IES Salvaterra de Miño (Pontevedra)

Definición:Os paneis solares termodinámicos son unha alternativa aos paneis solares convencionais. Pero a diferenza destes, non só captan enerxía da radiación solar, senón que basándose nos principios da termodinámica, captan a enerxía do ambiente exterior sempre e cando a temperatura exterior non baixe dos 0º.Esta circunstancia fai que os paneis termodinámicos poidan producir enerxía en días anubrados e durante a noite, factor moi interesante á hora de valorar a eficiencia deste sistema.

O sistema termodinámico componse dos seguintes elementos:

- Paneis solares termodinámicos:son os captadores.

-Gas refrixerante:é unha substancia de baixo punto de ebulición, capaz de absorber grandes cantidades de calor ao producirse un cambio de estado.

-Compresor:é o lugar onde se produce a compresión do gas,elevando á súa temperatura.

-Condensador(Intercambiador):é o lugar onde se produce a condensación de gas a líquido, co correspondente intercambio de calor entre a fonte quente e a fonte fría.

- Válvula de expansión:é o lugar onde se produce a expansión do gas, que chega xa en estado líquido, diminuíndo o seu termperatura.

- Bloque termodinámico:é o elemento da instalación onde se encontran o compresor e a válvula de expansión , e onde o que regula o funcionamento de todo o proceso.

- Termoacumulador:é o elemento da instalación onde se encontra o condensador e prodúcese o intercambio de calor entre o gas a altas temperaturas, e a auga que necesitamos quentar para o consumo da calefacción.

Funcionamento:

O gas refrixerante sae da válvula de expansión en estado líquido e a moi baixa temperatura.Ao chegar a unha temperatura tan baixa, o gas, ao seu paso polo panel, evapórase absorbendo calor do ambiente.No compresor o gas comprímese, elevando a súa temperatura.Este gas a altas temperaturas pasa polo condensador que fai que a temperatura da auga que existe no devandito acumulador se eleve á temperatura de consumo necesaria.O gas refrixerante vólvese licuar. Finalmente,o líquido refrixerante pasa pola válvula de expansión para pechar o ciclo descrito.

Comentario persoal: os paneis termodinámicos constitúen un avance evidente no aproveitamento das enerxías renovables,tendo as características necesarias para converterse nun elemento importante na sostibilidade e ecoloxía dos futuros edificios.Dá a sensación de que o potencial do sistema termodinámico está aínda sen aproveitar completamente,deberían desenvolver sistemas cada día máis rendibles para que poidan ser utilizados en todo tipo de edificios.Un dos potenciais progresos da enerxía termodinámica sería o do investimento do ciclo das máquinas termodinámicas en función da demanda enerxética dos edificios en cada época do ano.

Enlace texto:http://www.unaus.eu/blog/55-paneles-solares-termodinamicos

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Gabriel Valiño

 A nanotecnoloxía comprende o estudo, deseño, creación, síntese, manipulación e aplicación de materiais, aparatos e sistemas funcionais a través do control da materia a nanoescala. Ten aplicacións en:

 Medio ambiente.

As aplicacións neste campo baséanse no desenvolvemento de materiais, enerxías e procesos non contaminantes, n0 tratamento das augas residuáis, descontaminación dos solos, reciclaxe de sustancias e creación de nanosensores que detecten sustancias químicas dañinas e gases tóxicos.

Enerxía

A aplicación da nanotecnoloxía neste campo ten relación coa mellora dos sistemas de produción e almacenamento de enerxía, en especial aquelas enerxías limpas e renovables. Ademais de tecnoloxías que axuden a reducir o consumo enerxético a través do desenvolvemento de novos illantes térmicos mais eficientes baseados en nanomateriais.

 Mediciña.

As aplicacións na mediciña denomínase nanomediciña, e dentro desta esta o desenvolvemento de nanotransportadores de fármacos a lugares específicos do corpo. Nanobots para recoñecer células tumoriais e destruilas ou reparar algun tecido óseo.

Industria de alimentos.

