (IA), fecundación in vitro (FIV) e ICSI (siglas en inglés de inxección espermática intracitoplasmática). Os expertos son os responsables de decidir qué tipo de técnica débese aplicar en cada paciente observando o grado de fertilidade e outros factores como a idade.

Inseminación artificial (IA)

É a técnica máis sinxela que consiste no depósito artificialmente de espermatozoides no aparato reproductor da muller co fin de acortar a distancia do óvulo co espermatozoide para facilitar o encontro entre estes dous. Para levar a cabo este proceso hai que conseguir varios folículos, que son os que dán lugar aos óvulos, e seleccionar correctamente os espermatozoides móviles. Para este proceso non é preciso a utilización de anestesia, xa que non é doloroso.

Fecundación in vitro (FIV)É a técnica máis complexa que consiste na extracción dos óvulos da muller, mediante un proceso chamado ”punción ovárica”, para logo fecundalos no laboratorio cos espermatozoides do home. Obsérvase durante os seguintes días a evolución dos embrións, e si todo saíu ben, deposítase o óvulo fecundado de maior calidade no útero da muller. Este tratamento é completamente indoloro e unhas semanas despois da transferencia do embrión, efectúase unha proba de embarazo.

ICSI

É unha técnica de reprodución similar á ‘FIV’, coa diferenza de que se introduce un espermatozoide no interior do óvulo mediante unha microagulla, de maneira directa. Esta técnica utílizase cando os espermatozoides teñen dificultades para penetrar no ovocito por sí solos ou cando unha parexa realizou varios ciclos de ‘FIV’ sin lograr resultados positivos, xa que con esta técnica obtéñense mellores resultados en casos difíciles.

As miñas fontes foron :

- Serpadres.es (páxina que nos explica o concepto de insiminación artificial).

- BarcelonaIVF (páxina na cal se nos fala da fecundación in vitro).

- Intstitutomarqués (páxina que nos fala do proceso do ICSI).

Entrada elaborada no curso 12-13 por Jordan Domínguez Rajo

O Día Mundial do Medio Ambiente, é o cinco de xuño tal como estableceu a Asamblea Xeral das Nacións Unidas en 1972. Este ano o lema é Pensar. Comer. Conservar. Unha campaña para reducir os refugallos e perdidas de alimentos.

Con motivo destas datas, podedes atopar en moitas páxinas de organismos oficiais propostas concretas para poñer en práctica a nosa idea: Mellor actuar que falar… Pero hai tamén, outras fontes alternativas, dende grupos ecoloxístas, ONGs, supermercados, empresas, medios de comunicación ata sindicatos…

Ante esta morea de información é moi importante manter a capacidade crítica de selección, empregar so fontes fiables e  con contidos accesibles para nos… Como se fai eso? para respostar a esta pregunta visitade un dos recursos colgados no noso recopilatorio de recursos: a presentación aprende a buscar na rede.

Cando atopedes unha páxina que vos resulte de utilidade, non dubidedes en compartir a información, citala nas vosas entradas ou enlazala nos vosos blogues…, pero Atención!, sen pasarse, xa que, facer moitos enlaces, pero pouco útiles fara que as cousas realmente interesantes se perdan en medio de tanta nube….

 Eu propóñovos dúas páxinas: unha de unha ONG cero CO2, e outra dun sindicato da educación, educación en valores.

E si queredes un toque de humar en relación co tema deste ano “pensar, comer, conservar” aquí tedes un vídeo sobre os cambios na alimentación humana nos catro  illóns de anos que levamos no planeta. É de Foodtopia:

Que enlaces interesantes propoñedes vós?