As aplicacións neste campo baséanse na utilización de nanosensores e nanochips útiles no aseguramento da calidade do alimento, detección de frescura e vida útil dun alimento, deteccion de patóxenos, metales pesados, fármacos, toxinas e outros contaminantes. Desenvolver nanoenvases, nanoalimentos con propiedades funcionais nutritivas e saudables.

Téxtil.

Desenvolvemento de texidos que repelan as manchas, non se ensucien e sexan autolimpiables, antioloros, incorporación de nanochips que den a posibilidade de cambiar a cor das telas ou ben controlar a súa temperatura. Estes son chamados texidos intelixentes.

Contrucción.

O desenvolvemento de materias máis fortes e lixeiros, con maior resistencia, vidros que repelan o polvo ou a humidade, pinturas con propiedades especiais, materiais autorreparables.

Electrónica.

Comprenden o desenvolvemento de componentes electrónicos que permitan aumentar a velocidade de procesamento nas computadoras, creación de semiconductores, nanocables cuánticos, circuitos basados no grafeno ou nanotubos de carbono.

Agricultura.

Teñen relación coa mellora de plaguicidas, herbicidas, fertilizantes, melloras no mantemento e recuperación do solo.

Gandaría.

Creación e desenvolvemento de nanochips para identificar animais, nanopartículas para administrar vacunas ou fármacos e nanosensores para detectar microorganismos e enfermidades, ademais de sustancias tóxicas.

Se todos estos avances, dunha maneira ou doutra, saíran adiante, facilitaríase moito a vida en xeral, aumentando a calidade de vida, a reducción de enfermidades, sobre todo, o desenvolvemento de novas curas. Pero para isto é necesario que os gobernos invirtan na investigación, aumentando os presupostos dos laboratorios e controlando os avances destes. Os productos obtidos sería necesario que se compartiran con todos, sen costos engadidos polo seu descubrimento, para facilitar o desenvolvemento de todos os países medianamente por igual.

 Fontes:

http://www.nanotecnologia.cl

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Cristian Lamas

A nanomediciña rexenerativa, ocúpase da reparación ou substitución de tecidos e órganos enfermos ou danados mediante a aplicación de métodos procedentes da terapia xénica, a terapia celular, a dosificación de sustancias rexenerativas e a enxeñaría de tecidos, estimulando os propios mecanismos reparadores do corpo humano.

As principais achegas da nanotecnoloxía ao medicamento rexenerativa están relacionadas coa produción de novos materiais e sistemas de soporte, a utilización de células nai embrionarias e adultas e a produción de moléculas bioactivas que sirvan como sinais de diferenciación celular.

Na enxeñeira de tecidos, a nanotecnoloxía pode xogar un papel predominante, ao facilitar novos materiais e técnicas que permiten unha integración dos tecidos de forma máis eficiente pola posibilidade de xerar microambientes máis propicios para a rexeneración tisular. A principal dificultade radica en atopar materiais adecuados que permitan a fabricación de estruturas que manteñan activo o órgano afectado mentres se rexenera a zona danada. Entre os materiais que se están utilizando cabe destacar os nanotubos de carbono, as nanopartículas etc.

Un dos maiores logros é o desenvolvemento de biomateriais con capacidade de imitar á matriz extracelular, constituíndo un auténtico soporte, idéntico ao que aparece de forma natural nas células, sobre o que poden crecer as células proxenitoras para posteriormente implantalo no paciente e así reparar ou substituír o órgano danado. Tamén se poden utilizar superficies nanoestructuradas que poden actuar como incubadoras de liñas celulares, favorecendo o proceso de diferenciación celular.

Comentario persoal:

Eu penso que é unha gran solución a varios problemas. Isto, vai cambiar moitísimas cousas, tamén o descubrimento dalgúns materiais como os nanotubos de carbono. O poder destes materiais, é maior do que imaxinamos xa que vivimos na prehistoria da nanotecnoloxía. É algo moi delicado, xa que traballan a escala inferir de 1 micra (1000 veces más pequeño que 1 mm). Imaxínanse tomar unha pastilla que conteña un exército de nanobots programados para introducurse nas células do seu corpo e combatir virus, eliminar moléculas nocivas, etc? Pois isto é posible grazas a nanotecnoloxía.

Referencias bibliográficas:

http://www.bvs.sld.cu/revistas/spu/vol35_3_09/spu06309.htm

http://www.amgen.es/doc3.php?op=biotecnologia9&ap=b9_nanomedicina

http://www.monografias.com/trabajos99/nanomedicina/nanomedicina.shtml

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Lucia Grandal

O termo SIG procede do acrónimo de Sistema de Información Xeográfica (en inglés GIS, Geographic Information System). Pódese definir un SIG como unha tecnoloxía de manexo de información xeográfica formada por equipos electrónicos (hardware) programados adecuadamente (software) que permiten manexar unha serie de datos espaciais (información xeográfica) e realizar análises complexas con estes seguindo os criterios impostos polo equipo científico (persoal).

O uso deste tipo de sistemas facilita a visualización dos datos obtidos nun mapa co fin de reflectir e relacionar fenómenos xeográficos de calquera tipo, desde mapas de estradas até sistemas de identificación de parcelas agrícolas ou de densidade de poboación. Ademais, permiten realizar as consultas e representar os resultados en contornas web e dispositivos móbiles dun modo áxil e intuitivo, co fin de resolver problemas complexos de planificación e xestión.

A maioría dos elementos que existen na natureza poden ser representados mediante formas xeométricas (puntos, liñas ou polígonos, isto é, vectores) ou mediante celdillas con información (raster). O modelo de datos vectorial é a mellor opción, pero a súa estrutura de datos, aínda que moi precisa, é moito máis complexa e isto pode retardar o proceso.

Na actualidade é unha ferramenta moi utilizada en moitos ámbitos, debido a que permite elaborar cartografía (técnica que permite a realización de mapas) temática sobre calquera aspecto ambiental e socioeconómico da superficie terrestre. Aínda que non nos demos conta, moitos dos aspectos da nosa vida cotiá están relacionados dalgunha maneira cos SIG. Por exemplo, as guías de rúas, que consultamos frecuentemente para situar algunha dirección ou punto particular da cidade. Tamén moitas das mercaderías que consumimos habitualmente son transportadas a través de vehículos monitoreados por sistemas satelitales; os SIG permiten facer un seguimento de todas as unidades de transporte (ruta pola que van, calcular a distancia ao momento de destino, lugar en que se atopa detida a unidade, etc.) mostrando a súa localización, ademais do camiño e a distancia percorrida.

Na miña opinión, os SIG son unha ferramenta moi versálites e útiles en diversos campos; sobretodo, paréceme interesante o seu uso dedicado a datos ambientais (estudo do medioambiente e dos recursos naturais) como o estudo de especies, extinción de incendios ou a determinación da concentración de contaminantes.

Fontes:

•  http://www2.mapaeducativo.edu.ar , páxina web do Ministerio de Educación de Arxentina.
•  http://www.topografiaglobal.com.ar , páxina web informativa para estudantes, profesionais e empresas relacionados á geodesia, topografía, cartografía, fotogrametría.
• http://sig.cea.es , páxina web da Confederación de Empresarios de Andalucía (CEA) e da Junta de Andalucía (consellería de economía, innovación e ciencia).

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por Nara González

Que é?

Baséase principalmente na representación de obxectos con volume que foron previamente deseñados a través do ordenador, isto proporciona unha facilidade sen precedentes para modelar ao noso gusto dende unha tablet ou un PC.

Como funcionan?

Unha dás grandes diferenzas coa impresora tradicional é que a substitución dos pigmentos de tinta, por polímeros de diferentes materiais nos vai achegar propiedades diferentes, como a dureza, a flexibilidade ou a impermeabilización.

O seu funcionamento está baseado nun cabezal que se encarga de repartir o composto do que esta construído o dispositivo, en diferentes capas e a unha temperatura que permita ter un estado de viscosidade óptimo para que a modelaxe estea facilitada.

Debemos de realizar o deseño previamente en programas como Google SketchUp ou descargar algúns dos equipos que se encontran dispoñibles na rede.Tras a edición e o deseño procedemos á impresión propiamente dita. Tamén podemos deseñalas dende a nosa tablet ou móbil con varias aplicacións móbiles que xa se encontran dispoñibles no mercado.

Hai dous tipos de impresoras 3D: de tinta e láser. Ás primeiras utilizan unha tinta que funciona como aglomerante e permite imprimir en diferentes cores. Mentres que ás segundas o que fan é transferir enerxía ao po que pasa a estar polimerizado (duro) e despois se somerxe nun líquido para que ás zonas máis duras se solidifiquen.

Para que se utiliza?

. Carcasas para teléfonos móbiles.

. Xoguetes e figuras.
. Vestimenta feita á medida.
. Comida con deseños novidosos.
. Partes do corpo humano.

Logrouse imprimir partes do corpo humano do tamaño preciso que necesita o paciente, feitas dun material compatible co tecido orgánico en caso de necesitarse a substitución de certos órganos danados. Por outro lado, é máis común ver a fabricación de prótese para discapacitados, doados de implantar, como pernas plásticas, orellas postizas,ect.

Aínda a tecnoloxía en tres dimensións é algo moi precario e non funciona dun xeito moi veloz. Por ese motivo a inclusión nos fogares está un pouco lonxe.

Na miña opinión, ás impresoras 3D son un grande avance non futuro da tecnoloxía. Xa que creo que servirán para solucionar problemas rapidamente en diversos ámbitos, como por exemplo no deseño dunha protese, lentes de contacto, ósos… A parte negativa serán os seus elevados prezos e un mal uso do devandito avance.

Fontes de información:

http://www.inorganismo.com/2013/12/impresoras-3D-que-es-funcionamiento-precio.html. Inorganismos. Ciencia doméstica.

http://hipertextual.com/archivo/2012/03/como-funciona-una-impresora-3d/ ¿Cómo funciona una impresora 3D?. Hipertextual é unha empresa de contidos dixitais fundada en 2005 por Eduardo Arcos e composta dun equipo multidisciplinario de comunicación. Encóntrase a intersección da tecnoloxía, a ciencia, os humanidades e o seu impacto na sociedade.

http://computerhoy.com/noticias/hardware/makerbot-replicator-mini-impresora-3d-bolsillo-8496 MakerBot. Replicator Mini, impresora 3D de bolsillo.

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Alicia Bouza

http://tecnomedicblog.blogspot.mx/2010/06/nanotecnologia

O matrimonio entre a medicina e a nanotecnoloxía estase a facer un pesadelo para o cancro. O combate da enfermidade a escala molecular permite a detección precoz da enfermidade, identificar e atacar máis especificamente as células canceríxenas que se formar. Por iso, o Instituto do Cancro de EEUU Nacional (NCI) lanzou a “Alianza para a nanotecnoloxía no cancro”, un plan que inclúe o desenvolvemento e creación de instrumentos en miniatura para a detección precoz. Na administración de medicamentos, as novas técnicas xa son un feito. Os nanosystems actúan como carreadores de fármacos a través do corpo, contribuíndo a estes unha maior estabilidade fronte á degradación e facilitando a súa difusión a través de barreiras biolóxicas e, polo tanto, o acceso ás células malignas. No tratamento do cancro, estes nanosystems facilitarán o acceso ás células tumorais e a reducir a acumulación de drogas en células saudables e, por conseguinte, reducir os efectos tóxicos.

Dos Estados Unidos, o nanotecnólogo James Baker desenvolveu outra alternativa baseada en algunhas moléculas artificiais coñecidas como dendrímeros . Estas estruturas tridimensionais a nanoescala  pode ser concibidas cunha gran precisión. Os dendrímeros teñen varias extremidades libres, que poden ser encaixadas e transportadas por moléculas. Estas moléculas transportarían substancias específicas para o deterioramento das células canceríxenas.

As enfermidades infecciosas son un dos principais obxectivos da medicina moderna. Por esta razón estase e desnvolver nanopartículas que permiten xestionar simplemente en forma de gotas nasais algunhas vacinas que xamais ata agora non foran introducidas no corpo humano. A súa eficacia foi demostrada ata agora, cos anti-tétano e coas anti-vacinas.

Non menos importante é a batalla que está a ser trabada agora na  diabetes en todo o mundo, e en que a nanotecnoloxía ten moito que dicir. As novas nanopartículas desenvolvidas están a ser empregadas en experimentos clínicos para estudar o seu uso como vehículos para entregar insulina por vía oral, nasal ou pulmonar. Por outra banda no campo da bioenxeñaría creou un dispositivo que pode ser introducido na corrente sanguínea e actuar como un páncreas artificial para liberar insulina. A técnica consiste nun encapsulado célular que producirá insulina no  recipiente, cuxo tamaño non pode ser atravesado por moléculas como o osíxeno, a glucosa ou insulina. Deste xeito, as paredes da cápsula impide que  estas células produtoras de insulina sexan recoñecidas como estrañas polos anticorpos, mentres que os poros permitirán a liberación de insulina e a entrada de nutrientes, como azucres e nutrientes. A técnica innovadora ten gran potencial para o tratamento doutras enfermidades como a enfermidade do Parkinson, a través da liberación de dopamina no cerebro, ou a enfermidade de Alzheimer.

Opinion persoal:

 Opino que estas técnicas innovadoras da medicina a nanoescala poden ser a solución de moitas enfermidades comúns hoxe en día como pode ser a diabetes ou o parkinson . Considero que deberíase envestigar máis nesta rama da mediciña dado a que pode aportar moita información das enfermedades comúns e infecciosas.

Fontes:

 http://www.euroresidentes.com/futuro/nanotecnologia :blogue que dependede ITyIS XXI que é unha sociedade dedicadaas novas tecnoloxías e comunicacións .

http://www.amgen.es/doc3.php?op=biotecnologia9&ap=b9_nanomedicina :enpresa privada aicada  a biotecnoloxía fundada por Laura M. Lechuga .

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Iria Rodríguez

A nanotecnoloxía é un campo da ciencia aplicada dedicada ao control e manipulación da materia ao nivel dos átomos e moléculas (nanomateriais). Para facerse unha idea do pequeno que pode ser un nanobot, aproximadamente un nanobot de 50 nm é o tamaño de 5 capas de moléculas ou átomos (depende do que está feito nanobot).Con isto pretendese obter materiais de alto rendemento coa nova funcionalidade e adaptabilidade ao medio ambiente, a través da incorporación de nanopartículas e nanofibras ou nanotubos de carbono, e usando sistemas  de nanoencapsulación  obtendo desa forma, material de mellor rendemento mecánico e durabilidade, abrindo unha ampla gama de novas aplicacións para materiais multifuncionais .

Actualmente é discutible que a nanotecnoloxía é unha realidade, porque aínda está a ser desenvolvida. Nestes anos estase a desenvolver unhas liñas de investigación :

• Nanocompósitos por combinación organofílica: A obtención de novos materiais nanocompósitos con propiedades melloradas e novas funcionalidades.
• Deseño e aplicación de materiais nanoestructurado para matrices de aglomerantes hidráulicos:
  Materiais de mellores prestacións mecánicas, propiedades electromecánicas e durabilidade.
• Materiais multifuncionais mediante incorporación de nanopartículas: pódese conseguir que o material presente unha maior tenacidade, elasticidade, baixa enerxía superficial, maior dureza, resistencia química, á radiación e á calor así como a inclusión de grupos funcionais ou catalíticos.
• Materiais híbridos orgánico-inorgánico:  novos materiais híbridos orgánicos/inorgánicos aplicados en forma de recubrimentos sobre materiais destinados á construción que permitan unha mellora extraordinaria das propiedades tribológicas destes así como a achega de novas funcionalidades.
• Nanoencapsulación e ancoraxe de substancias activas: Desenvolvemento de novos procedementos de nanoencapsulación e/ou ancoraxe de substancias activas que permite obter un novidoso sistema de prevención intelixente da corrosión en formigóns.
• Materiais nanoestructurados para aplicacións fotovoltaicas: Afonda nos coñecementos básicos relativos á síntese, preparación e avaliación da eficiencia enerxética dos novos conceptos de materiais fotovoltaicos.

Esta tecnoloxía que está aínda en estudos e probas estará pronto nas nosas vidas cotiás. Esperemos que non tarde moito, xa que a nanotecnoloxía nos facilitará a vida melloraránola en moitos sentidos.É incrible o que avanza o ser humano neste sentido, nun futuro non moi afastado a nosa vida actual non terá nada que ver coa que virá.

FONTES:

• Texto:

- http://www.quimica.es/enciclopedia/Nanotecnolog%C3%ADa.html : Portal especializado en química.

- http://www.aidico.es/nanotecnologia-cms-74-50-1487/:  Páxina web do instituto tecnolóxico da construción valenciana.

• Imaxe:

-http://www.construccionyvivienda.com/imagenes_proyecta/nano1.jpg 

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Eduardo Fortes

     Imaxe sacada dun artigo de Inmortallife

Os nanobots son robots computerizados extremadamente pequenos que miden menos dun nanometro, ou unha milmillonésima parte dun metro.

Aínda que se crearon nun contexto biolóxico, todavía non existen os nanobots de tipo mecánico. Sen embargo, existen moitas investigacións sobre o tema e hai grandes esperanzas con esta tecnoloxía en varios campos da ciencia.

Cando se fala dos nanobots en ciencia dun modo serio, úsase máis o concepto de nanorobots, xa que o outro término está máis asociado a películas e novelas. Existen moitas opinións sobre este tema onde incluso hai sectores que o consideran unha ameaza. Certas persoas ven o lado negativo desta tecnoloxía e pensa que se pode chegar a utilizar dunha forma moi perigosa.

Unha das situacións teóricas máis negativas e populares que pintan estes sectores sobre os nanobots, é unha na que un exército de nanobots (a chamada praga gris) perde o control ou vense afectados por un virus informático. Isto podería facer que empezaran a destruir a materia que vemos ó noso redor e o deixara todo como unha masa sen forma. Sen embargo, os defensores da tecnoloxía pensan que se poderían usar mecanismos de seguridade para previr que pasaran este tipo de cousas. De feito, pensan que isto é algo exaxerado que non podería ocurrer nunca.

Usos dos nanobots

O uso destes dispositivos é infinito xa que o seu tamaño lles podería permitir esencialmente reconstruir a materia. Neste sentido, uns nanobots debidamente configurados poderían coller materiais brutos e convertelos en calquera cousa, dende microprocesadores ata proteínas en alimentos. Poderían incluso construir máis nanobots polo proceso de autorreplicación e así crear un número destes pequenos robots segundo se necesitara.

Por suposto, unha das grandes esperanzas desta tecnoloxía é na medicina. As aplicacións dos nanobots en medicina son innumerables. Se pensa en innumerables aplicacións neste campo xa que os nanobots poderían interactuar con axentes invasores do noso corpo. Poderían en teoría ser usados como pequenos guerreiros programados para loitar dende noso interior. Isto podería combater un grande número de enfermidades, incluíndo o cáncer e moitos tipos de virus. Tamén poderían ser usados para simples chequeos para manter o noso corpo san e alerta en todo momento.

Opinión:

É importante deixar claro que esta tecnoloxía todavía non se encontra dispoñible, pero as metas están, a vontade existe e sobretodo estase invertendo moito diñeiro nestes proxectos.

Opino que non hai que ter medo ante esta nova tecnoloxía, xa que está para mellorar a nosa calidade de vida. Iso si, hai que ter precaución para que non se faga un mal uso dela. Pero ben usada esta tecnoloxía faría que a nosa esperanza e calidade de vida fose mellor. Ademais, esta tecnoloxía debería estar dispoñible para todo o mundo, non só para os países ricos e desarrollados.

Video de ExcélsiorTV en youtube

Fontes:

ecured: Enciclopedia interactiva cubana.

cienciabasica:  Blog que publica artigos sobre ciencia interesantes e educativos.

Elpais:  Periódico nacional con noticias de diversos temas.

Abc: Periódico nacional que trata diversos temas de interese xeral.

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Anxo Rodríguez

    Gracias a Greenpeace, podemos coñecer outra das aberracións que traen consigo os alimentos tranxénicos, pois no The American Journal of Clinical Nutrition cun estudo apoiado polo Departamento de Agricultura de EE.UU. (USDA) descubriron que un grupo de científicos alimentou cun produto tranxénico (do cal descoñécense os riscos para a saúde) chamado “Arroz Dourado”, nome que lle pon a industria biotecnolóxica, a un grupo de 24 nenos e nenas de seis a oito anos na provincia de Hunan, China, e sen estar autorizados polas autoridades competentes. Este experimento, que leva máis de dúas decadas en marcha, créese a solución da carenza da vitamina A, e velahí a súa “importancia”.

Se xa é unha barbaridade o feito de experimentar con nenos, esta aberración agrávase polo feito de ser cun alimento do cal descoñecemos os riscos e efectos secundarios que poidan traer consigo. O arroz dourado como solución para a escaseza de vitaminas? Inda que fose así, o único que faría sería facer incapé na desnutrición, pois fomenta unha dieta rica nun único alimento en vez de fomentar unha dieta que abra as portas a unha gran variedade de alimento, que é o realmente saudable. Ademais, o arroz é un dos alimentos diarios da metade da poboación mundial e non pode estar en mans de empresas que só buscan o seu propio beneficio económico co fin de recuperar os cartos investidos neste proxecto, que é soamente unha promesa baleira da industria biotecnolóxica, pois nadie asegura a súa eficacia, e ademais, sería un beneficio, ou só unha desventaxa oculta polas apariencias.
WEBGRAFÍA.

http://www.greenpeace.org/espana/es/

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Ana Carolina Soto

 O grafeno é un material que se xenera cando pequenísimas partículas de carbono agrúpanse de forma moi densa en láminas de dimensións moi finas. O grafeno é un material que combina unha gran cantidade de propiedades que non se dan xuntas en calquera outro composto, estas propiedades son entre outras, unha gran dureza, resistencia, flexibilidade e lixereza; isto  permite moldealo segundo as necesidades de cada caso. Outras propiedades características son que conduce moi ben tanto o calor como a electricidade; e permanece en condicións moi estables cando se somete a grandes presións.

Na actualidade o grafeno comercialízase de dúas formas:

• Grafeno en lámina: é de alta calidade e  emplease en campos como a electrónica, a informática ou inclusive a aeronáutica, onde requierese un material moi resistente. A súa producción é actualmente moi costosa.

• Grafeno en pó: úsase en aqueles ámbitos que non requiren dun material de alta calidade. O seu proceso de obtención é máis barato e permite unha maior producción do produto, pero renunciando a parte da suas propiedades.

O grafeno ten aplicacións en diversos campos pero destacan as seguintes:

Electrónica: Podería emplearse na fabricación de microchips ou transistores, ambos elementos imprescindibles en prácticamente todos os dispositivos electrónicos. Ademáis, polas súas características os compoñentes electrónicos deste material permitirán o desenvolvemento de dispositivos flexibles que poderán enrolarse ou plegarse segundo as necesidades.

Informática: O uso do grafeno permitirá o desenvolvemento de computadores moito máis rápidos e con un menor consumo eléctrico que os actuais de silicio

Sector enerxético: Polas súas propiedades enerxéticas, o grafeno permitirá a creación de baterías de longa duración que apenas tardarán uns segundos en cargarse.

Industria do blindaxe: A extrema dureza do grafeno, unida a súa capacidade de moldearse e a súa lixereza, o fai un composto ideal para ser empleado nesta industria.

Industria automovilística: A súa aplicación no chasis dos vehículos faríaos moito máis resistentes, polo que o número de mortes en accidente de circulación anuais  podríase reducir drásticamente.

Desenrolo da ciencia: A alta reactividade do grafeno con outros elementos químicos distintos do carbono é unha das características que máis atrae a atención no campo da investigación.

Todo isto fai que o grafeno, na miña opinión, sexa un material no cal se debería de invertir dado que ten grandes aplicacións en diferentes sectores, o que produciría un importante cambio na sociedade na que vivimos.

Webgrafía

http://www.tecnonauta.com/notas/1309-los-usos-y-aplicaciones-mas-sorprendentes-del-grafe páxina web de divulgación científica

http://www.infografeno.com/ páxina dunha empresa española relacionado co sector tecnolóxico.

Esta entrada foi elaborada no curso 2014-15 por  Lois Gómez